Met m’n hoofd in de wolken, blij omdat m’n stagiaires tevreden waren over m’n les, met dàt hoofd in de wolken hoorde ik aan de telefoon: « Gaat het? » « Ja, tuurlijk! » « Maar… » , die toon en vooral een ‘maar’, weet je dat het volgende niks leuks is. « Je weet van niks? » « Nee, ik weet van niks, zeg het mij gewoon »
Dapper en heel lief dat hij het me zei. « Ik vind dit moeilijk je dit te vertellen. Prince is gestorven. »
Ik wist niet waar ik het had, adem nemen. Break. En oprecht zeggen: « Ik ben blij dat jij diegene bent die het me vertelt. » , je hoort dit niet graag via de radio.
Ik wou niet praten. Er kwamen nog bezorgde telefoontjes en berichten. « Sorry, ik kan niet praten. »
In een soort Friends huis woonde ik.
Toen ik m’n kamer buitenkwam, « Laat Stefke effe doen » kreeg ik de LoveSymbol op m’n hand getekend.
Voor alles ‘is a place and time’:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten