17 was ik, ging au pair zijn in Corsica, voor twee maanden. Na twee weken was ik al terug. Op school kreeg ik te horen: “We dachten het wel dat je het niet kon.”
Wat zij niet weten: het waren nudisten, ik wist dat niet. Ze gingen vaak naar een nudistencamping, de eerste dag al toen ik er aankwam. Ik ben geen nudist en was zeventien.
Wat zij niet weten: ik kreeg nauwelijks vrij, toen ik vrij had, kwamen ze ‘toevallig’ langs.
Ook niet geweten: ik leende een fiets om naar een dancing te gaan. De snelweg moest ik op. Onderweg merkte ik: een fiets zonder remmen. Ik ben Katie dus ik zet door, proberen zonder remmen. Op de terugweg in het donker: geen licht. Dat was mijn breekpunt. Naast de autosnelweg op de berm stappen. In het donker, in Corsica. Zeventien.
“We wisten wel dat je het niet kon.”
Zelf een weg zoeken om naar huis te gaan. Sanny, mijn zwemlerares (als ik kleuter kreeg ik zwemlessen), duiklerares (ik moest leren duiken als tiener) ben ik eeuwig dankbaar. Toevallig was zij ook in Corsica, via haar kwam ik weer in België.
Later klacht ingediend met mijn ouders op het bureau. En mijn ouders gaven Sanny bloemen.
Onlangs, over Rwanda.
Alweer: denk es na: ik ben geadopteerd, een Rwandees adoptiekind. Het was de eerste keer in Rwanda.
Denk es na: ik ben voornamelijk Tutsi. Hallo?
En ook: Lies Lefever, de comedienne die is gestorven, voor mij blijft ze Liesje. Zij ging ook weer naar Rwanda. Ik ken haar sinds altijd, eigenlijk. Via haar moeder kwam ik naar België. Haar moeder wou niet dat ik naar Rwanda ging maar als ik dan toch ging, bezoek het genocidemuseum. Liesje nam ik in m’n zak mee, in Rwanda.
Je kan moeilijk aan me vragen om rationeel erover te blijven.
Denk es na alvorens je iets zegt of schrijft.
Peace and be wild
Geen opmerkingen:
Een reactie posten