U bent er misschien net zo ondersteboven van als ik. De bewuste vlucht die maandag bewust werd gesaboteerd. Een zelfmoordactie. Lees als massamoordactie.
Ik kan het best begrijpen dat mensen zelfmoordgedachtes hebben, zelfmoord willen plegen en ook nog es effectief tot die daad overgaan. Ik beschouw hen als slachtoffers. Slachtoffers van hun eigen brein. Zelfmoordpreventie en psychiatrische opvolging beschouw ik bijgevolg als noodzakelijk.
Zelfmoordkamikaze die in de naam van de politiek of religie onschuldige slachtoffers maken praat ik absoluut niet goed, heb ik geen begrip voor maar kan ik wel vatten. Als je de andersdenkenden als de vijand en/of bedreiging van je eigen overfanatiek politiek denken of overfanatieke religiebeleving beschouwt. Kan ik, moeilijk, maar ergens wel bevatten.
Wat ik echter niet kan begrijpen, dit gaat mijn verstand en empathisch vermogen te boven, dat je in je eigen persoonlijke zelfmoordqueeste er nog es 150 slachtoffers bij gaat betrekken. Sorry, nee. Maar ik probeer het wel te begrijpen. Alleen, ik kan het niet: die vraag: hoe kan en ben je bereid om zoveel slachtoffers mee te sleuren in je eigen doodsverlangen?
Ik ben er best wel door aangegrepen en probeer het te begrijpen maar het lukt me niet. Ben voornamelijk heel kwaad.
Wat ik wel snap is dat hij al vliegende wou sterven; vliegen was z'n jeugdddroom since like forever. Maar ook die fatale wensdroom had hij alleen kunnen uitvoeren.
Mijn gedachtes gaan uit naar alle nabestaanden, ook de familie van de copiloot.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten