project to get over someone: de verlossing

Eindelijk de verlossing. Ik heb het gezegd. Hoe komt het zo? Ik was wel van plan om het te zeggen maar zag dan af van het plan. Wel had ik begrepen dat het zo niet verder kon, er moest gewoon iets gebeuren. Sommige van m'n mannelijke vrienden moedigden mij aan om het te zeggen maar er was er maar een heel doortastend, dwingend haast: "En je gaat dat zeggen!" en dat was gisteren. Hij stond er zelfs bij toen ik het bericht verstuurde.
Ik heb de meest lieve reactie ontvangen, echt waar, en er is een serieuze last van m'n schouders gevallen. Verder heb ik ook een les geleerd, dat ik in de toekomst de dingen gewoon sneller moet zeggen, ook al zijn ze nog zo moeilijk. Ik denk dat ik instinctmatig wel aanvoelde dat ik het moest zeggen, maar om die stap dan nog es te zetten, niet evident. Maar ik kreeg een reactie waarvan ik zelfs niet had kunnen dromen. In het verleden heb ik nog al es brieven geschreven over m'n gevoelens voor bepaalde jongen. Dat heb ik welgeteld ervoor twee keer gedaan en 'k had altijd het gevoel dat ik hen lastig viel. Dit was ditmaal niet, 'k kreeg het gevoel dat ik het allemaal openlijk kon zeggen. Dat iemand je zo op je gemak kan stellen is echt fantastisch.  

  

Waar ik verder ook versteld van stond was de steun die ik heb gekregen. Mensen waren echt oprecht blij voor me dat ik het eindelijk heb gezegd en dat die last van m'n schouders viel. Ze hebben ook gezien hoeveel pijn het me deed. Toch wel mooi dat mensen zo kunnen meeleven.