Poseren

 Ik vind poseren niet leuk, echt niet. Als er foto’s worden getrokken onder vrienden ben ik de eerste om voor de camera te staan. Lachen, gekke bekken trekken, Let’s do the Marilyn Monroe (een seductieve houding aannemen, een grapje met een vriendin/collega. “Do the Marilyn Monroe!” “Ok!”) 

Voor een echte fotograaf staan is nog iets anders: “Neem een natuurlijke houding aan.” “Euhm.” 

De eerste keer wanneer het me overkwam zat ik in de lagere school. Naar de cinema gaan was een ding. Mijn broer en ik bekeken plaatjes en werden aangesproken. Geen idee wat er die man zijn hoofd speelde, hij vond ons leuk. Of we een fotoreportage wilden maken, vroeg hij aan m’n ouders. “Ja” Het bleek een fotograaf te zijn die voor zijn pensioen nog een laatste fotoreportage wilde maken, met allerlei kinderen. Mama zette ons af voor het huis en het was echt heel leuk, met een heleboel kinderen. 

Later, in de Spaghettiworld, een van m’n twee stamkroegen destijds. Mijn vriendin en ik, met onze brutale Antwerpse mond, vroegen aan de vader van een vriend: “Wil je ons trakteren?” Het antwoord was verrassend: “Ja, als jullie willen poseren. Mooie gezichtjes.” “Ok.” Zo gezegd, zo gedaan! Een middagje poseren. En we kregen een ring erbij. Toen was poseren nog leuk. Later kwam er meer druk bij te kijken. 

In Gent liep ik met een ex over straat, een dame hield ons halt. “Wil je alsjeblieft voor me poseren? Het is voor mijn eindproject van Sint Lucas.” “Ja.” Die dame is afgestudeerd met mijn portret! Als dank kreeg ik die ingelijste foto. Mijn ouders vonden het geweldig! 

Een andere ambitieuze fotograaf heeft ook een diploma fotografie behaald met mijn portret. Die keer had m’n vader wel opmerkingen: hij deed ook fotografie in avondschool. Fotografie, grafische vormgeving. Hij was altijd de eerste van de klas. 😆 Dus ja, hij had opmerkingen. 

Het meest emotionele was voor René poseren. Toen wist ik niet dat hij jaren later zelfmoord zou plegen. De lieve lieve lieve rentenier/fotograaf. Sneeuwwitje zei me op een keer: “Stefanie! Jij bent het visitekaartje van René!” “Euhm”. Ik heb zijn visitekaartje waarop ik sta nog steeds. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik met meer enthousiasme geposeerd. 

Ach ja, “Do the Marilyn Monroe!” Ik beveel het iedereen aan.