Roger Waters Sportpaleis

Zaterdagavond mocht ik Roger Waters toejuichen. Roger Waters, een van de genieën van de geniale Pink Floyd. Ik heb wat met Pink Floyd: in m’n tienerjaren had ik een obsesssie met het album The Wall. Met de walkman onder de lakens viel ik vaak in slaap al luisterende naar dat album. Toen ik later rock meer liet voor wat het was, was Pink Floyd een van de weinige rockbands waar ik nog gaarne naar luisterde.
Momenteel ben ik zo ecclectisch als wat qua smaak en verval ik eerder in ‘genreperiodes’. Dan weer Klassiek, dan weer Funk, dan weer Electro etc. Mijn revolte tegen rock had eerder te maken met het ‘rockisme’ van bladen als Rolling Stone en dergelijke. Niettemin, Pink Floyd ben ik ondanks mijn revolte trouw gebleven.

En niet onterecht: wat een show! Ik heb hem net achter de rug en het moet nog effe bezinken, omdat het zo goed was. Je krijgt de Pink Floyd mood, het geweldige gezang, de politics, de gevoelige songs en alles waar je stiekem op hoopt met een visual live show die ik nooit eerder zo geweldig zag.

Ik post hier nu Another Brick in the Wall maar er waren meerdere hoogtepunten. Meerdere staande ovaties.