Graaag, heel graaag breek ik een lans voor Old Hollywood. Klassiek Hollywood, The Golden Age, een tijd waarin stille films Talkies werden en jammer genoeg vele superstars hun carrière zagen fnuiken omdat hun stem, tja, niet aantrekkelijk leek te zijn. Onaantrekkelijk volgens de grote Studio’s of voor het grote publiek. Wie heeft die overgang wel doorstaan: Joan Crawford, Bette Davis zal het niet graag lezen.
Klassiek Tinseltown: begin vorige eeuw tot halverwege.
Lang speelde ik met het idee een blog te schrijven over Rita Moreno. Met het heengaan van Angela Lansbury, here I write. Over herinneringen aan een vroeger Hollywood. Rita Moreno.
Knus achter een dekentje met m’n oma ouwe films zien. M’n oma, bouwjaar 1922, was verzòt op films. Oude films, nieuwe films, tot op hoge leeftijd (ze werd een bijdehandse negentiger), haar filmkennis was groot, keek ik met haar naar films. Van haar kreeg ik de liefde voor Klassiek Hollywood. En ze praatte er altijd doorheen. Dié ergerlijke eigenschap heb ik ook, ver hoef je het dus niet te zoeken: just blame it on the grandma.
“Wij gingen graag naar de bioscoop. 2 films voor een kleine prijs en het einde was altijd goed.” zei ze me ongeveer. Schitterend, al klopt het niet helemaal: Gone With The Wind, de - zo wordt gezegd - meest Romantische Film Since Ever eindigt a-romantich. Met een “Frankly my dear, I don’t give a damn’. Waar is de romantiek? Zoek mij het happy End. Sorry voor deze MEGAspoiler.
Bekijk hem maar: mijn toenmalige vriend en ik zaten voor het scherm te juichen en te klappen toen Clark Gable die woorden uitsprak. Frankly.
Het was een escapisme, toenertijd, naar de cinema gaan, m’n oma vertelde me over toen ze destijds West Side Story in de bioscoop zag. Vele jaren later kreeg ik 19/20 voor een examen filmgeschiedenis waarin ik ondermeer West Side Story besprak.
Àls je van Hollywood films houdt, koéster de legends: van regisseurs, tot acteurs, tot choreografen tot, tot, tot…, en de scenaristen. I know I do.
Because:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten