dat heet dan verliefd zijn

Ik vind het eigenlijk best wel triest als ik me bedenk dat ik op m'n vijfendertigste nog maar twee keer verliefd ben geweest. Ik denk dat ik gewoon heel lang een onvolwassen houding heb gehad en aantrekkingskracht verwarde met verliefdheid. En laten we een kat een koe noemen: ik heb me al heel vaak aangetrokken gevoeld, valt op tien handen niet te tellen. Van lichte aantrekking tot zo zwaar dat het tweemaal resulteerde in een obsessie. Dat wens ik niemand toe. Verliefdheid daarentegen, iedereen, maar jullie weten vast wel wat het is. En hebben er vast ook meer ervaring mee dan ik. Zelfs een tweejarige is daarin meer ervaren dan ik.
Ik denk dat ik gewoon zo onvolwassen was en verliefdheid niet toeliet. Het niet toeliet dat iemand me echt kon raken, me echt kon kwetsen. Vandaar.
Na m'n dertigste veranderde dat, de allereerste keer verliefd kwam op m'n tweeëndertigste. Op een collega. Ik noem geen namen. Ik was verliefd en had het lang niet door omdat dit gevoel nieuw was voor me. Ik dacht aanvankelijk, ik heb een boon voor die kerel, later besefte ik hoe het werkelijk zat, gewoon domweg verliefd. En ik hield me niet in, ik gaf me eraan over in volle overgave, alleen wist hij het niet, hij heeft namelijk een vriendin. Ja, die eerste verliefdheid was leuk, het voelde zo ontzettend warm aan. En lang heb ik om die jongen niet getreurd, een dagje lang 'Hopelesly Devoted to You' op repeat en het was over.  Ik had het te pakken maar niet zwaar.
Twee jaar later, de tweede keer verliefd, is andere koek. Alweer had ik het lang niet door, van die eerste ervaring had ik kennelijks niks geleerd, sterker nog: ik had het pas begrepen toen ik hem niet meer zag. Aï. Er was gewoon iets dat niet klopte: op een prachtige, zonnige dag in het geweldige Berlijn was ik triest omdat ik hem miste. Na een paar uur droevenis had ik mezelf wel begrepen: Shit, ik ben verliefd. Anderen wezen me ervoor er al wel op, hoor. Zo van: komaan, kind, zie je dat nu zelf niet??? Niet dus.
De tweede keer verliefd is andere koek want het doet nog àltijd pijn. Zwaar te pakken dus. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan, allemaal heb geforceerd but the pain is there to stay. Om eerlijk te zijn gaat het op en af. Vandaag heb ik weer een dipje. Ik heb gewoon iets nodig om dat hoofdstuk af te sluiten: "Closure." zoals Rachel Green zou zeggen. Ik weet het: ik zal hem voorstellen om een kat te kopen met z'n beste vriend. Want dat heb ik nog niet geprobeerd! Elke reden, hoe dom ook, is goed om een Friendspostje te plaatsen. Ik zou echt closure moeten maken want tot nu toe ben ik nog niet eens in staat om naar andere jongens te kijken, interesse te tonen, terwijl ik dat eigenlijk echt wel wil.