Eindelijk, eindelijk, na al die jaren helemaal gek te zijn op Parliament en Funkadelic, de hoop te koesteren George Clinton ooit es live aan het werk te mogen zien, was het zover. Vrijdag in Deurne. Ze kwamen op en ik rende zo snel als ik kon naar de voorste trappen alwaar de ambiance was en alwaar ik een uitstekend zicht had op zijne George. En de P-Funk All Stars.
Ik heb ondertussen de recensies gelezen: ze gaan van lyrisch lovend naar teleurstellend. Dat laatste mag u gerust vergeten: bijna iedereen die ik sprak vond het magisch. Vond het fantastisch.
P-funk moet al zowat een veertig jaar oud zijn maar in Deurne leek ze nog jong en fris want toen George opkwam op de typische P-Funkklanken barstte het feestje helemaal los. Ook toen het meermaals begon te regenen bleef het publiek swingen. Dat was fijn. En nòg fijner waren die hele reeks aan klassiekers die de revue passeerden: not just knee deep, she was totally deep when she did the freak with me. Yeah! Vele klassiekers werden ook niet gespeeld anders zou het concert tot in de vroegste uurtjes zijn doorgegaan. Wat ik, vanzelfsprekend, ook niet erg zou hebben gevonden.
En ja, zijn stemgeluid is niet optimaal, en ja, hij danst niet echt veel (de man is zeventig, give him a break), en ja hij ging wel es achter de coulissen. Maar man, hij weet nog altijd een wervelend feestje te geven. Onze dr. Funkenstein.
Clinton awesome vibes from katie morosky on Vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten