Ik noem mezelf een Antwerpse, weliswaar in deze stad niet geboren, wel getogen en na omzwervingen in Gent en Brussel keerde ik steeds terug naar m’n Koekenstad. Een grote liefde heb ik voor haar (al merk ik wel dat na 6 jaren Brussel er ook een grote liefde is ontstaan voor Brussel, ik werk er, dat zal ook best een rol spelen) en dus ook voor haar folklore: meermaals heb ik aan m’n leerlingen, vrienden, kennissen de legende van Brabo verteld. Dat krijgt men hier met de paplepel mee. In het vierde, lagere school, deden we een begeleide stadswandeling door de oude stadskern van Antwerpen, de legende van Brabo was toen al niks nieuw.
Antwerpen hééft denk ik iets met reuzen: Druon Antigoon, de reus wiens hand werd afgehakt door Brabo en in de Schelde werd geworpen, het Antwerpse Handje komt uit die sage. Lange Wapper, een kwelgeest, zijn standbeeld bij het Steen. In Borgerhout (een district van Antwerpen) heb je sinds de 18e eeuw een reuzenstoet waarvan de Reuzenpoppen in het Reuzenhuis in Borgerhout werden ondergebracht.
Modernere ‘uitheemse’ heel welkome reuzen: vanaf ‘98 komen om de vijf jaar de Reuzen van Royal de Luxe hun theaterspel ook in Antwerpen doen. En in 2021 kwam Reuzenpop Little Amal aandacht vragen voor jonge vluchtelingen.
Antwerpen en haar reuzen. In Brussel leken ze me qua folklore iets met Zinnekes te hebben (wat aanvankelijk kleine bastaardhonden zijn), hence de Zinnekes parade: een mooie mengelmoes van diversiteit. In Antwerpen hebben we mooie Reuzen.
Tot nu toe heb ik vier reuzenoptochten gezien in Antwerpen, prachtig, pràchtig: het vakmanschap én kunst die zoveel mensen bij elkaar kunnen brengen, van verschillende achtergronden. Én kunnen ontroeren. Geen nood aan enig negativisme hieromtrent, tenzij van de cultuursector, de cultuursector is nog wél belangrijker dan een eenmalig evenement.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten