Een post met foto's van een vrouw, Katherine Hepburn, die ik zo hard bewonder met haar grootste Liefde, Spencer Tracey
Leven en laten leven is een belangrijk leidmotief voor mij. Niks voor niks: ik zat op een strict katholieke strenge meisjesschool met uniform. Jarenlang ook aan ballet gedaan, atletiek gedaan. Ik moest heel vaak in het gareel lopen. En ik ben niet echt gemaakt om in het gareel te lopen. Op de Tekenschool werd ik vaak uitgelachen omdat ik zelden tekende wat er werd gevraagd. Het was een 'running joke': Stefanie doet niet wat de opdracht is. Tekenen deed ik wel, alleen niet wat er werd gevraagd.
Eenmaal op de universiteit konden m'n ouders er wel om lachen als ik een onvoldoende haalde omwille van m'n eigenzinnigheid.
Achteraf beschouwd hebben die ervaringen van in het gareel te moeten lopen me wel rijker gemaakt, en ik kijk er met zoveel liefde naar terug, maar, pas toen ik naar de Steinerschool ging, ben ik opengebloeid. Eindelijk mocht ik meer mezelf zijn.
Als ik er heel diep over nadenk is m'n familie de grootste invloed geweest. Ik zie m'n Vriendje, m'n Ouders, m'n Broer, Tantes, Nonkels, Vrienden, Kennissen zo graag! Van hen heb ik heb geleerd: Be Your Own woman! In m'n familie was dit wel een ding: vrouwen die hun ding deden.
Ik hou er niet van als mensen me dingen opleggen. Da's altijd een probleem geweest. Sinds lange tijd geef ik les en probeer m'n leerlingen te benaderen zoals ik indertijd benaderd had willen worden. Met een open visier en respect voor hun persoonlijkheid. M'n thesis ging over 'Rebellie in de jeugdliteratuur', niks voor niks. Een rebel kan je me moeilijk noemen. Wel iemand die het belangrijk vindt om zichzelf te kunnen zijn en daar heb ik jarenlang om gevochten.
Astrid Lindgren, Katherine Hepburn zijn bekende vrouwen die voorbeelden zijn voor mij. Intelligente vrouwen die hun gang dierven te gaan. En daarbij niks of niemand kwetsten.
Merci aan m'n ouders, dankzij hen mocht ik doen wat ik wou!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten