over jongens

Boys, boys, boys. Nog niet zo lang geleden, ik denk ergens vorige week zei een vriendin tegen me: "Als het op jongens aankomt verlies jij je hoofd." Klopt. Ik heb een week of twee weken terug een enorme blunder begaan, zo een waar je nooit om kan lachen en nee, ook niet achteraf en belde haar in paniek op. Wijze raad, bla bla bla en jij verliest je hoofd. Die avond ervoor had ze me nog zien flirten met een universiteit Antwerpen-studentje. Hij had mijn zoon kunnen zijn. Nee, hoor. Mooie jongen, gespierd, Taal-en Letterkunde, aardig: what's not to like? Maar ik verlies dus mijn hoofd.

Da's ni leuk, hoor, je hoofd verliezen en aan de blunder gaan. De mijnen zijn grotésk. Ooit had ik het plan opgevat een boek te schrijven en vroeg aan mijn 'crush van het moment' (die by the way net getrouwd was) per sms of hij het oké vond dat hij in m'n boek verscheen. Ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien dus ik hoefde me niet meer te verstoppen. Doe wat je wil want je ziet hem toch nooit meer, die gedachte. Die gedachte was fout, zo fout want het jaar dat volgde werd hij opnieuw mijn collega. Jaja. En dan sta je daar met 'ik heb jou ooit gevraagd of jij in m'n boek wou verschijnen.' Laat ik je maar even ontwijken.

Ik blog openlijk over mijn crushes van het moment (niet dat ik zo snel op iemand val, hoor. Zelden eigenlijk) omdat ik denk dat ze 't toch nooit te weten zullen komen en dan schrik je even als het anders kan blijken. Dat de mogelijkheid bestaat dat ze 't lezen. Ik denk dat ik dan nog harder schrik dan zij ooit doen. Megablunder. Om de meesten kan ik lachen maar die van vorige week niet. Eerder huilen. Met stijgende verbazing herlees ik het bericht dat ik nooit had mogen schrijven, laat staan publiceren. Domste actie ever. Vreselijk wat ik heb gedaan. En normaliter ben ik zo braaf en seutig op dat vlak, Joost mag het weten wat me toen bezield heeft om er gewoon voor te gààn. Ik denk dat ik er gewoon te hard mee zat en dat dan ook te hard heb geuit. Op het internet. Het bericht heb ik meteen verwijderd maar tot m'n grote afschuw staat het nog wel ergens op het internet. Wat je op het net doet stààt dus ook op het net. Een vriend raadde me, na m'n zoveelste paniektelefoontje, paniekberichtje, een dagboek aan. En geen online dagboek.

Ik ben trouwens niet meer verliefd op de knapste veertiger sinds sinds ja, sinds ever. Iedereen weet dat ik (een paar uitzonderingen niet nagesproken) op gebruinde niet magere types val met donkere haren en blauwe ogen en zijn haar is lichter geworden op vakantie. Ja, ik ben zo oppervlakkig. Maar misschien wel goed want hij is toch zo bezet als wat. En na de blunder van vorige week heb ik besloten om een tijdje op niemand meer te vallen. Ik wil me weer herbronnen in musea, theater, arty farty films, literatuur en m'n eigen schrijfsels. That's right: Katie wordt weer Saaie Stefanie. Beware of Saaie Stefanie, zij is saai.