prince op werchter

Ik ging gisteren naar Prince toe. Ik ging gisteren naar my Prince, my musical hero toe. Je kan dus niet van mij verwachten dat ik een neutrale kritische blik op het concert ga werpen, weer bracht hij bracht mij voor de tweede keer meermaals in extase. Ik bedoel, als je eenmaal Prince live hebt gezien weet je waarom ze hem the greatest performer van ze allen noemen. Als Prince op het podium staat en zijn ding doet is het like pure magic, ik heb dat bij geen enkele andere artiest zo sterk ervaren als bij Prince. Prince is zo'n artiest van wie ik wil dat hij dagen-, weken-, maandenlang non stop doorgaat. Van wie elk concert te kort lijkt. Veels te kort.

Toen ik Prince een aantal jaren terug in het Sportpaleis zag speelde hij een bijzonder lange set. Zonder voorprogramma ging hij vlotjes drie uur door. Daarbij zingend (fenomenaal zingend), dansend (fenomenaal dansend), pianospelend (alweer fenomenaal dus), virtuoze gitaarsolo's spelend. Het was een geniale show maar ondanks het feit dat het zich in het Sportpaleis afspeelde, ook wel vrij intiem. Dat was nu wel anders. Werchter leent zich niet echt toe tot een intiem concert dus werd het vooral een wervelwind aan funk die over de weide raasde. De hele weide stond op z'n kop, te shaken, te springen, te brullen. Ik ook. De gezondheid van Prince is ook niet meer dezelfde dus werd het geen drie uur lange set meer maar een krachtige twee uur. Een megafunkfeestje.

Wat ik aanvankelijk niet zo goed begreep was dat Prince na 75 minuten meermaals afscheid nam om dan weer (onder luid geroep) terug te komen. Was it all part of the show, was hij moe (gezondheidsredenen) of was het werkelijk de bedoeling om een 75 minuten vol te spelen en kwamen dan de bisrondes? Niettemin waren het onvergetelijke 75 minuten (ik wil niet te beroerd overkomen maar ik krijg dus gewoon tranen in m'n ogen als ik eraan terugdenk) maar toch 75 minuten! En na wat rondgezoek op het net lees ik dat de set voor een anderhalf uur gepland was (gezien de drie voorprogramma's die telkens een uur duurden) maar de beste man, de beste Prince, heeft zowaar twee uur gespeeld! Vier bisrondes gedaan! Veel langer dus gespeeld dan voorzien. Oh yeah! Oòh yeah!

Verder kregen we naast een Sly & The Family Stone ode (yes!), The Jacksons ode (yes!), ook een ode aan Sylvester wanneer hij het nummer Dance (Disco Heat) bracht. Voor mij betekende dit een van de vele bijzondere momenten: Sylvester heeft een te korte carrière gekend en was een uiterst getalenteerde artiest. Ik ben al jaren zwaar fan van hem maar niemand schijnt hem te kennen. Dat Prince hem zomaar even onder het stof vandaan haalde en in zo'n mooi jasje stook was, alweer, magisch.

Anyways, ik, euh, heb, heel voorzichtig uitgedrukt, genoten. Prince heeft geen lichtshow, dansers, extravagante kostuums nodig. Prince ìs de show. Larry Graham die in het voorprogramma zat was ook steengoed te noemen maar dan zie ik Prince en dan weet ik, he is my man.