up to the highest emotion

Wow. Ik geloof dat ik me ergens de voorbije dagen weer priceless heb gedragen. Ooit zei een vriendin tegen me: als jij verliefd bent verlies jij je hoofd. Waar. Het is een feit dat ik dan leef vanuit een oerdrift, nadenken zit er helemaal niet meer bij (terwijl ik eigenlijk best een rationeel persoon ben), ik ditch vrienden zonder ook maar een seconde na te denken, een onredelijke vorm van jaloezie komt naar boven, er komt een Stefanie naar boven die totaal leeft vanuit een buikgevoel. Ik vind het zelf gek allemaal, achteraf.
Wat heb ik dus nu alweer uitgespookt? Ik denk dat ik letterlijk voor de ogen van mister Onbereikbaar heb liggen zweven. Ik weet het niet goed, het gebeurde allemaal in een waas, ik weet niet zo goed waar ik toen mee bezig was. In elk geval moet het best wel ver zijn gegaan met me want hij zat me met open mond aan te staren na mijn zweefpasjes en een andere man vroeg me lachend of het wel goed met me ging. Best wel shocking voor me. Ik weet echt niet wat het was, hoor: ik zag hem, riep zijn naam, begon domme pasjes te doen, keek naar hem op in de veronderstelling dat hij niet meer zou kijken en dan zie je hem naar je liggen staren. En denk je: wat ... wat heb ik gedaan? Verlegen stom verontschuldigend lachje. Pas nu schiet het me binnen dat het een gezweef was. Domme actie: een naam roepen en dan beginnen zweven. In het open-baar. Voor de ogen van die persoon. Dat doet vast niemand me na.