avondlijk surrealisme

Surrealistische avond beleefd: we gingen naar het optreden van Vitalski in Deurne, als u het gemist hebt hebt u ongelijk want Vital was in topvorm, het was echt keigoed. We komen aan in Deurne en blijkt dat we moeilijk parkeerplaats vinden. Zoiets vonden we bijzonder vreemd aangezien Deurne niet echt een plek is waar mensen uitgaan, tenzij in het openluchttheater of het Sportpaleis aldaar maar daar lag het niet aan. Uiteindelijk konden we op de parking van de Colruyt staan, dankje, Colruyt.

Eenmaal binnen geschaterlacht met tussendoor twee pauzes, zoals ik al schreef, het was echt keigoed en Steven Grietens bleek ook aanwezig te zijn. Als je Steven ziet begin je spontaan te lachen, echt waar. Ik heb hem leren kennen via Pisteffo, zanger en radiomaker Pisteffo, en een van de eerste dingen die ik over hem wist is dat hij gedichten schrijft. Aangezien ik literatuur heb gestudeerd vroeg hij of ik z'n bundel wou lezen en da's inmiddels al jaren geleden en ik heb z'n bundel nooit gelezen. Maar geen nood want Steven begon spontaan z'n eigen gedichten voor te dragen. Ik vond hem dus al meteen apart.

Steven Grietens is ook een vriend van Vital dus dat verklaart deels z'n aanwezigheid gisteren. Het eerste wat hij tegen ons zei was: "Jou had ik wel verwacht (tegen vriendin Valerie) maar jij bent wel een verrassing (tegen mij)." en meteen erna: "Ik heb je wel gezien in de filmpjes van Vital (tegen mij)". Zo verrassend was m'n aanwezigheid dus niet die avond. Tijdens de eerste pauze komt hij naar onze tafel toe en begint spontaan de lege glazen te nemen om ze weg te brengen. Vriendelijk maar typisch Steven dus. Na de tweede pauze roept Vital hem op het podium want Steven zou tegen de glazen deur zijn gelopen. Steven doet het verhaal uit de doeken over hoe hij tegen die glazen deur is gelopen. En last but not least: Vital vroeg aan het publiek om een bladzijde uit te pikken die hij dan zou voorlezen uit z'n autobiografie, achteraf beschouwd las hij het niet voor omdat het te persoonlijk zou zijn. Na de show las Steven die bladzijde luidop voor. Steven is zo Steven. Maar 't is een aardige jongen, hoor.

Nog wat surrealisme: in het bijhorende café vroeg ik om een thee en kreeg een tas zonder oren. Wie verzint zoiets? Je krijgt hete thee, de kop is heel erg warm en je kan hem niet vastnemen omdat er geen oor aan zit. Wie verzint zoiets en wie koopt zoiets? Toen de thee bijna op was kwam Steven met een tas met oren. Heel vriendelijk maar toen was het al niet meer nodig.

Verder vroeg Vital nog of we meegingen naar Schoten voor een fuif van de vroedvrouwen van Schoten. Echt waar, de vroedvrouwen van Schoten organiseerden een fuif. Ik weet niet echt wat ik daarvan moet denken. We reden niet naar Schoten maar richting 't Stad en hadden alcoholcontrole. De wijn was niet te drinken in het café dus meer dan een ging er niet in. En onderwege kwamen we ook nog tienerjongens tegen die probeerden indruk op ons te maken met suggestieve gebaren. Ik bedoel. Tienerjongens.

Over die avond zou je een boek kunnen schrijven.

Oh ja, en nog wat surrealisme dat ik bijna vergeten was: ik realiseer me nu pas dat ik een gesprek had met Geert Beullens en Pat Donnez. Geert wist ik natuurlijk wel want da's een vriend van me maar Pat Donnez realiseerde ik me toen echt niet. Beetje heel dom van me aangezien ik hem drie jaar geleden heb ontvangen op Zuiderzinnen, hij op de verjaardag van Vitalski aanwezig was en het publiek toesprak en nog een heleboel ens. Pat Donnez is een bekende Vlaming voor het Canvaspubliek en ik presteerde het om hem niet te herkennen. Maar het gesprek was boeiend en tof en ik heb allerlei ideeën liggen aanreiken voor een nieuw programma op Klara. Benieuwd of ze mijn ideeën gaan gebruiken. U leest het wel.

Ja, ik heb dat wel dat ik mensen niet herken. Tegen Katelijne Verbeke (een bekende actrice) zei ik: "Ik ken u, van den Hopper!" (Hopper is een café in Antwerpen), dat ik met Stijn Vranken op een avond een heel jolig gesprek had realiseerde ik me pas een jaar later en aan Clara Cleymans wou ik aanvankelijk vragen: "Werkt u hier achter de schermen?" toen ik de opnames van de allereerste aflevering Tegen De Sterren Op backstage mocht bijwonen. Als een bekende Vlaming met mij praat krimpt zijn ego. Onbedoeld.

En ik gooi er nog wat surrealisme tegenaan: ook die avond kreeg ik te horen dat ik de voormalige uitgever van Gerard Reve ken. Ik wist wel dat ik die man kende maar ik wist niet dat hij Reve heeft uitgegeven. Gossie. Daar was ik toch wel even van geschrokken. En ik weet nu al dat ik me volgend keer als ik hem ontmoet me keihard zal moeten inhouden om hem niet over Reve uit te vragen.

omdat vakantie vakantie heet en Paul Weller

Pffff. Weekend. Een volgeboekt weekend waarin er geen tijd is om nog pap te eten. Ter compensatie heb ik voor de krokus niks gepland. Helemaal niks. Agenda leeg en ik ga keihard mijn best doen: liegen, bedriegen, een voetreis naar de grotten van Han, ik ga vér om hem leeg te houden. Ja, ik heb nog wel een avondje gepland met een vriendin die ik al meer dan een half jaar niet meer heb gezien: dat zijn dingen die moeten maar verder. Leegte. Waarin ik al m'n graphic novels ga lezen, twee dikke Thomas Mannen uit ga lezen, zeker 10 dvd's wil zien, me ga inschrijven voor zeillessen en dat òòk ga doen, een boogschutterschool ga opzoeken aangezien ik dat grootse natuurtalent (ja, ik was een wonderkind in boogschieten, ha!) na 18 jaar weer wil oppikken. En ja, ik meen dat heel serieus. Effe tussendoor wil ik nog Portugees leren. Braziliaans Portugees. Rustig krokusje wordt dat.

Trouwens, het schaamrood stond me nabij toen ik pas deze week, maanden na m'n verjaardag ontdekte dat een cd die ik cadeau kreeg werkelijk heel goed is: zo van die 80's hits die je eigenlijk al vergeten bent. Zo van:

Style Council Shout to the Top
Geüpload door Celtiemama. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Paul Weller schreef dat nummer. Paul Weller is mijn held. Als u volgend nummer niet oké vindt dan weet ik het niet meer. Dan weet ik het gewoon echt niet meer.

Paul Weller - You Do Something To Me
Geüpload door Paul-Weller. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

fuldans ofte mensen die net zoals iedereen niet kunnen dansen

En welhier en welnu gaat my support totally uit naar the ugly dance, de fuldans. Wie wat waar gaat het eigenlijk over? De fuldans, of the ugly dance, is een onderdeel van fulkultur, ugly culture dus: een Zweedse MySpace pagina over, welja, ugly culture en daarbij hoort dus ook dansen en uitgaan. Toen de Zweden een video hadden geuploaded met een paar mensen die heel ugly staan te dansen ging die video een eigen leven leiden en ondertussen heb je al een website in zowel een Engelse als originele Zweedse versie waarmee je jezelf kan transformeren tot een ugly dancer. Doen! Echt, lachen. En laten we ook vooral de visionair Frank Zappa niet vergeten die decennia geleden al over de Dancing Fool zong: 'The beat goes on and I'm so wrong."

Enkele voorgangers. Respect!

reality shows

Oh oh Gerso is een hit op de televisie en ik kijk niet naar Oh Oh en whatever omdat ik een seizoen van The Jersey Shore heb uitgezien. Net hetzelfde. The Jersey Shore was zo plat als wat (echtig waar) maar je kon er nog iets van leren: namelijk het verschijnsel van de Guido. Een Italiaanse Johnny uit de East Coast, en hij heeft een vrouwelijke tegenhanger. Als ik erover ga uitwijden wordt m'n post alweer te lang. Gerso gaat over Hagenezen, mensen uit Den Haag die prat gaan op hun non kennis. Werkelijk. Je hebt ook Hagenaars uit Den Haag die een pretensieus soort Nederlands praten. Maar we gaan het niet over taalvariatie hebben.

Uit nieuwsgierigheid heb ik een aflevering van de Oh gezien en zag dat het niet anders was dan The Jersey Shore. Ik heb een dubbele houding tegenover zulke shows: ik hou van reality tv omdat je, het kleinste wezen van de mens kan bekijken, je net iets beter kan voelen dan zij op het scherm. Is echt wel lachen. Maar anderzijds: sommige mensen willen persé op dat scherm of in bladen verschijnen en doen er alles voor. En beseffen niet eens dat de rest van België en Nederland hen uitlacht. Daarom ben ik ook wel tegen zulke soort shows omdat het niet anders is dan uitbuiterij.

Maar ik kijk, hoor. Naar bijna elke nieuwe sensatieshow. Want in weze gaat het om Brood en Spelen: Panem et Circem. U weet het en de Romeinen wisten het ook: panem et circem. Trekt volle zalen.

te ontroerd

Ik ben gisteren en vandaag getuige geweest van iets moois. Bijna veel te moois.

Ik heb ooit es geschreven over de vriendenkring, ik en de anderen: ik, Bas, Cobi, Astrid, Ans, Raf, Marjolein, Tine, Ingrid, Sofie en dat is het zowat. Nou, we zijn de vriendenkring en ook al zijn we onderling niet allemaal de beste vrienden, toch is er iets dat ons bindt en da's de kring.

Astrid verlaat ons. Niet echt maar ze gaat wel naar Amerika voor eens en we spreken niet over terugkomen.

Bas heeft alles uit de kast gehaald om haar een fantastisch surprise party te geven dat de hele dag lang mocht duren, en ik ben werkelijk ontroerd.

Nou.

Francine

Vandaag wordt Francine De Meulder begraven of verstrooid en ik wil vandaag niks meer dan haar op m'n blog schrijven. Foto van een foto.

over de grote dame Francine

Vandaag bereikte het nieuws me dat een van onze Antwerpse boegbeelden binnen de mode is heengegaan. Francine De Meulder, de originele dame achter de Step by Step.

Ik leerde haar kennen in de jaren '80. Je had toen de Nieuwe Gaanderij bij de Huidevetterstraat waar iedereen hip en trendy zat en zij had haar winkel aldaar. Kenzo was hét merk, ik was nog klein maar weet zeker dat ze een winkel had die Step by Step Kenzo heette en velen er kwamen om Kenzospulletjes te halen. De winkel was een succes en later verhuisde ze naar een groter pand bij den Oudaan. Vanaf dan werd het allemaal onder de ene noemer Step by Step geplaatst, naast Kenzo vond je er ook het gewéldige A.P.C., het geweldige Irié, Joseph en anderen. Francine had een feilloos gevoel voor mode, de stuks die ze aankocht waren stuk voor stuk te geweldig maar ze was ook een lieve vrouw: toen ik een astmatische aanval kreeg in haar winkel en helemaal van streek was kreeg ik achteraf een zakje van A.P.C. van haar. Zo ontzettend lief.

Omdat ze achter onze hoek woonde en haar dochter bij mij op school zat reed ik in de lagere school af en toe mee. Met haar en haar twee kinderen, een Koreaans meisje en een Koreaanse jongen, net als ik geadopteerd dus.

Begin jaren 2000 deed ze Step by Step van de hand en eigenlijk kwamen we er sindsdien niet meer, de sfeer werd er anders: meer chi chi (chi chi staat voor blasé). Een keer kwam ik er nog toen de nieuwe eigenares een uitverkoop hield en het was daar en toen dat ik met Axelle Red in het pashokje kwam te staan.

Maar de originele dame achter de Step by Step die ons Kenzo, A.P.C. en Irié leerde kennen had inmiddels al een nieuwe shop geopend: een klein pandje op de Lambordenvest met alleen maar A.P.C. . Een droom voor A.P.C.-lovers. Later kwam er de Le Six lijn van Martin Margiela bij, wich we love. Nog een leuk verhaal: Martin Margiela had voor het goede doel en ten bate voor het Aidsonderzoek speciale T-shirts ontworpen. Ik heb er twee in m'n kast hangen. Die T-shirts worden verkocht aan een vaste prijs en de winkelier mag er in principe geen winst op maken. Nee, niet in principe: het mag gewoon niet. In Antwerpen kon je die T-shirts kopen bij A.P.C. en bij Princess Blue. Princess Blue maakte er winst op, A.P.C. niet.

Step by Step werd opnieuw overgenomen en verhuisde naar een pand naast de huidige A.P.C. . Alsof het zo moest zijn: de A.P.C. en Step by Stepfamilie, werkelijk en netjes naast elkaar. En de allerkleinste spruit van de familie heet De Kleine Wolk, een winkel voor de allerkleintjes. Adres: ook Lombardenvest.

De matriarch is nu heengegaan en we zijn er allemaal om geschrokken. Maar haar spirit is er zeker nog. Op de Antwerpse Lombardenvest.

dwangneuroses

Dwangneuroses of ocd. Ik heb er twee jaar geleden over geschreven en ik heb het nog steeds. Op sommige dagen minder erg dan op anderen, dat dan weer wel. En het bijzondere aan een ocd is dat je het heel goed kan verbergen. Een enkele keer moet ik me verontschuldigen als ik een paar keer vanalles check voor ik het huis verlaat maar dat checken is slechts het topje van de ijsberg:

ik tel alles omdat er goeie en slechte nummers zijn en sommige nummers zijn net iets beter dan andere. Ook heb je goeie en slechte kleuren maar de meeste kleuren zijn eigenlijk wel neutraal. De klassiekers komen ook voorbij, zoals de ladder enzo. En verder zijn er nog dwaze rituelen: als ik thuiskom mag ik zo weinig mogelijk aanraken omdat ik eerst m'n handen moet hebben gewassen. Voor middernacht moet ik in bed liggen, als ik thuis ben tenminste, en mag er pas uit om een minuut na middernacht. Een minuut na middernacht op alle klokken in de buurt. Op sommige dagen moet alles exact hetzelfde blijven staan, maar da's gelukkig niet zo vaak. Maar de orde van de cd's, dvd's en boeken in m'n kast is dan weer wel heel belangrijk. Ze staan dus op een bepaalde manier gerangschikt en als je de hoezen opentrekt zal je zien dat alle dvd's en cd's ook een bepaalde manier in die hoes liggen. Wat nog? Als ik m'n computer aanzet is er ook een volgorde van de sites die ik bezoek. Ik kan bijvoorbeeld niet direct naar YouTube gaan, ik moet eerst een paar andere sites hebben bezocht, ook al is het maar een seconde.

Het is voornamelijk heel vermoeiend en tijdrovend. En ik besef zelf ook wel hoe bizar dit is. En toch maar toch. In gezelschap kan ik die neuroses achterwege laten, want stel je maar es voor van niet.

het goede aan de technologische vooruitgang

Het technologisch wonder: een externe harde schijf. Vandaag heb ik er éindelijk, éindelijk een aangeschaft want dat mocht wel es. Ik heb vorige jaar namelijk een major computercrash meegemaakt en al m'n gegevens waren weg. Like echt weg (al had ik nog wel wat op m'n oude computer staan). Nee, ik was daar niet goed van en achteraf komen ze je dan vertellen: "Heb je dan geen externe harde schijf?" "Nee, ik denk het niet." Ik wist niet eens dat dat bestond, of misschien wel maar vond het raar.

Sinds die computercrash weet ik dat zo'n ding niet raar is want, ook al zijn computers nog zo leuk, je kan er niet mee gooien en dan verwachten dat ze net zoals je kaften vol papieren nog leesbaar blijven. Misschien komt hij ooit wel es op de markt: de computer waar je mee kan shotten. Gemakkelijk toch: na de match effe chatten over hoe die was.

Maar zover zijn we nog niet dus moeten we maar vertrouwen op de externe harde schijf die zoveel songs als een muziekwinkel kan herbergen. Of een gehele televisieserie van 10 seizoenen lang. Of een boekenwinkel ofzo. Allemaal op het formaat van een kleine zakportefeuille. "Ik heb een boekenwinkel in m'n zakportefeuille." "Nee, toch?" "Ja, echt!"

strips, een kleine markt en ik vraag me af waarom

Het gaat dus over strips. Een tijdlang heb ik in de illusie geleefd dat het stripgenre populair werd en mensen ook graphic novels gingen lezen. Nou, heb ik dat even verkeerd ingeschat. Als er vijf procent van de bevolking, op kinderen na, regelmatig een strip vastneemt dan zal dat al veel zijn. En de graphic novels vertegenwoordigen daarbinnen nog es een klein segment. Niemand leest ze dus. Buiten ik en een paar vrienden, kenissen.

Manga's zijn ook niet echt populair te noemen alhoewel ik even heb gedacht dat iedereen ze plots ging lezen. Wat is dat toch eigenlijk? Waarom wordt de stripwereld zo schromelijk over het hoofd gezien? Is het omdat strips tot de kinderwereld behoren en volwassenen het dan 'vreemd' vinden om nog met zo'n blad gezien te worden of is het gewoon obscuur? Anyway, hoe meer ik er lees hoe groter die passie wordt. Maar we blijven kritisch.

het verhaal van een vriendschap

Ik heb net een verjaardagfeest van een van m'n beste vrienden achter de rug, heel gezellig, heel leuk, en bijna net zo leuk als mijn verjaardag vorig jaar toen ik heel veel van mijn belangrijke mensen mocht verwelkomen (niet iedereen maar wel véél) en dan word ik nostalgisch en ga denken aan mijn beste vrienden van toen en recent:

de kleuterjaren:

Ik was redelijk asociaal als kleuter. M'n kleuterjaren speelden zich voornamelijk af in Wilrijk waarin ik heel vaak thuis zat om naar muziek en verhaaltjes te luisteren of in boeken en strips te bladen. Of te tekenen, niet kleuren maar tekenen. Het prille begin van een grootse liefde: dingen die ik nog heel graag doe. Als kleuter hoef je niet naar de kleuterschool te gaan en m'n ouders hadden al snel door dat ik een vrij asociaal kind was dat liever met haar neus in de boeken zat en hoefde geen volle dagen naar de kleuterschool te gaan, want dat vond ik vreselijk. Dus in de namiddag bleef ik in de woonkamer om voor de zoveelste keer naar 'Peter en de Wolf' te luisteren. Jaha.

Ik was echt niet sociaal, had geen voeling met andere kleuters. Je moest me letterlijk naar de speeltuin dragen en dan bleef ik daar gewoon staan. Naar andere kinderen kijken. Na een tijdje haalden ze me weer terug omdat het een beetje stom leek: een kleuter dat daar maar stond te staan. Tja, ik had gewoon niks met spelen. Naast die boekjes en die muziekjes en die verhaaltjes was ik het liefst bij de Grote Mensen want met hen kon je tenminste praten. Ik was zo'n kind dat in het jeugdtheater de ouders aansprak met: "En wat doet uw dochter graag?" Volwassenen vonden me super, kinderen vonden me raar.

Maar ondanks dit had ik wél drie kleutervriendinnen: Marianneke van om de hoek, Katrien die m'n kleuterjaren lang m'n allerbeste vriendin was en een paar straten verder woonde en dan Noémie, en zij woonde ook echt heel dichtbij. We zaten samen op school en deden de hele kleuterklas samen (alleen zat Noémie in de derde in een andere klas). Dat waren mijn drie beste kleutervrindjes uit m'n kleuterjaren en ik en Katrien, wij waren de beste vriendinnen.

De lagere schooljaren:

Marijke: Marijke was m'n beste scoutsvriendin. Jaren en jaren lang. Die vrienschap is geëindigd omdat onze werelden te verschillend werden.

Hoe ging het: Marijke was een heel mooi kind. Echt waar. Zo'n kind waar iedereen alles voor doet en waar iedereen bij in de gunst wil komen. Ik vond haar ook wel mooi maar ben niet zo iemand die ligt te smeken voor dat soort vriendschap. Maar om de een of andere redenen werden we toch vriendinnetjes. Onafscheidelijk. Jaren en jaren lang. En ze leek een popje maar was eigenlijk vrij brutaal. Je kent dat wel: iets grof zeggen en dan heel hard rennen. Kindertijd. We speelden de twee hoofdrollen in een diareeks over een avontuur in een kabouterwereld. Scouts dus.

Sita: ze was een Marijke. Alleen was Marijke blond en zij had bruine haren. Die vriendschap gebeurde ook vlot alleen zag ik haar enkel in de zomer op een Wijnegemse speelplein waarin we jaar na jaar de beste vriendinnen waren. Evenals Marijke had ze een vrij 'franke' (lees: heel brutale) mond maar een tienervriendin vertelde me later: "Ja, da's waar maar naar jou toe was ze altijd heel lief." En ik vond dat ontzettend leuk om te horen. Ik en Sita. Het zomerse onafscheidelijke duo.

Maya: Maya was alles wat Sita en Marijke niet waren, of toch wel een beetje. Ze was eveneens brutaal maar leek niet zo'n kind waar iedereen mee om wou gaan omdat ze niet zo'n 'popje' leek. Maya was het prototype tomboy en toch schepte ze op over al die jongens die ze wou. Onze favoriete bezigheden waren gemeenschappelijk en dat was voornamelijk testen. Testen hoe ver je kan gaan. En ik denk dat we zelfs ons allereerste vriendje deelden. Wat Maya leuk vond vond ik ook.

De tienerjaren:

Elke: tienertijd. We wisten van niks en moesten alles samen ontdekken. En dat deden we ook want we waren beiden heel nieuwsgierig. Met Elke kon ik elke week urenlang aan de telefoon praten over vrijwel niks. Haar fantasie kende geen grenzen en we lachten om de vijf minuten ofzo. En ik bedoel dan slappe lach op z'n pubers.

Bies: met haar deelde ik m'n liefde voor muziek en MTV. We zaten op een strenge meisjesschool met uniform, dat wel, en we dachten allebei: oké voor nu maar later zetten we een tattoo. Ik was stiekem verliefd op haar broer want op broers van vriendinnen moet je altijd stiekem verliefd zijn en we gingen samen voor het eerst écht uit. Niet onbelangrijk.

Vigdis: of de Vidi: Vigdis was een vriendin waarvan ik kan zeggen: zij heeft me veranderd. En da's echt waar. Voor ik haar leerde kennen was ik eerder een negatieveling, zo iemand die slecht sprak over mensen en dingen. Negatief dus. Dat soort kwaadsprekerij veranderde door vriendjes te worden met Vigdis omdat ze toen altijd zo positief leek en sindsdien ben ik ook zo'n beetje. Het was een vriendschap die heel ver ging, zo'n vriendschap waarin je elkaar begrijpt zonder woorden. Aan haar dierf ik m'n allerdiepste geheimen te vertellen en we hadden zelfs een soort van trouwring. Eigenlijk ging het vrij ver. En daarom heb ik ook lang liggen huilen toen die vriendschap over was en wou ik lang geen vrienden meer. Een soort van vriendjesverdriet.

Twintiger: eigenlijk heb ik een beetje schroom om over hen te schrijven want die vriendschappen zijn nog steeds vriendschappen.

student:

Lies: om precies te zijn was ik nog een tiener, eind tiener toen de vriendschap gesmeed werd. Aanvankelijk was ik wat geïntimideerd door haar omdat ze een soort Marijke/Sita-popje leek (zonder die brutaliteit) maar u weet inmiddels ook hoe het met Marijke en Sita is gegaan: we werden de beste vriendinnen. En zo ging het ook met haar. Die jaren in Gent waren we het onafscheidelijke duo. Hielden etentjes, filmavonden. En we stonden op een lijn. En belden elkaar best wel veel te veel. Zij kwam er en dan kwam ik en omgekeerd. Ik geloof dat we zelfs in een foto van het officiële universiteitsblad (krijg je gratis als student, denk ik) stonden. Een foto getrokken toen we een college Nederlandse Taalkunde III in een van de grote Gentse aula's volgden. Als je die foto heel goed kan inzoomen zie je ons aandachtig luisteren. Zal vast.

Bart: Bart woont inmiddels al heel lang in het buitenland maar hij is zo'n vriend naar wie je kan bellen en kan zeggen: "Bart, is het goed als ik straks de vlieger neem en bij jou effe logeer?" En dan zegt hij: "Heel leuk! En blijf maar zolang je wil.". We werden vrienden in onze Gentse studentenjaren, misschien kwam eerst Lies, ik en dan Bart en we bleven vrienden. Ik ging naar Antwerpen, hij naar verdere oorden en we bleven vrienden. En we weten dat we altijd bij elkaar kunnen logeren. zolang we willen. Hij mag z'n vrouw meenemen. Hij moét z'n vrouw meenemen.

Na de studentenjaren:

Valerie: ik zag haar en vond haar meteen bijzonder want we hielden allebei van Prince en theater en hadden iets met 'journalistiek'. Bij de tweede ontmoeting bleven we maar praten en praten en werden we vriendinnen. Valerie is me heel dierbaar, ze heeft me bijgestaan in de best of times en in de worst of times. Er zou zo'n apparaat moeten bestaan waarmee ik meerdere Valeries zou kunnen produceren: Valerie1, Valerie2. Maar de originele is natuurlijk wel de beste en goud waard. Verder leerde ik via haar ook een lange rij aan bijzonder fijne mensen kennen: ik kan hen niet allemaal opnoemen omdat het lijstje te lang zou worden. Haar vriend is trouwens ook, ja, bijzonder en ik bedoel dan ontzettend aardig, fijn. Net als haar zus. de Fantastische Caroline, in capitals. Valerie100 zou nog altijd heel leuk zijn.

De vriendenkring: veel mensen hebben hun vriendenkring, Valerie heeft ook de hare met heel leuke mensen (diegenen die ik ken zijn de moeite om te leren kennen en beter te leren kennen en vriendschap mee te sluiten en, u begrijpt het vast wel) en andere vrienden hebben ook een vriendenkliekje. Ik heb ook een vriendenkring en we noemen ons de vriendenkring. Het is een beetje Sex And The City en het is. De bedenker van de naam is Marjolein omdat zij altijd de dingen leuk benoemt, daarnaast heeft ze ook leuke neologismes, maar ik ga hem dus nu bespreken: Ans, Astrid, Bas, Cobi, Ingrid, Marjolein, Raf, Sofie , Tine en ik. Wij zijn de vriendenkring. Doorgaans nodigen we elkaar uit op feestjes, cafébezoekjes en meer. Het is niet zo dat we onderling ieders beste vrienden zijn maar we zijn gewoon de vriendenkring dus. En we bespreken veel tot bijna tot eigenlijk alles met elkaar. Als ik iedereen apart moet bespreken ben ik een boek lang bezig, en dit is een blog. Ik doe hen hierdoor ongetwijfeld onrecht aan, wis en waarachtig, maar dit eens geschreven: de vriendenkring hou ik graag te vriend. Overal tot in Tokyo.

Annelies: op haar prilste werkdag als collega sprak ik haar aan en inmiddels zijn we al lang geen collega's meer. But we keep on talking. Annelies is een beetje Cosby ( I love the Cosbys, I mean Huxtables) omdat haar broer en zussen en zij stuk voor stuk de leukste mensen zijn. Ze staat open voor tot misschien bijna alles. Annelies is iemand die je telkens opnieuw verbaast met haar interesses waarover je zegt: "Annelies, ja werkelijk? En vertel." Enkel toen ik en Marjolein roekeloos, want zo zijn we, het grelligste (Antwerps voor eng) ding op de Sinksenfoor betraden deinsde ze terug. En ik geef haar gelijk. Annelies is een beetje als m'n raison d'être pour faire nothing stupid. Blij toe.

Steven: is ook een vroegere collega van me met wie ik bleef praten. En hij weet me ieder jaar opnieuw weer te verrassen met een verjaardagscadeau waar ik echt heel blij om ben. Steven is veel en vooral veelzijdig. Hij overrompelt je met z'n kennis, kennis over alles. Dankzij hem kan ik iets vertellen over de derde wereld economie wat zo goed is als problematiek en da's maar een deeltje. Want de kunsten en de gymnas zijn ook iets van hem. Altijd fijn als ik hem tref en nog fijner als hij een maaltijd voor me bereidt want, u raadt het al, meneer kan ook koken. Ook in tijden van nood stond hij klaar zonder vragen. En dan noem je iemand een vriend.

Mijn excuses voor diegenen die niet genoemd zijn. De vriendschap was te pril ofzo. En ook mijn excuses voor zij die wel genoemd zijn. Echt wel.

deze post gaat over Ray Cokes

En waarom? Wel, donderdagavond had ik de eer om even met hem te kunnen praten. Ray Cokes, mijn childhood hero. Of nog beter: Ray Cokes, our childhood hero!

In de jaren '90 was MTV Europe zowat het populairste kanaal voor tieners en Ray Cokes was dé man van MTV Europe. Wat hij deed was geniaal. Ook al verstond ik niet alles wat hij ons vertelde toch keek ik elke keer naar zijn MTV's Most Wanted. In de lijstjes van de internationale top 10 televisie werd MTV jaar na jaar tot beste kanaal verkozen, Most Wanted was het beste programma en Ray Cokes de beste presentator. Jaar na jaar na jaar.

Om eerlijk te zijn was Most Wanted het meest anarchistische programma toen op MTV: het enige programma waarin de muziek niet centraal stond maar wel de gastheer, z'n jokes en de live optredens. Iedereen passeerde er: van Take That tot Björk. Oh ja, bij MTV At The Movies en MTV News (MTV News with Steve Blame) stonden de videoclips ook niet centraal maar dat waren programma's van slechts een paar minuten lang. En nu vergeet ik even de eerste populaire reality show: The Real World. Okay, er waren nog wel programma's met weinig muziek maar toch, wat Ray Cokes deed was uniek.

Ray Cokes had een stijl die toen nog ongezien was, hij kwam regelmatig heel dicht naar de camera, zei en deed dingen die andere presentators niet durfden omdat het niet in de 'programma presenteren' code paste. Nu is dat heel gewoon, toen was het revolutionair. En die geniale man liep ik donderdag tegen het lijf. En hij is heel aardig. Jawel.

de grootste kindervrienden van weleer

Als je ze ziet ga je spontaan lachen. Want dat deed je toen ook al als ze op televisie verschenen. Eigenlijk weet je niks anders dan dat je lacht als je een foto van ze ziet want heel lang maakten ze je woensdag, zondag vrolijk en alles wat ze deden vond je geweldig. Die kinderhelden uit je jongste tijd. Iedere generatie heeft zijn kindervriend, en gelukkig maar. Ik heb:

1. Ome Willem:

Deze vuist op deze vuist, "Joepie de poepie!", "Lusten jullie een broodje poep?" "Nééé!", de Geitenbreiers en wij waren allemaal "Rakkers.". Ome Willem is een held. Hij droeg een petje met De Film Van Ome Willem en in de zaal waren allemaal kleine kindjes aanwezig. En dan zat ome Willem vooral heel grappig te wezen tijdens De Film Van Ome Willem, iedere week weer. Toen hij opdook in Kinderen Voor Kinderen dachten we: Huh? Ome Willem? Maar we werden er voornamelijk heel vrolijk van, en kers op de taart zong hij mee in het populaire 'Ik ben toch zeker Sinterklaas niet?'. Ik schreef het al: ome Willem is een held. Maar dat broodje poep? Nee, hé.

2. Bassie en Adriaan:

Bassie en Adriaan zijn het olijke duo: de een verstandig, de andere dom. De een voorzichtig, de ander brutaal. De ene wijs, de andere naïef. En toch zijn het onafscheidelijke vriendjes en noemden ons ook hun vriendjes. Ze waren zo populair dat ze in stripalbums werden gegoten en allerlei spulletjes leuk voor kinderen. Kindervrienden over generaties heen: hallo vriendjes en vriendinnetjes, ze komen er weer aan.

3. meneer Kaktus:

Peter Jan Rens, alias meneer Kaktus van De Grote Meneer Kaktus Show, komt nu voornamelijk negatief in het nieuws maar laat ik het daar maar niet over hebben. Tenslotte is hij nog altijd meneer Kaktus. Hij leerde ons elke week opnieuw dat we ons goed moesten wassen, elke week opnieuw, en ging dan bijvoorbeeld aan z'n voeten likken ofzo. Zijn vrienden Kweetniet, die het echt nooit wist, en mevrouw Stemband waren al even populair. En elke week was er een ronde waarin mevrouw Stemband de Spelende Vrouw werd die ons waarschuwde voor gevaar. Dankzij hen heb ik geleerd dat je een blikje cola in de open lucht nooit alleen mag laten. Oh ja, kinderen konden nog wat leren van meneer Kaktus. En een kind met een bepaalde frustratie ("Grote mensen steken altijd voor!") mocht elke week heel hard op hem boksen en er passeerde ook een vraaggesprek met kinderen en een beroemde gast.

Mevrouw Stemband: "De eerste ronde, de eerste ronde!"

Meneer Kaktus: "De eerste ronde is?"

Kweetniet: "Kweetniet!"

Meneer Kaktus: "Maar dat weet meneer Kaktus wel."

Zo deden we het ongeveer na op de speelplaats. Maar we deden het verkeerd want de eerste ronde is het openingslied, steevast aangekondigd door kinderen.

het heengaan van een politica

Ik moét dit blogbericht gewoon schrijven alhoewel ik dit ook niet zo makkelijk vind. Aanvankelijk was ik van plan om het gewoon te negeren maar ergens vreet het aan me. Het feit dat het moeilijk is erover te spreken. En nee, eigenlijk wil ik er niet over spreken maar ik wil er wel over schrijven. Ik was op zoek naar een genuanceerde tekst hierover en vind hem nergens, vandaar.

Ik ben een allochtone: ik ben immers geboren in Rwanda. Of ik mij daar nu weinig tot niets over herinner maakt niet uit. Of ik nu hoogopgeleid ben, mijn Nederlands beter is dan de gemiddelde Vlaming maakt niet uit. Ik blijf een allochtone. Mensen die door Pim Fortuyn en het Vlaams Belang door het slijk worden gehaald en beschreven worden als 'ratten' en 'ongedierte'. Mensen die door Hans Van Themsche worden neergeschoten, omdat ze allochtonen zijn. Er zijn mensen die mij haten, achter mijn rug slechte dingen over me zeggen, mij liever niet zien komen. Net omdat ik een allochtoon ben. "Den boot op en een bom eronder." zei men in de film "Los". Terwijl ik meer over de inheemse literatuur weet dan zij die mij een 'bananenschijter' noemen. Het Vlaams Belang is een partij waar ik altijd al heel bang ben voor geweest, zelfs toen ze in m'n kinderjaren niks voorstelde.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik als klein kindje zat te rillen op m'n stoel bij het horen van de naam Vlaams Blok (de voormalige naam van het Vlaams Belang). M'n ouders zeiden toen: "Maakt niet uit, die partij stelt toch niks voor." En toch was ik er niks gerust in: want ik wist dat die partij alle allochtonen buiten wilde. En wat moest ik dan? Ik zou als adoptiekindje immers gescheiden worden van m'n ouders naar een land dat ik me niet eens kan herinneren. Maar oké, toen stelde ze nog niks voor.

De volgende verkiezing werd het Zwarte Zondag. Het Vlaams Blok werd de grootste partij in Antwerpen. En ze bleven groeien en bleven groeien en je hoorde steeds meer en meer racistische praat als "den boot op en een bom eronder."

Marie Rose Morel was een voormalig lid van het Vlaams Belang.

En ja, ik vind het misselijk wat de Sharia4Belgium roept: dat haar kanker een straf van Allah zou zijn. Hou je mond, Sharia4Belgium, ook jij jaagt ons de schrik op het lijf. Je bent geen haar beter dan het Vlaams Belang en als Allah zo goed zou zijn als jullie beweren, wel, dan zal hij niemand straffen net omdat hij vergevingsgezind is. Eveneens vind ik het misselijk en hypocriet dat het Vlaams Belang Morel nu plots wel in de armen sluit en overdreven veel wijst op die uitspraak van de Sharia4Belgium als ongehoord en onrespectvol. Die partij heeft Morel uitgespuwd, geklonken op het feit dat ze kanker kreeg. Als er een partij is die haar onrespectvol heeft behandeld gedurende haar strijd, dan is het het Vlaams Belang wel.

Morel werd misbruikt, wordt misbruikt en heeft een van de meest onwaardige kankerstrijden geleden. Voortdurend dacht ik (want elke dag passeerde ze wel ergens): "Laat haar nu met rust en genieten van de tijd die ze nog heeft." Maar dat werd haar niet gegund want een Morel op de voorpagina betekende kassa kassa voor de bladen. Ze werd opgevoerd als in een circus.

Voor mij, als allochtone, is het moeilijk om een genuanceerde mening te kunnen vormen over haar heengaan. Met de dood van Pim Fortuyn kon ik dat ook niet. Het blijft erg, mensen die (te vroeg) sterven, ongeacht wat voor personen ze zijn. Zaterdag wordt ze begraven en laat haar dan alsjeblieft rusten. Een controversiële en ongetwijfeld sterke dame heeft ons verlaten en ik kan mij er moeilijk een mening over vormen. En da's niet omdat ik onverdraagzaam en radicaal en discrimerend ben. Verder wens ik me hierover alweer op de oppervlakte te houden.

Vijf Daft Punks

Daft Punk is ook zo'n band die ik steengoed mag vinden en waar ik haast nog geen enkele keer over heb geschreven. Af en toe en eerder vaak ben ik verslaafd aan hen: als ik naar Daft Punk begin te luisteren blijft die muziek vervolgens maandenlang opstaan. D'r is gewoon een klik. Tussen Daft Punk en mij. En het zijn wunderkindjes: ze ontketenden een hele revolutie los in de jaren '90 toen ze house met disco gingen mengen, het genre dat we nu Franse House noemen. Zij vonden dat uit. En ongeveer 10 jaar later merkte je dat het genre nòg steeds populair was, niet in de laatste plaats dankzij Justice die met D.A.N.C.E. een van de beste nummers van de noughties afleverden. Maar nu dus de onmisbare Daft Punk. Ze kwamen trouwens op die naam nadat een recensent hen als daft punk beschreef, waardeloze punk. Waarschijnlijk speelden ze toen ook punk en vooral waardeloos, iets wat Radiohead ook overkwam in hun beginperiode. En beide groepen werden nadien even briljant en vernieuwend genoemd. Om maar te schrijven dat je van niks naar iets kan komen.

Vijf postjes omdat het moet:

Daft Punk - Digital Love
Geüpload door Mangaku. - Ontdek andere muziek video's.

Daft Punk - Face To Face
Geüpload door Terminator2006. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Antwerpse kliekjesgevoel

Het valt me op dat je op bepaalde voorstellingen, optredens, feestjes altijd dezelfde mensen tegenkomt. Als je weet wie er wat organiseert kan je al voorspellen wie er aanwezig zullen zijn. Op het feestje van Vital kwam ik iemand tegen die ik al lang niet meer had gezien en hij vroeg me: "En hoe voelt het om tussen de Antwerpse culturele elite te staan?" Ik schrok want daar was ik me totaal niet bewust van. En vrijdag was het weer feest met dezelfde mensen ter ere van de verjaardag en nieuwe dichtbundel van Stijn Vranken. Bijna iedereen was er, zo voorspelbaar.

Wie zitten er allemaal in dat wereldje? Acteurs, muzikanten, kunstenaars, schrijvers en journalisten. En zij die in culturele huizen werken. En zij die in cafés werken waar 'het wereldje' komt. Je vindt er ook nog andere lui maar zij vormen wel de hoofdbrok.

En het is waar: iedereen kent iedereen. Als je op zulke feestjes komt moet je constant iedereen begroeten, wich is nice.

Van tijd tot tijd lees ik wel eens dat Antwerpen uit kliekjes bestaat en het moeilijk is om in zo'n kliekje te komen. Dat laatste weet ik zo nog niet maar wat de kliekjes betreft, is zo: zo heb je het fashion kliekje. Ze treffen elkaar in de coole hippe winkels die volstaan met mode van (Antwerpse) designers en ze nodigen elkaar uit op redelijk exclusieve feestjes waar je niet zomaar binnenraakt. Twee keer ben ik op zo'n fashionfeestje geweest en het is best wel raar om op die plek te staan terwijl je weet dat niet zomaar iedereen binnen mag. Als je zo'n uitnodiging hebt weet je al op voorhand wie er zal komen.

Het kliekje van de beroemde Antwerpse ontwerpers en de beroemde Antwerpse winkels, fotografen, architecten, modellen en hun kinderen ken ik slechts gedeeltelijk maar ik kan je wel vertellen dat we vroeger vaak in een bepaald Antwerps restaurant kwamen en daar zag je werkelijk iedereen bijna wekelijks. Een greepje: Ghislaine Nuytten zat er aan tafel met Walter Van Beierendock en vriend, Dries Van Noten en vriend, Ann DeMeulemeester met man en kind en nog vele anderen. In het mode-/architectenwereldje kent iedereen gewoon elkaar en als je wat mensen leert kennen vertellen ze je dat ze op een privéfeestje van Dries Van Noten zijn geweest want da's een goeie vriend van hen. Omdat ik hen een beetje gedeeltelijk ken werd ik es tweemaal uitgenodigd op die fashionfeestjes waarover ik het al heb gehad. En dan loopt het er vol hippe fashionpeople.

Dan heb je het culturele kliekje: ook daar kent iedereen elkaar. Het loopt zo'n beetje door elkaar van underground artiesten tot mensen met een eigen Wikipedia page en/of die wel es in de media verschijnen tot zij die echt heel beroemd zijn. In dat soort kringen worden de wildste feestjes gegeven. Maar iedereen is discreet over wat anderen doen, ik zou zoiets nooit op m'n blog schrijven. Iedereen heeft recht op zijn/haar privéleven.

Je hebt ook het hippe feestjes/cafeetjes/eetgelegenheden kliekje: underground zijn ze niet meer: veelal bestaat het uit mensen die min of meer redelijk beroemd zijn en/of beroemde ouders hebben en/of gewoon heel veel geld hebben. Ze zitten in de media, zijn dj, belangrijk in de 'betere' uitgaanswereld of werken in hippe zaken. Voor sommigen komen ze ietwat intimiderend over omdat ze er werkelijk heel hip uitzien maar eigenlijk zijn ze net heel aardig.

Het Hopperkliekje: voor alle duidelijkheid: bovenstaande kliekjes tref je bijna allemaal es aan in de Hopper of de ChatLeRoi maar het Hopperkliekje is toch wel bijzonder. Voor anderen zijn ze net zo intimiderend als het bovenstaande kliekje en eigenlijk zijn ze ook net zo aardig. Er was een tijd dat Jan De Corte er elke dag kwam met zijn vrouw, Sigrid Vincks, en op den duur groet hij je gewoon en knoop je een gesprek aan met z'n vrouw, de hele lieve Sigrid Vincks. Om maar een voorbeeld te noemen. Op het privéfeestje na Zuiderzinnen zag je er ook de hele Hopper aanwezig en ja, dat was een superleuk feestje.

Zo dit zijn de Antwerpse kliekjes die ik min of meer ken. Je hebt vast ook wel een autokliekje, en een Vlaamse babes kliekje.

Molly Baeken

Wat te denken van het volgende bericht? Jawel, de kleine Molly is gearriveerd. Vital en Luv hebben na het behalen van het rijbewijs, na de veertigste verjaardag, na de officiële inhuldiging als nachtburgemeester, na de première van de nieuwe monoloog nu nog iets te vieren: Molly!

Het nieuws ook op VT4.

muziek bloggen

Sommige mensen heb ik aangetrokken op m'n blog omwille van de muziek en vervolgens ga ik geen muziek meer posten. Stom. Voor hen en ook voor mij. Deze post is en lijkt een wirwar. Het verhaal:

Ik weet bijna niet anders dan dat ik bezeten was door muziek en gedurende m'n tienerjaren kregen we cd's vol met oude muziek als Raindrops Keep Falling On My Head. Geweldig en oud. Dit liedje was er ook bij.

Zij hadden zo'n grote hit met Teardrops. Terecht. Maar dit nummer is ook zo geweldig.

Gevoelig nummer: ik zat als klein kindje in de bioscoop en werd geraakt door dit nummer. Vervolgens ben ik het nooit vergeten en dankzij het internet mag ik dit delen.

Katie deelt tips uit over jeugdboeken

Ik heb m'n scriptie over jeugdliteratuur geschreven dus ik mag wel met enige autoriteit schrijven. Aheum. Nee hoor, negeer het gewoon. Want Marc De Bel hang ik bijvoorbeeld aan de bomen om niet meer vermeld te worden. Wie is trouwens Marc De Bel? En Thea Beckman wordt ook niet vernoemd. Over Harry Potter wil ik het ook niet hebben. U raadt het al: dit lijstje wordt zo snobistisch! En net daarom mag u het gerust negeren. Maar ik heb wel de Enid Blytons of Bliethons of Blaitons kostschoolreeksen gelezen: stationromannetjes voor de jeugd. Als je dat nu herleest merk je dat elk boek inwisselbaar is. Ja, ik heb dat zelfs herlezen. De Babysittersclub heb ik dan weer wel aan me laten voorbijgaan. Want dat gaat te ver.

Deze post wou ik persé schrijven omdat ik het over een van m'n favoriete en helaas bijna vergeten jeugdboek: De Mus Met De Lange Poten (in m'n kindertijd was het ook een televisieserie) wou hebben. Als u de moed hebt om deze lange post helemaal uit te lezen zal u merken dat ik in m'n enthousiasme over al die andere schrijvers er niet eens aan toekom om over dat boek te schrijven. Maar ik heb het toch maar vermeld.

Geen top zoveel omdat elk boek anders is.

Astrid Lindgren: weinig auteurs zijn zo leuk als haar. M'n scriptie ging dan ook voornamelijk over haar en Annie M.G. Schmidt. Astrid Lindgren is zo'n vrouw waarvoor ik veel bewondering heb, zo'n vrouw die altijd heeft gedaan wat ze wou. Ze komt uit een vrijgevochten gezin, net als in De Kinderen Van Bolderburen en compleet met die achtergrond groeide ze op: het boerderijleven met broertjes, zusjes en vriendjes. Ze is een fervente aanhanger van de anti-autoritaire opvoeding die werd uitgedacht in de negentiende eeuw en pas z'n intrede deed in de jaren '70 van vorige eeuw. Ze was er dus vroeg bij toen ze het over Pipi Langkous had. Ik ga m'n kinderen later ook anti-autoritair opvoeden omdat ik vind dat iedereen maar zichzelf moet worden. De enige keer dat ik ga protesteren is als m'n zoon op voetbal wil. Want dàn stuur ik hem op klassiek ballet. Tips van Astrid Lindgren: alles. Ook het minder bekende werk.

Annie M.G. Schmidt: evenals Astrid Lindgren ook een hoofdbrok in de sctriptie die ik schreef. Ze was minder vrijgevochten dan Astrid Lindgren maar ook wel. Ze komt uit een verstikkend milieu dat wordt beschreven als de rest van Nederland (niet in de Randstad dus) en heeft er jaren over gedaan om haar weg te vinden. En net daarom schreef ze over Jip en Janneke: vrijgevochten kindjes die met zachte hand geleid worden. Minder anti-autoritair dan Astrid Lindgren maar ook wel een beetje anti. Annie M.G. Schmidt is een woordkunstenaar, zij weet alles perfect te verwoorden. Tips van Annie M.G. Schmidt: alles, dus ook de gedichten: Dikkertje Dap, klom op de trap. 's Morgensvroeg om kwart over zeven om de giraf een klontje te geven. "Dag, giraf!" zei Dikkertje Dap. Enzoverder.

Roald Dahl: en dan zijn we bij het gouden trio dus: Astrid Lindgren, Annie M.G. Schmidt en Roald Dahl. Over het persoonlijke leven van Roald Dahl weet ik zo goed als weinig: buiten het feit dat hij piloot was en dan boeken ging schrijven. Ja, want elke piloot schrijft. Ik weet niet of u ooit over Antoine de Saint-Exupéry hebt gehoord, de man die De Kleine Prins schreef, een filosofisch kinderboek. Oòk piloot. Roald Dahl is gewoon keigoed en met z'n boeken kan je lachen. Is er ooit al es iets zo goed als Sjakie En De Chocoladefabriek geschreven? Zelden. Vele kinderen koesteren warme herinneringen aan De Oempa Loempa's (en nee, ik vertel niet wie dat zijn. Lees het boek maar. Of bekijk de films) en zoveel dingen die in het boek staan. En Matilda heb ik vast meer dan twintig keer gelezen. Als kind voelde ik me overigens een beetje verwant met haar omdat ik ook zo'n kind was die toen al praatte over dingen die niemand interessant vindt, ik ben gewoon een geek. Net als Matilda. Ronkende titels: De Fantastische Meneer Vos of wacht es, ook eigenlijk alles.

Veronica Hazelhoff: zij is de koningin van het puberboek. Toen ik zelf worstelde met onbeantwoorde liefdes, ik ga hier niet te diep op in want dan zou ik te ver afwijken (heerlijk smoesje), schreef zij hierover. Ik heb haar ontdekt in m'n kindertijd met boeken als Nou, Moe over een vrijgevochten kind. Met die kinderboeken ontwikkelde ik m'n voorliefde voor de Nederlandse taal en u mag dat gerust als Hollands lezen. Die boeken en Kinderen Voor Kinderen. Toen ik wat ouder werd ging ik haar psychologische jeugdboeken lezen en herlezen. Ik lees graag psychologische literatuur. Boeken waarin ze in het wezen des menses wroeten. Tips: ook haar boeken dus.

Guus Kuijer: staat net buiten het gouden trio maar ook hij is goud waard. Net als de dames Annie M.G. Schmidt en Astrid Lindgren was hij aanhanger van de anti-autoriteit want Guus Kuijer zat op een strenge kostschool, zo een waar Rick De Leeuw ook naartoe ging. Als je heel veel geld hebt moet je vooral je kinderen naar een strenge kostschool sturen om ze daar te verpesten. Oeps. Ja, maar zeg. Je leert daar wel discipline, wat heel goed is, en in het beste geval ook naastenliefde, juich ik toe, maar verder moet je daar in de rij lopen. Vooral niet te veel persoonlijkheid hebben en Guus is zo iemand met heel veel persoonlijkheid dus hij paste niet echt op die kostschool. En vanuit die ervaring ging hij boeken schrijven als Madelief. Ik heb de omnibus maar je mag hem niet lenen. Tips van Guus: ook weer alles dus.

Christine Nöstslinger: Oostenrijkse schrijfster en winnaar van een belangrijke prijs, al weet ik niet meer welke. Grapje. Winnaar van de Hans Christian Andersen prijs, zeg maar, de nobelprijs voor de jeugdliteratuur. Ook zij schrijft psychologische jeugdboeken over de puberteit en begrijpt een tiener. Alles dat ik van haar heb gelezen kan ik aanraden.

Geen foto wegens: onvindbaar in het Nederlands.

Joke van Leeuwen: door haar ben ik zelf beginnen schrijven. Ik las het verhaal van Het Verhaal Van Bobbel (een deel van de titel die heel lang is) en wist: ik wil ook schrijven! Ik vroeg een typemachine, kreeg een typemachine en schreef een verhaal dat een variant is op het Verhaal Van Bobbel. Joke van Leeuwen schrijft en illustreert zelf haar jeugdboeken, en doet dat zo goed als Thé Tjong-Khing. Joke van Leeuwen, het multitalent. Zij woont ondertussen in Antwerpen en ik vind dat best wel raar om in een stad te wonen waarin ook een van m'n idolen woont. Duik in de wereld van Joke van Leeuwen en lees gewoon alles van haar.

Miep Diekmann: Miep Diekmann doet me voornamelijk aan Hannes En Kaatje denken, alweer boeken die ik vele malen herlezen heb. Hannes En Kaatje is vooral leuk omdat de traditionele rollen hier worden omgekeerd: Hannes is een brave ietwat bedeesde jongen en Kaatje is zo stoer als maar wat. Erg leuk. Miep Diekmann heeft nog andere goede boeken geschreven maar Hannes En Kaatje is zo'n geweldige aanrader. Ondertussen ook uit in omnibus en voor iedereen aan te raden die graag wil lezen.

Anthony Horowitz: what's in a name en werkelijk: Anthony Horowitz schrijft thrillers. Eigenlijk kan je best wel zeggen dat hij de Stephen King is van de jeugdliteratuur al heb ik nog nooit een boek van King gelezen. Niet omwille van het snobisme ofzo. Gewoon, geen ervaring mee. Ondertussen is Horowitz zo bekend dat hij gerust een van de beroemdste jeugdschrijvers mag genoemd worden en zijn stijl is: spannend, humoristisch en vlot. Ik denk dat elk kind zijn boeken wel leuk zal vinden. Serieus. Tip: Anthony Horowitz (om niet weer alles te schrijven). Zelfs zij die niet graag lezen zullen er plezier aan hebben.

Ik ga deze post, die ondertussen heel lang is geworden, afsluiten met een paar klassieke auteurs en klassiekers in opsomming. Ze zijn oud maar nog steeds heel goed te lezen. Klassiekers zijn klassiekers om een reden:

Winnie De Poeh: prachtig geschreven. Winnie De Poeh heb ik ontdekt rond m'n twintigste, jawel. Via via ontdekt en die verhalen zijn zo betoverend dat ik een heel duur boek dat het verzameld werk is over Winnie rond m'n dertigste in een van de leukste boekhandels en kinderwinkels voor kinderen, De Olifant, heb gehaald.

Alleen Op De Wereld: ook ontdekt rond m'n twintigste en sindsdien ben ik verliefd op de naam Rémi. Omdat hij een van m'n favoriete boekenhelden is. Het klassieke verhaal is een van de mooiste ooit gelezen en ik vind het zo mooi dat ik het boek gratis weggaf aan iemand die graag leest. Inmiddels weer in m'n bezit. Dat moet, hoor.

Sprookjes en fabels van eender wie: waaronder beroemde sprookjes van Grimm, Andersen en fabels van De La Fontaine. Assepoester is trouwens niet van Grimm maar van Perrault. En de gebroeders Grimm waren gebroeders die sprookjes die van mens op mens werden verteld opschreven omdat ze aan taalonderzoek deden. Maar misschien hebt u de film gezien en vertel ik oud nieuws, eigenlijk heb ik de film zelf nooit gezien dus ik weet niet of het al dan niet om oud nieuws gaat. Ik vertel het gewoon.

Charles Dickens: hoe zou ik Charles Dickens niet kunnen vermelden? 19e eeuwse auteurs vind ik bijzonder prettig om te lezen omdat de roman toen nog niet zo heel lang bestond, twee eeuwen is kort in de geschiedenis, en het in de negentiende eeuw een soort van Gouden Romantijd beleefde. Heel slecht uitgedrukt. John Fowles is een twintigste eeuwse auteur voor volwassenen die in de traditie van de negentiende eeuw schrijft en het ook wel es heeft over Darwin enzo. Goeie auteur. Dickens is een instituut zoals Shakespeare. Charles Dickens en Shakespeare zijn de moeite. Ja, ik citeer Shakespeare soms. Jaha.

En een speciale vermelding voor Toon Tellegen: ik kon hem gerust bij de fabels vermelden maar ik heb gewoon iets met Toon. Zijn gedichten zijn zo mooi en zijn fabels zijn van het type geniaal. Alweer een woordkunstenaar.

Ik denk wel dat dit mijn favoriete jeugdauteurs zijn. Ik heb nog wel wat tips te geven maar deze post is nu al zo lang.

ik doenet gewoon

Ik ga morgen een Stefaniedag houden: een dagje met mij alleen. De voorbije weken, maanden, zeg maar anderhalf jaar, heb ik een hoop nieuwe interessante mensen leren kennen met wie je op elk vrij moment wilt afspreken om interessante dingen te doen maar eigenlijk ben ik iemand die graag Stefaniedagen houdt. Van tijd tot tijd (ik noem dat de batterie opladen) en ik heb al een jaar of anderhalf de batterie niet kunnen opladen. Ik kijk er nu al tegenop om morgen al m'n geplande afspraken af te zeggen maar een van mijn allerbeste vriendinnen zegt zo vaak: "Uiteindelijk, iedereen doet wat d'em wilt." (iedereen doet wat hij wilt) En ik knik dan en denk: je hebt gelijk maar ik laat me nog altijd te veel leiden om niemand zomaar effe teleur te willen stellen.

Morgen gaat Stefanie of Katie doen wat ze wilt. Een dagje voor mezelf om eindelijk es al die graphic novels te lezen die op m'n boekenkast lonken. Heb ik trouwens al reclame gemaakt voor Tse Tse? Stripwinkel in het Antwerpse. Tse Tse is zo goed dat ik vanuit een andere boekenwinkel dùrf te bellen om te vragen of ze die strip hebben die ik net heb ontdekt in die boekenwinkel dus. En het antwoord is vaak een volmondige: "Ja!". Maar ik was pas volledig om toen ze het bijna onvindbare I Love Paris/I Hate Paris tussen de planken hadden. En nu maak ik zelfs mee dat de meneer des huizes me erop attent maakt (als ik langs kom voor een of andere manga) dat een van de zoveel delen van een Japanse dekaloog die ik gretig lees (een dekaloog zijn er 10. Iets wat de Franse regisseur Kieswolski ons heeft geleerd) in de handel is. Tze Tze. De winkel is zoveel meer dan de naam. Toch maar es vragen hoe hij op die naam is gekomen.

Gisteren trouwens gehoord dat een lezer van het eerste uur, van m'n blog dus, nog steeds af en toe op deze site surft. Ik mag dat leuk vinden om te horen.

Ik ben nu al meer dan twee jaar aan het bloggen en elke keer vraag ik aan de kabouter op m'n schouder: "Waarover gaan we het nu weer hebben?" Na de discussie sluiten we een compromis en zeg dan: "Schrijf jij het maar wanteuhhh. Maar wel onder m'n naam." Katie en haar ene dwergje.

huwelijk en een ring

Going to the chapel and we gonna get married is iets wat ik zelden heb bijgewoond. Een keertje was ik erbij. En als ik heel erg diep nadenk misschien vijf keer. De andere keren heb uit mijn geheugen geband. Denk ik. Want ik kan ze mij niet herinneren. Daarom wil ik dat mijn vrienden trouwen want ik heb nog nooit een vrijgezellenavond bijgewoond (ik zou de eerste zijn om een stripper te bellen, ik zou de eerste zijn om Koen De Bouw op te zoeken. Omdat ik er dan zelf een beetje plezier aan beleef) maar ik kom uit de MTV-generatie en we zijn zo progressief en denken: waarom zouden we trouwen? Niet willen trouwen klonk cool toen ik tiener was. Vandaar de schaarse huwelijken.

Op het eerste huwelijk dat ik bijwoonde was ik bruidsmeisje. Het ging over twee scoutsleiders en ik was hun favoriet omdat (er is een omdat) de bruidegom onze familie kende. Er gingen weken of maanden aan repetitie vooraf en ik vertelde al die tijd niks aan mijn scoutsvrienden. Ook zij mochten op het huwelijk komen en zag hen schrikken: jij bent het bruidsmeisje? Blijkbaar vertel ik nooit iets aan anderen wat ik doe. Niet omdat ik bescheiden ben, ik geef toe dat ik redelijk onbescheiden ben, gewoon omdat ik het raar vind om te vertellen: "Weet je, tijdens de Antwerpse Jeugdweken (de echte naam ben ik kwijt, het was zo'n week in de vakantie waarin er allerlei activiteiten werden georganiseerd voor de Antwerpse jeugd), dus tijdens de Antwerpse Jeugdweken was ik de beste qua playback." Vertel ik niet. Ik vind het leuk en zwijg.

Kylie Minogue Jason Especially For You
Geüpload door lucile18. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Ik was dus het bruidsmeisje. En een paar maanden daarna gingen we met z'n allen naar Walibi (pretpark) én Aqualibi (zwembad bij het pretpark).

De volgende twee huwelijken waren niet-Vlaams: ik weet niet of dat geweldige Table d'Anvers nog bestaat, een Antwerps restaurant. Heel populair. De zus van mijn toenertijd beste vriendin stond er in de keuken en ik werd meegevraagd op het huwelijk van de familie van een van de eigenaars. Het ging om een Marokkaanse bruiloft en ik wou dat persé es hebben gezien, helemaal. En het ging om een échte Marokkaanse bruiloft want ons eten kwam er pas rond een uur of een, 's nachts. Ik denk niet dat ik dat toen erg vond aangezien ik helemaal betoverd werd door de magie van de honderdeneen tradities waarin Marokkanen trouwen: de vele bruidsjurken, dansen met de heupen, hapjes vooraf enzovoort enzovoort.

bangles eternal flame
Geüpload door paradixman. - De allerlaatste nieuwscontent.

M'n volgende niet-typisch Vlaams huwelijk was joods in de synagoge op het Zuid. Een paar weken of maanden voordien had ik een bar mitzvah bijgewoond in de synagoge op het Zurenborg en dacht: ik ben al een beetje ingewijd. Ik vond het voornamelijk leuk om na een bar mitzvah ook een joods huwelijk te beleven. Of na die Marokkaanse bruiloft ook bij een bar mitzvah en een joods huwelijk aanwezig te zijn. Ik denk zonder grenzen. Een synagoge is eveneens een en al magie: je komt binnen en de mannen krijgen een kleppel. Zij blijven beneden, de vrouwen gaan naar boven en tijdens de ceremonie kijken de mannen stilzwijgend toe terwijl de vrouwen boven honderduit praten. Ik vond het anders, apart en superleuk.

Lenny Kravitz - Stand by my woman
Geüpload door eikichi. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Het derde huwelijk was weer Vlaams maar een beetje anders want zonder bruidsmeisjes enzo. Het was niet voor de kerk maar wél in het Stadshuis van Antwerpen (je zou alleen maar daarvoor naar het Antwerpse district moeten verhuizen). 's Avond was er nog een feestje met champagne à volonté in de Antwerpse Bourla. Natuurlijk was ik daar ook. De bruid had voordien tegen me gezegd: "En je komt toch met een partner?" Dus ik had in paniek rondgebeld om een partner te versieren en had een goede match gevonden: hij viel bij iedereen in de smaak. De bruid bedoelde het ironisch of om me aan een 'held' te helpen en ik nam dat allemaal heel serieus op. Met die leuke partner heb ik een weinig iets 'beleefd' maar uiteindelijk zagen we in dat hij Handelswetenschapper is en ik Germaniste. En ik ben nog nooit zo hokjesdenkerig geweest. Want een van m'n vriendinnen is Handelwetenschapper. Dit ter verdediging.

Kool & The Gang - Cherish
Geüpload door umusic. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Het volgende huwelijk was weer Marokkaans en weer bijzonder aangezien het ging om mijn surrogaat broertje. Hij zit zo vaak bij ons dat ik hem als nog een broer kan en mag beschouwen en hij noemt me als nog een zus zedus: het ging om familie. En ik moet toegeven dat ik me een tijdje niet zo leuk heb gedragen (lees: bitcherig) omdat ik bang was hem kwijt te spelen. Ik en m'n streken. Ik gedroeg me als een bitch tot op de dag in 't stadhuis dat ik wereldwijd aankondigde op facebook. Daarna volgde een traditionele Marokkaanse bruiloft waarin ik vooral veel pastilla heb gegeten. Ik zou een blog kunnen schrijven over pastilla. Ik heb nu zin in pastilla.

Extreme - More Than Words
Geüpload door iamseb. - Ontdek andere muziek video's.

Anyway, dit waren de vijf huwelijken en is ook een open aanvraag om me op uw huwelijk uit te nodigen aangezien m'n vrienden progressief zijn. Sex And The City kijken en progressief. Relatief. Dus. Ik ben trouwens op zoek naar kroepoek zonder soja of schaaldieren. Want kroepoek is ook een chip.

USHER & ALICIA KEYS - My Boo
Geüpload door javierlobe. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

mythischer dan de mythe: Pablo, Andy en Wassily

Na de drie mythische werken volgen (wat anders?) de drie mythische mannen: Pablo, Andy en Wassily of zij die weten wat het is om geniaal te zijn.

Pablo Picasso: mijn ultieme favoriet: hij kon niet genoeg krijgen van vrouwen en creëren. En ik weet niet welke kunsttak/-stroming hij niet beheerste. Het verhaal gaat dat hij zomaar uit de losse pols een rechte lijn kon trekken en uit een paar penseeltrekken al een kunstwerk kon maken. I know, ik heb in het Parijse Picassomuseum rondgetrokken. Ja, dat heel grote Picassomuseum met vele kamers dat helemaal vol staat. Durf niet te zeggen dat het genie niet productief was.

Andy Warhol: waarom ik van Andy hou: hij bracht kunst naar de gewone man in de straat, hij haalde kunst uit het museum, hij democratiseerde de kunst. Oh ja, Marcel Duchamp probeerde dat ook maar een omgekeerde pissijn uitroepen tot kunst is conceptueel en zonodig nòg elitairder. Niet dat we niet van Duchamp houden, neeje dat is het niet. Maar Andy riep dus populaire zaken uit tot kunst, cultiveerde de celebritycultuur en was zelf ook gewoon kunst: want als hij iets zei waren dat quotes die je best kon onthouden. Door alles in massaproducties uit te brengen, kunst als een soort fabrieksproduct af te leveren ontdeed hij het van haar elitaire karakter en werd het pop. Popular. Popart.

Wassily Kandinsky: ik weet niet of het echt zo is en toch heb ik het gelezen: Wassily Kandinsky is de uitvinder van de abstracte kunst. Soms zegt men het van Kasimir Malevich (voor wie ik ook zoveel bewondering heb, altijd leuk een Malevich te aanschouwen) andere keren van Kandinsky. Hoe gebeurde het bij Kandinsky: hij zag een van z'n schilderijen ondersteboven en zag dat het zonder al die herkenbare bergen enzo ook goed was. De nadruk kwam immers nog meer op de kleuren te liggen en Wassily, een ware expressionist, dacht waarschijnlijk dat het op die manier zo expressionistisch werd as it ever can get. Dus liet hij de herkenbare bergen achterwege en begon non figuratief, abstract te schilderen. En ketende zo een van de grootste revoluties binnen de kunstwereld los. Er is geen enkele periode binnen zijn werk waar ik met een boog omheen loop. Ik ren er net heen.

drie mythische werken

Nu ik toch bezig ben over artsy fartsy stuff ga ik gewoon verder: Kùnst. Ik wil het hebben over drie schilderwerken waarvan ik het toch bijzonder vind dat ik hen mocht aanschouwen. In 't echt. Nee, niet zomaar online ofzo, gewoon in het museum zelf. Met m'n neus haast tegen het schilderij geplakt al is dat laatste niet waar. Omdat dat niet kon.

De Mona Lisa: tuurlijk de Mona Lisa. Het beroemdste schilderij sinds ever. Ik vind het echt werkelijk heel cool (en besef dat het zo zielig is) om te kunnen zeggen: "Ik heb de Mona Lisa gezien." En dan moét je er gewoon bij zeggen: "In het echt is ze heel klein, hé." Zoniet heb je haar niet gezien. Ook doe ik daar nog een schepje bovenop: "Dan zie je haar eindelijk en dan staat er zo'n bende toeristen voor." Elke keer vertel ik dat verhaal weer al verander ik dan wel het woord toeristen met Japanners. Maar niks tegen Japanners, ze schonken ons Manga en Animé en de structuralistische mode. Of zoiets.

Nog wat over de Mona Lisa: het Louvre is echt heel groot maar je gaat naar het Louvre om de Mona Lisa te zien, er zijn vast wel toeristen die er komen alleen maar om de Mona Lisa (beetje jammer van al die oude Egyptische kunst, niet?) Naar het Louvre gaan en de Mona Lisa niet zien is een beetje raar.

De Waterlelies van Monet: net zoals de Mona Lisa ook mythisch. Je leest wel es over mensen die élke dag naar het Musée d'Orsay gaan om naar De Waterlelies te kijken. Ik denk werkelijk dat ik zulke verhalen alleen nog maar over De Waterlelies heb gehoord. 'Hij ging elke dag even het Musée d'Orsay binnen om de Waterlelies te bewonderen.' Komt af en toe zo es voorbij. En dan zie je ze zelf en dan zie je dat ze gigantisch zijn en dan denk je: ja, nu weet ik echt wel waarom! De Waterlelies verdienen hun mythische reputatie: ze zijn letterlijk en figuurlijk indrukwekkend.

De Sixtijnse Kapel: hmmm. Hier heb ik dus werkelijk een traan gelaten. Tja. Je wordt eerst al leuk opgewarmd met Rafaël en andere Italiaanse grootmeesters. Je denkt dat je het wel hebt gezien bij het machtige 'De School van Athene' ("Wow, heb je 'De School van Athene' gezien? Wow, wow!" Je hebt geen woorden dus) en dan ga je zo'n klein zaaltje binnen, je kijkt naar boven en begint te huilen. Want je staat in de Sixtijnse kapel en je ziet de fresco's van Michelangelo. Overweldigend.

art online

GoogleArtProject (with capitals, please!) zet zomaar eventjes een paar van de belangrijkste musea wereldwijd op 't internet. For free! Now we're talking business!!! Bezoek het Uffizi zonder ellenlang in die urenlange rij te moeten staan. Doen. Doen! Nu nog het Louvre en het Museé d'Orsay en het Picassomuseum en het Centre Pompidou én het Guggenheimmuseum en het British Museum en het Prado en het Museum Ludwig en het Kröller-Müller en elke Biënnale en elke Documenta, allemaal online!

Suske en Wiske in Antwerpen

Natuurlijk kan je het niet over Suske en Wiske hebben zonder het over Antwerpen te hebben, meermaals het decor in deze geweldige stripreeks. The Antwerp connection: Willy Vandersteen groeide zelf op in de Seefhoek, een Antwerpse wijk. Suske en Wiske zouden, naar ik heb gelezen, in de eerste albums ook daar hebben gewoond. Suske roept: "Seefhoek vooruit!" (dat later veranderde in "Antigoon vooruit!") in Het Eiland Amoras. Het eiland Amoras is in feite een kopie van het 16e eeuwse Antwerpen. Enzovoor enzovoort. Nog? In De Straatridder loopt Jerommeke café Den Engel binnen, een van de bekendste cafés van 't Stad. De 7 Schaken en nu de laatste Sus en Wis, "De Stuivende Stad", zijn allebei odes aan Antwerpen, de stad van Brabo, Rubens en de kathendroal (kathedraal).

Ik zou wel es willen dat iemand zich geroepen voelt om alle Antwerpse verwijzingen in Suske en Wiske op te zoeken en neer te schrijven. Slechts een 311 albums te lezen, of minder. Want ze beginnen vanaf 67. Maar sommigen zijn nog es buiten reeks. Ik raad het iedereen aan dit gewoon te doen. En stuur mij dit opzoekingswerk maar door.