De Dams op de Meir verlaten de Meir

Vroeger hoorde ik wel es van andere mensen dat ze het jammer vinden, dat hun oude school weg is. Met het verdwijnen van je ouwe school verdwijnen er zoveel tastbare herinneringen van zoveel jaren. Dat begrijp ik maar dacht ook: dat zal mij niet gebeuren. Mijn scholen zijn immers geklasseerd als monumenten, plekken die je kan bezoeken bij Open Monumentendag. Daar rààk je gewoon niet aan.

En toch, en toch. En toch las ik twee jaar geleden dat de Dames van het Christelijk Onderwijs zouden verhuizen. Dat was effe slikken. Op de Dames bracht ik m’n kinderjaren en beginnende puberjaren door: van het eerste leerjaar tot en met het tweede middelbaar. Precies wat ik schreef dus, kinderjaren en beginnende adolescentie. Niet echt leuk om te vernemen dat je ouwe school verhuist, al kon ik me er verbazingwekkend snel bij neerleggen. En werd ook erg nieuwsgierig naar de nieuwe invulling van het gebouw. 

Die nieuwgierigheid is nu minder, sinds ik recent heb gezien dat ze m’n ouwe school aan het afbreken zijn, en er dus ook die tastbare herinneringen verdwijnen. Van de kapel tot de feestzaal tot wat? 

Wat ik niet kan begrijpen is dat men zo’n historisch monumentaal prachtig gebouw gaat ombouwen tot het zoveelste luxueuze appartemencomplex in de stad. Heeft men dan geen enkel respect meer voor de geschiedenis? Het kloosterorde ervoor wel.