Een tijd terug had ik geschreven dat ik de veertiger was vergeten omdat z'n haar lichter kleurde (over wie heb ik het eigenlijk?). En als ik dit zo opschrijf besef ik dat ik eigenlijk nooit een relatie zou mogen hebben. "Ik maak het uit, de kleur van je haar staat me niet aan." Nee, ik was de veertiger vergeten omdat ik met de te jonge kerel in m'n hoofd zat en dat is zo ontzettend zielig. Ik doe het dus maar. Gisteren in de zomerbar zag ik een te mooie jongen die leek op Rik Sturtewagen. Ook zo'n te mooie jongen. Misschien was hij het wel, nee ik denk het niet. Ik keek er te veel naar, terwijl ik aan het denken was aan de gespierde Taal-en Letterkundeman van twee weken terug en praatte over de te jonge kerel. Dat is Katie. Eigenlijk had ik op hem moeten afstappen om m'n facebookgegevens door te spelen, zoals m'n gezelschap aandrong. Maar daarvoor had ik net iets te weinig Cava's gedronken.
Nee, ik ga een tijdje op niemand ni vallen en als Jan van Pas, de ware Jacob, de ridder op het witte paard voor m'n deur staat zeg ik gewoon dat ik geen tijd heb. Of hij moet daar staan in wit officierspak én pet met al m'n vrienden op de stoep. Up Where we Belong is de begeleidende muziek, heel belangrijk. Hij kust me, een van m'n vriendinnen roept "Way to go Katie, way to go!" en klapt in haar handen. Hij heft me op, draagt me naar de Grote Markt om te trouwen terwijl iedereen in z'n handen klapt. En ik zet z'n pet op.
Da's de enige manier om een huwelijksring rond m'n vinger te krijgen en me een volmondige "Ja!" horen uitroepen. De enige manier. En dat zeg ik tegen iedereen. Iéderéén!
An Officer and a Gentleman. Ik heb de film al honderd keer gezien, ja om de eindscene. En ik blijf huilen, en ik blijf in m'n handen klappen (Italiaanse versie want de Engelse staat niet meer online. De eerstklappende blonde dame roept in de niet gedubde versie: "Way to go, Paula! Way to go!"). Ik wou ook de Simpsons versie en de Friends versie posten maar ook die staan niet meer online.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten