Ik haal mezelf vanalles op het hoofd: drie reizen plannen die je in een korte tijd gaat doen en achteraf: ik ben zo moe, ik heb een jetlag. In elk geval, deed ik het opnieuw: Rwanda, Tanzania en Zanzibar.
Niet van mijn gewoontes: met het plannen van die reis ben ik anderhalf jaar bezig geweest. Mijn gevoel zei me: “Je gaat niet honderdetot naar Sub Sahara Afrika.” Ik raad het niemand aan dat te doen, zelfs met mijn planning kwam ik voor zoveel onverwachtse momenten.
Én heel toevallig, de reis was al geboekt, een collega/vriendin: “Hey, ik ben dan ook in Kigali!” Of all places.
In Kigali logeerde ik in Heaven Boutique Hotel. Fantastisch hotel, Kigali is ook zo mooi! Iedere dag schreef ik naar mijn ouders, naar twee vrienden. Die sms’en over Kigali, Tanzania, Zanzibar zijn er nog.
De dag voor ik naar Tanzania vertrok logeerde ik bij een Antwerpse dame. “Ik heb met mijn collega/vriendin afgesproken.” “Ok, maakt niet om hoe laat je thuiskomt, en ik ga ook uit.”
Onderweg in de taxi, Kigali is best groot, merkte ik dat ik mijn bankkaart vergeten was. We waren al te ver om terug te keren. In het restaurant van Heaven: “Ik ben mijn bankkaart vergeten.” “Geen probleem, ik heb mijn kaart.” Rijkelijk tafelen, de Rwandese keuken is superlekker. Ach ja, de word komt nu uit: in Kigali heb ik best veel roomservice besteld. Normaal doe ik dat niet. In Kigali kwam ik zo laat toe en had zo’n honger: roomservice. De toon werd toen gezet.
Maar dus terug naar de avond voor Tanzania. Rijkelijk tafelen, voluit praten: “Rwandezen zijn zo mooi!” Een waarlijke gedachte. Toen ik landde in Rwanda voelde ik me geïntimideerd. Onze ober leek ook een fotomodel.
De rekening kwam: ze bleek een verkeerde kaart te hebben. Collega/vriendin beloofde om de volgende dag terug te komen, het pakte niet. Wat moet je dan doen? Je bent in Rwanda, ver van huis, de volgende dag wou ik naar Tanzania. “We can put it on your room.” “I already checked out.”
Klaar en helder denken. Via internet kan ik misschien betalen, gewoon maar proberen, en het lukte.
Diezelfde avond hebben ik en mijn collega/vriendin zo hard gelachen, de spanning “Wat moeten we doen in een land ver weg?” moest een weg vinden, zo hard gelachen aan het zwembad van het hotel dat we waarschijnlijk alle mensen hebben wakker gemaakt. Normaal letten we op onze manieren, toen: nee. Niemand riep er: “Hou het effe stiller!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten