Het is voor mij een opluchting te horen/lezen dat Will Smith ook heel veel begrip krijgt. Goed om te weten dat sommigen onder ons nog de grenzen van fatsoen kennen. Een beetje nuance is hier toch wel aan de orde: Chris Rock had die ‘joke’ (ik schrijf dit bewust tussen aanhalingstekens) nooit mogen maken, Will Smith had geen pets mogen geven.
De loser van die avond is voor mij Chris Rock, wat een loser, zeg. Ik denk niet dat ik hetzelfde zou reageren maar op z’n minst zou ik Chris Rock zeggen: “Jij moet me effe jarenlang niet bellen. Tot je publiekelijk je excuses aanbiedt, in de eerste plaats aan m’n partner, én vertelt waarom die mop verkeerd was, neem ik jouw telefoon niet op. Tot dan zal ik jouw gezelschap niet missen.”
Ik las de column van Delphine Lecompte waarin ze op een ongepaste manier tekeer gaat over deze kwestie en dacht: man toch. Over Bart De Pauw sloeg ze de plank op kwetsende wijze mis en hier niet anders. Hoe kan iemand het in z’n hoofd halen te poneren dat qua humor alles geoorloofd is? Het is niet omdat haar emotionele pijngrens quasi onbestaand lijkt dat je dit ook maar van een ander kan verwachten. De meesten hébben een emotionele pijngrens, dat onderscheidt ons van machines. Ik vind het raar om jezelf als maatstaf te nemen want wie ben jij?
En aan de moraalridders die snuiven: “Fysiek geweld is altijd verkeerd”, wat zeg je dan over emotioneel en verbaal geweld? Wat hier overduidelijk is gebruikt en vaak zwaarder en langer doorweegt dan fysiek geweld. Niemand heeft het recht een ander te vernederen. Dàt is pas lafheid. Humor en iemand vernederen, niet hetzelfde. Chris Rock deed een ‘Trump’ die op televisie een reporter omwille van diens handicap bespotte. Ik geloof niet dat we toen lachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten