In ‘89, ik was 9 ( pas eind december jarig) kwam Madonna’s Like a Prayer in de single hitparade. Ervoor was ik al op een heel kinderlijke manier fan van Madonna, het nummer blew me away. Zodanig dat ik voor de allereerste keer met m’n eigen centen haar ‘Like A Prayer’ album kocht. Gho, ik voelde me haast volwassenen toen na met die aankoop. Nadien kocht ik nog vele, zoveel ontzettend vele albums maar dit was het allereerste album met mijn eigen centen.
Lagere school, vijfde leerjaar. Ik en een vriendinnetje playbackten, jawel, ‘Like a Prayer’ voor de klas. We hadden speciaal andere kleren meegenomen (wat er waarschijnlijk niet uitzag) en danspasjes ingeoefend. Niet exact ingeoefend voor zo’n lange song. Ik zei: “Doe maar, ik volg wel.” In mijn kinderjaren had ik de ‘gave’ om andermansjes pasjes snel te kunnen imiteren zodat het net synchroon leek (wat ik deed was stiekem heel alert uit m’n ooghoek kijken). Zij deed naar het einde toe wat en ik volgde. Het was een succes!
De échte tienerjaren, ik was zeventien moest dat jaar nog achttien worden, voelde me ellendig in een verschrikkelijke au pair ervaring in Corsica. Het verhaal ga ik nu niet uit de doeken doen, achteraf beschouwd was het niet de beste familie om met een zeventienjarige te matchen. Aangezien ik er twee maanden zou verblijven, kon ik slechts een boek en een muziekalbum meenemen. Dàt boek over allerlei ‘weetjes’ en dàt album ‘The Immaculate Collection’ van Madonna hebben me door twee ellendige weken gesleurd. Album op repeat en repeat en maar lezen en maar lezen en opnieuw lezen. Twee weken werden het, wat van twee maanden moesten worden, want ik werd naar huis gestuurd. Misschien zijn zeventienjarigen nu meer adrem, ik was dat toen niet. Maar dat Madonna me door die ervaring kon loodsen, zoiets blijft je bij. Vanaf dan ik ging écht van Madonna houden. Emotioneel, that is.
2012, in het Brusselse Boudewijnstadion. Haar vorige, eerste tournee concert in België, Werchter, had ik gezien en was zò blij dat een collega/vriendin wou meegaan naar haar tweede tournee, in Brussel, in 2012. Zo blij als je blij kan als zijn een van je favoriete artiesten live te mogen zien. En mét iemand die het net zo leuk vindt als jij (zij is nog een grotere fan dan ik ben).
De afsluiter, 11 jaar geleden was ‘Like a Prayer’. Er ging wat door me heen, al die emoties, toen we samen uitbundig aan het dansen waren op ‘Like a Prayer’ met Madonna net voor ons. Euforie, Extase.
Nog steeds krijg ik kippenvel en tranen in m’n ogen als ik het nummer hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten