Beeld je in: drie vrienden op de speelplaats. Ik noem hen kind A, kind B en kind C. Kind A duwt omwille van een stomme egoïstische motivatie kind B keihard, en dit zo stiekem mogelijk. Kind A duwt kind B een kleine afgrond in, goed wetende wat de mogelijke ernstige consequenties kunnen zijn voor kind B. Voorspelbaar: kind B komt lelijk ten val.
"Wat doe jij nu!?" kind C is met verstomming geslagen, kan maar niet begrijpen dat kind A tot zoiets wreeds in staat is. Dat doen vrienden elkaar toch niet aan? Kind A zegt zonder pinken of blozen: "Ik heb dat niet gedaan, jij hebt dat gedaan." "Huh?" nu wordt kind C pas echt kwaad "Hoe durf je? Ik heb gezien dat jij diegene was die duwde!" "Nee, hoor", kind A blijft ongestoord leugenachtig ontkennen: "Weet je dat dan niet meer, toen je je plots omdraaide gaf jij een felle tik. Misschien per ongeluk maar jij was het wel. Ik heb niks gedaan." Kind C voelt aan dat er iets niet klopt maar wat als kind A blijft ontkennen?
Ondertussen is het duidelijk dat de knie en enkel van kind B er lelijk aan toe zijn. Met heel veel moeite staat het recht maar het lukt niet goed. Alvorens kind C ook maar kan reageren werpt kind A zich op als een barmhartige Samaritaan. Kind C wilt ook helpen maar kind A steekt hier een stokje voor. Met die knie en enkel komt het niet meer goed, kind B zal voor de rest van z’n leven blijven manken. En alhoewel het heel goed weet dat kind A die duw gaf, geeft het ook de schuld aan kind C. Immers, kind A en kind B kennen elkaar van in de wieg.
Maandenlang zal kind C met een onterecht schuldgevoel rondlopen maar nog steeds in verwarring want het klopt niet. Kind B bazuint overal rond dat kind C hem dit heeft aangedaan. De vriendschap is over en uit.
Pas na maanden, maanden hoort kind C toevallig van iemand: "Kind A heeft me verteld dat het die duw gaf." Weerom schrikt kind C: "Wat!?" meteen beseft het hoe gruwelijk kind A wel is, boosaardig zelfs. Dat de vriendschap volledig fake was en het tot het uiterste ging om kind B alleen voor zich te hebben. Wat dus ook gelukt is.
Geen greintje wroeging, geen greintje spijt, geen geweten.
Dit soort gedrag heb ik zelf meegemaakt, en nee niet op de speelplaats, in het volwassen leven. Ja, het is laf en gruwelijk. Psychisch terreur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten