Forever in my life

Hoe voelt het om je grootste muziekheld te verliezen? Like shit. Like some dirty, ugly shit. Onwezenlijk ook. Gisteren keek ik er nog naar uit om Zijne Prince voor de zesde maal in concert te zien, hij was immers on tour: hij en alleen hij en z'n piano, een unicum dat we vorige december gemist hadden wegens afgelast concert.Gisteren maakte me ik nog zorgen dat ik wel es op reis zou kunnen zijn als Zijne Prinsheid in ons land streek. Want als Princefan wil je dàt niet: je reis boeken en dan horen dat Prince nèt in die periode in het land is. Gisteren had ik nòg dat soort bezorgdheid. Tot het telefoontje van een bezorgde vriend: "Stefanie, dìt wil je niet horen..."

Prince was voor mij meer dan alleen zijn muziek: hij was een belangrijk deel van m'n leven, m'n persoonlijkheid, wie ik ben, hoe ik dacht, wat me kinderlijk opgewonden deed raken. M'n grootste muzikale HELD. En aangezien muziek voor mij zo ontzettend belangrijk is, lees maar: HELD. En die held ben ik kwijt. Ja, ik heb nog z'n muziek, z'n video's, er zal best veel unreleased stuff naar buiten komen,.. De muziek, die hebben we, z'n teksten, die hebben we, de video's, die hebben we. Maar onze Purperen Held niet meer.
De rush, de kick, de euforie, de high, het alom gelukzalig gevoel, tot tranen toe bewogen worden door vreugde voor en na en tijdens z'n concerten, dat behoort tot het verleden. Blij dat ik het meermaals mocht beleven, dat wel.

Ik was 20 toen hij m'n grote Held werd, het moment kan ik me zelfs nog goed herinneren; dat was op m'n verjaardag, de eerste tonen van Dirty Mind. Like a flash light. Something struck me so deeply. En dat was hij. Ik weet nog precies waar ik zat en hoe ik zat en niet wist wat ik hoorde. 16 jaar lang is hij altijd bij me gebleven. Prince die zo ontzettend belangrijk voor me is. Afscheid zal ik nooit van hem nemen.