Live Sheila E. zien, Larry Graham meermaals, Maceo Parker, twee keer. De vrienden van Prince zag je gewoon, geen vragen bij stellen.
Prince, iedere keer als hij kwam. Zonder ticket twee keer tot in het diepste in het donkerste van de nacht gewacht voor een concertdeur. Met haast tranen opgeven: we geraken niet meer binnen. Vele nachten ook wakker gebleven voor de afterparty, de voorparty. It Ain’t Over.
Onze dappere held wou niet dat men foto’s nam, video’s maakte. Van elke live moment genoten, na een concert toch maar kijken of er video-opnames waren. In Wenen had ik de moed om een foto van De Kus te trekken. In Kyoto ook in het Japanse historische manga museum ‘No Pictures’, Katie maakte ze toch. Bij Prince had ik die moed niet: als je 120 euro betaalt voor een Golden Circle ticket, wie wilt er dan buitengekickt worden?
Na een concert keek ik snel op het internet, op zoek naar video-opnames: er zal wel iemand onder de concertgangers zo dapper geweest zijn? Vond video-opnames en zette ze op een site waarvan ik wist: ze blijven er. Vimeo. Noemde hem P. Bijna alles over hem werd zo snel mogelijk van het internet gehaald, het werd een oefening van: op welke manier kan ik die opnames online bewaren? Ze staan nog op die site.
Is dit een rare gedachte? Misschien heb ik de oudste live opnames van hem op die site? Ik ga es zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten