Die tijd ligt voor mij lang in een ver verleden. Noem het shockerend drastisch: sinds The English Patient won, ben ik onmiddellijk afgehaakt. Heb geen enkele show meer bekeken, geen enkele Oscarfilm gezien die dateerde na ‘96. Of althans, toch niet meer bewust, ze wonnen toevallig een Oscar. M’n pijlen richtte ik voortaan voornamelijk op de Palme d’Or van Cannes. Zo groot bleek m’n desillusie dus te zijn.
Och ja, heb wel online speeches gezien : Julia Roberts die maar bleef doorgaan en bleef doorgaan, de minutenlange staande ovatie voor Leonardo DiCaprio die meer dan twintig jaar te laat kwam, en het memorabele presentatieduo James Franco en Anne Hathaway. Franco leek stoned op het podium te staan, Hathaway probeerde de meubelen te redden, compenseerde dit met overdreven enthousiasme. Onbedoeld komisch die twee samen.
Oude Oscarmomenten kan ik ook best smaken: Sally Field in ‘85 uitroepende: “And I can’t deny the fact that you like me. Right now, you like me.”, wat tot op de dag van vandaag geridiculiseerd wordt in een “You like me, you really really like me.”, ‘baby’ Shirley Temple in 1935 na haar ontvangst vragende aan haar moeder: "Mommy, can we go home now?". En natuurlijk Jack Palance met z’n eenarmige pushups in ‘92 om z’n fysieke sterkte aan te tonen. It’s ok dude, you’re not old. Ik hou van Ocar moments. Mijn favoriete? De langste staande ovatie in Oscargeschiedenis: ‘72, twaalf minuten applaus voor Charlie Chaplin (ik heb het over the artist).
Gisteren, eergisteren, was weer een moment om te kijken: Will Smith slapped the shit out of Chris Rock en voor even kwamen er opnieuw vloekwoorden op een Amerikaanse TV-show. Ik ben niet Team Will Smith noch Team Chris Rock (waar is de tijd van Team Aniston - Team Jolie? Ik geloof niet dat beide actrices er zo mee opgezet waren), ik ben Team ‘man die opkomt voor z’n geliefde, z’n geliefde die na een moeilijke depressie omwille van een ziekte moedig uit een diep dal klautert, steun krijgt van haar man die het niet neemt dat z’n vrouw publiekelijk bespot wordt door een ‘comedian’ met lage onder de gordel moppen over die ziekte.’ Dat ‘team’ ben ik.’
Het is jammer dat er fysiek geweld aan te pas kwam.
Doch, je kan dit moeilijk in een vacuüm plaatsen. Voor sexueel geweld is er geen excuus te vinden, wat men ook mag beweren, voor de reactie van Will Smith wil ik begrip opbrengen. Ik denk dat weinigen weten wat het is om zoiets heftig als alopecia mee te maken. Zolang je niet weet of iemand zelf vrede met een ziekte heeft: don’t mock them, op geen enkel platform. En dit geldt voor elke onder de gordel diepkwetsende vorm van dat soort ‘zogenaamde’ humor. Je bespot niet iemand publiekelijk waar die persoon aanwezig is met iets wat die persoon diep raakt. In footages die jaren en jaren meegaan.
Een smile hoeft niet zo kwetsend te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten