little big entertainers

Gisteren had ik een post geplaatst over Jaden Smith, het briljante kind. Wat ik toen nog niet wist is dat Jaden Smith momenteel verguisd wordt door een groot deel van de Amerikanen (hunk?) omdat z'n ouders Will Smith en Jada Pinkett-Smith heten, yeah, de entertainers. Zijn filmcarrière zou hij voor een groot deel aan hen te danken hebben en daar zijn de Amerikanen pissig over. So what? 'Oh nee, Jaden, je bent zo getalenteerd maar je mag niet meedoen aan dit project omwille van de grote naam van je ouders.' Ik bedoel, waar gaat dit eigenlijk over? Like, 'Ik wou dat iemand toenertijd Michael Douglas had tegengehouden want met Kirk, dat kon eigenlijk niet, hé.'

Miley Cyrus, excuse me, Miley maar iemand moet het schrijven, kan niet zingen, niet dansen, niet acteren en kreeg haar eigen serie vanwege Billy 'Achy Breaky Heart' Ray en niemand die Miley daarom haat. Ook ik niet, want wat kan mij dat schelen? En zo zijn er nog vele, vele gevallen van Hollywood nepotisme op te nemen waarvan er, zonder dat er sprake was van enig talent (ik heb het nu natuurlijk niet over Michael Douglas), niemand over viel. En dan staat een Jaden Smith op die het wél heeft en dan mag hij plots niet? Dom, ja écht dom. Men schreef dat hij zich misdroeg bij David Letterman, ik schrijf dat hij gewoon grappig was. Hoezeer ik ook hou van David Letterman, iemand moet hem es aanpakken.

Maar omdat ik gisteren een postje had gepost over een multigetalenteerd kind in de showbizz wou ik daar vandaag over verder gaan. Een top 11 van de jeugdige multitalentjes in de showbizz door de jaren heen (die ik ken):

11. Molly Ringwald

Velen onder ons kennen Molly als queen bee uit the Breakfeast Club, Molly wàs de queen van de Brat Pack maar wat velen niet weten is dat Molly ook aardig kon zingen. Niet voor niets zong en danste ze mee in Annie en werd later gevraagd om een Yankee Doodle Mickey in te zingen (liedje begint op 1:38).

10. Jaden Smith

Bewijs is ook in m'n vorige post te vinden. Oh ja, de boy kan ook nog rappen.

9. Shanice

Er worden weinig mensen geboren met zo'n prachtige stem als Shanice en toch, en toch. Als kind danste ze mee op de achtergrond van het kinderpopmuziekprogramma Kids Incorporated alwaar de kindertjes zelf zongen. Shanice werd niet gevraagd om haar stem maar om haar dans. Dat zegt iets over haar dans (jammer genoeg is deze video niet echt een keihard bewijs hiervan, is gewoon niet te vinden op het net van een jonge Shanice).

8. Alfonso Ribeiro

De kleine jongen die als Michael Jackson kon dansen werd later beroemd als Carlton Banks uit the Fresh Prince die niét kon dansen, oh ironie. Alfonso is een goeie danser én een goeie zanger én kan funny acteren. Er zijn vele bewijzen te vinden op YouTube maar ik ga toch z'n dansmoves plaatsen.

7. Sarah Jessica Parker

Voor ze SJP werd en er pennen vloeiden over SATC was Sarah Jessica Parker een Broadway Annie, danste ze in the American Ballet Theatre (but it's like a school of no reputation). Als ik Sarah toen zag vind ik het jammer dat ze niet meer zingt en danst. It looks fake but it was real (SJP was geen jong kind meer in deze video, ook geen kindervideo van haar te vinden op YouTube en dergelijke).

6. Raven Symoné

Oh adorable Olivia uit the Cosby Show, tot vervelends toe zo adorable. Naast being adorable in the Cosby Show was Raven funny in talkshows, ze rapte, ze zong en ze danste. Raven put the R in Ronderful.

5. Judy Garland

Yeah, Judy. Geen list van brilliant multitalents without Judy. Moet ik u nog vertellen dat ze zong, moet ik u nog vertellen dat ze danste, moet ik u nog vertellen dat ze acteerde? Everybody knows Judy and should.

4. Britney Spears

Britney was ook zo'n jeugdige starter die iedereen achterover sloeg met haar dans en zang. Ja, want toen kon Britney nog zingen (check Star Search). Verder was ze de beste Mousketeer van haar lichting in de nieuwe editie van the Mickey Mouse Club. Misschien wel de beste Mousketeer van de nieuwe editie van the Mickey Mouse Club, The All New Mickey Mouse Club genaamd (MMC). Christina Aguillera had de voice but Britney had it all.

3. Mickey Rooney

Ik moet bekennen dat ik Mickey Rooney niet zo goed ken maar ook ik kan niet om z'n talent heen. Neither Hollywood.

2. Shirley Temple

Er zou een award naar haar genoemd moeten worden: de Shirley Temple is een prijs voor de meest getalenteerde upcoming kindsterretje van het jaar. Dé Shirley Temple. En terecht.

1. Michael Jackson

Niemand kan mij hierin tegenspreken dat hij met stip op nummer een moet staan. Het was ongezien dat een kind zo goed kon dansen, zo goed kon zingen, zoveel charisma had. Michael kon voorbeeldig zingen en voorbeeldig dansen tegelìjkertìjd. Child prodigy.

Jaden Smith

The minute I saw Jaden Smith for the first time on the Ellen Show, I totally fell in love with this kid. En now, the boy is only twaalf en al grappiger dan David Letterman. Little interviews, big moments (and his dance moves are sick!):

katie smurft een smurf en katja schuurman

De smurfen zijn een geweldige uitvinding maar de smurfentaal is toch wel wat smurf. Eigenlijk had het openingslied ook in de smurfentaal moeten zijn.

'Ergens hier ver vandaan waar paddenstoelenhuisjes staan daar woont een volkje vrij en blij. Wij zijn zo vlug als water ook al zijn we nog zo klein. Blije blauwe smurfen dat zijn wij.

Maar soms dreigt er gevaar van die tovenaar want Gargamel vangt smurfen waar ie kan. Ow, ik haat smurfen! Ik krijg jullie nog wel, ik krijg jullie allemaal. Al is het het allerlaatste wat ik doe, ik krijg jullie nog wel, ik ... au!

Maar wij zijn niet bang want het duurt nooit lang. Want Grote Smurf bedenkt alweer een plan.

Hier in ons smurfendorp dat niemand ooit vinden zal leven we zorgeloos en blij. Wij voelen ons gelukkig hier in het smurfendal, blije smurfen dat zijn wij.'

Oké, ik smurf een smurf.

"Ergens hier smurf vandaan waar paddenstoelensmurfen staan daar smurft een smurf smurf en smurf. Wij zijn zo smurf als smurf ook al zijn we nog zo smurf. Smurf blauwe smurfen dat zijn wij.

Maar soms smurft een smurf van die smurf want Gargamel smurft smurfen waar ie smurft. Ow, ik smurf smurfen! Ik smurf jullie nog wel, ik smurf jullie allemaal. Al is het het allersmurfste wat ik smurf, ik smurf jullie nog wel, ik ... smurf!

Maar wij zijn nooit smurf want het smurft nooit smurf. Want Grote Smurf smurft alweer een smurf.

Hier in ons smurfensmurf dat niemand ooit smurfen zal smurfen we smurf en smurf. Wij smurfen ons smurf hier in het smurfensmurf, Smurf smurfen dat zijn wij!'

Jee, wat een nutteloze post zeg. Maar elke reden is goed om m'n gedachten van die te jonge kerel af te houden. Elke reden: heroïne spuiten, dealen, naakt op de Groenplaats lopen en brullen dat Patrick Janssens onze burgemeester is. Met elke reden bedoel ik dus élke reden. Maar ik overdrijf natuurlijk: ik heb de te jonge kerel uitgeroepen tot het terugkerende item op m'n blog in deze zomertijd. Een terugkerende gastrol. Misschien dat Alain Delon dit ook nog wel ziet zitten om alsmaar terug te komen op m'n blog. Alain Delon *kwijl*. Ik ga straks wat video's met Alain Delon bekijken.

Koen De Bouw vind ik ook zo'n ontzettend mooie man en hij is de reden waarom ik Loft twee keer direct na elkaar heb gezien. Vorig jaar zag ik hem over de Vrijdagmarkt lopen en ik riep keihard: "Woe woe woe!" naar hem. Als ik Koen De Bouw zie ga ik me echt niet inhouden, hoor: alle registers open en aanstellen maar. Het is te hopen voor hem dat niet elke vrouw, bi en homo doet wat ik toen deed. Ik zag hem voor het eerst toen ik Wittekerke wou voorbijzappen. Toen heb ik een paar weken lang voor 't eerst naar Wittekerke gekeken en was van plan een dagtocht naar Wittekerke te maken. In het station echter wilden ze me geen retourticket verkopen. Ben ik nog altijd heel pissig over. Maar Koen De Bouw dus. Hij kan mij krijgen! Hij kan mij krijgen! Als iemand z'n telefoonnummer heeft: bij reacties kan je 'm plaatsen. Gewoon doen! (of toch maar niet, ik zou niet willen dat zwoele Koen boos wordt op u. Op mij is het al.)

In Nederland vind ik Antonie Kamerling al jaren en jarenlang sexy. Vroeger ging ik regelmatig naar Amsterdam in de hoop Antonie Kamerling te ontmoeten om dus ook "Woe, woe, woe!" te kunnen roepen. Echt, zo vaak ging ik voor hem naar Amsterdam en dan kom je erachter dat hij daar niet eens woont. Ach wat, ik heb er wel Daan Schuurman gezien. Met een rokje aan: hij wou niet herkend worden. En Herman Berghuis van Idols zag ik op het terras van een coffeeshop met een dikke joint tussen z'n tanden. En elke keer als ik naar Nederland toe ging zag ik hem daar dus. Elke keer. Ah, daar is Herman. Again. Met een joint. Again. Nee, dat van Herman is maar een grapje, van Daan jammer genoeg niet. Ah ja, en Katja Schuurman, de zus van Daan Schuurman dus (best wel raar dat ze elkaar zoenen in Costa! en je nergens las dat ze het er moeilijk mee hadden) zag ik zoenen met een meisje. En met een jongen. Ach wat, met de hele dancing. Ja, ik heb met Katja Schuurman gezoend. I kissed a girl and I liked it. Nee, van Katja was ook maar een grapje. En Daan zou niets liever hebben dat ik zijn rokjesverleden ook afdoe als een grap. Speciaal voor jou Daan: dat was ook een grapje.

En dan nu de film/serie die het bekijken waard is omdat Katja Schuurman vaak in beeld komt. Ja, ik vind Katja Schuurman ook sexy. Hi everybody, I'm Katie and I find Katja Schuurman very sexy. Zij was eigenlijk de reden waarom ik jarenlang naar Amsterdam ging en nu heb ik een hekel aan d'r vent. Eikel.

Onderstaande song is ook mijn favoriete nummer everrr en de clip is briljant. Gewoon omdat Katja het zingt en in beeld komt. De lyrics zijn niet van haar, daar vind ik dus niets aan. In Gent kon je mij elk uur van de dag vinden in het frituur met TV op MTV in de hoop haar nog es te zien. Wanneer haar programma kwam was ik zo blij dat ik het hele frituur trakteerde. En keek uit naar de wekelijkse weekends Amsterdam, Katja zoeken. Dus toen ik haar zoende wou ik haar niet meer loslaten. Ik ben toen met geweld de dancing uitgezet. Of nee, dat was niet gebeurd. In elk geval: Katja is een kanjer en als ze ooit d'r vent bij het oud vuil zet steel ik een auto en rijd zonder enige rijervaring naar Nederland. En ga zonder spijt de bak in, voor Katja: alles voor Katja, Katja voor alles. Maar nooit voor Antwerpen. Ik krijg haar wel mee naar hier.

Toch even vermelden dat ik niet écht écht op Katja Schuurman val. Oh, wat laf, oh wat flauw. Ja, maar 't is wel waar.

l'amour l'amour

Bijna al m'n vrienden duimen voor me dat ik snel een lief vind. Bijna iedereen is het beu dat ik nog single ben. Een van de enigen die momenteel tegen is ben ik. Net nu ik, na de ongewenste gevoelens voor de te jonge kerel (ik doe het maar, hoor), besloten heb een tijdje om op niemand ni te vallen wil iedereen dat ik met een realistisch lief aanpap en thuiskom. "Is da niks voor u?", "Is dië gast niks voor u?".

Een tijd terug had ik geschreven dat ik de veertiger was vergeten omdat z'n haar lichter kleurde (over wie heb ik het eigenlijk?). En als ik dit zo opschrijf besef ik dat ik eigenlijk nooit een relatie zou mogen hebben. "Ik maak het uit, de kleur van je haar staat me niet aan." Nee, ik was de veertiger vergeten omdat ik met de te jonge kerel in m'n hoofd zat en dat is zo ontzettend zielig. Ik doe het dus maar. Gisteren in de zomerbar zag ik een te mooie jongen die leek op Rik Sturtewagen. Ook zo'n te mooie jongen. Misschien was hij het wel, nee ik denk het niet. Ik keek er te veel naar, terwijl ik aan het denken was aan de gespierde Taal-en Letterkundeman van twee weken terug en praatte over de te jonge kerel. Dat is Katie. Eigenlijk had ik op hem moeten afstappen om m'n facebookgegevens door te spelen, zoals m'n gezelschap aandrong. Maar daarvoor had ik net iets te weinig Cava's gedronken.

Nee, ik ga een tijdje op niemand ni vallen en als Jan van Pas, de ware Jacob, de ridder op het witte paard voor m'n deur staat zeg ik gewoon dat ik geen tijd heb. Of hij moet daar staan in wit officierspak én pet met al m'n vrienden op de stoep. Up Where we Belong is de begeleidende muziek, heel belangrijk. Hij kust me, een van m'n vriendinnen roept "Way to go Katie, way to go!" en klapt in haar handen. Hij heft me op, draagt me naar de Grote Markt om te trouwen terwijl iedereen in z'n handen klapt. En ik zet z'n pet op.

Da's de enige manier om een huwelijksring rond m'n vinger te krijgen en me een volmondige "Ja!" horen uitroepen. De enige manier. En dat zeg ik tegen iedereen. Iéderéén!

An Officer and a Gentleman. Ik heb de film al honderd keer gezien, ja om de eindscene. En ik blijf huilen, en ik blijf in m'n handen klappen (Italiaanse versie want de Engelse staat niet meer online. De eerstklappende blonde dame roept in de niet gedubde versie: "Way to go, Paula! Way to go!"). Ik wou ook de Simpsons versie en de Friends versie posten maar ook die staan niet meer online.

wishin' upon you

Ik heb op vrijdagavond iets gezien wat niemand ooit wil zien: een dode op de snelweg. Van de brug gevallen, gesprongen of geduwd. Ik kan er nu niet over schrijven omdat het nog te vers in het geheugen ligt maar ik kan er wel een clichépost over doen. En ga het doen. Somewhere. Het ga je goed!

Prince en Erykah! Prììnce én Erykààh!

En net gelezen dat Prince een onverwachtse late night show in Paris geeft mét Erykah Badu! Zal ik nu huilen of lachen? Ik bedoel Erykah en Prince tesamen dat moet een onvoorstelbaar feestje zijn waar ik, helaas, niet bij kan zijn. Please lovely people in Paris: don't listen to the great Prince, bring your cameras and put the whole show on YouTube. Nothing but the whole show, darlings!

En dan nu, Erykah Badu. Prince heb ik al vaker gepost en we love some Badu too!

het nut van last.fm

Een zevental maanden terug was mijn computer gecrasht wat toen een regelrechte ramp betekende. Voor mijn muziek. Jaren, jaren van wekenlijkse zoektochten naar nieuwe pareltjes via Beatport, Youtube, AllMusic enzovoort enzovoort enzovoort, allemaal, allemaal verloren. Gelukkig had ik nog best veel op datacd's staan maar minstens een kwart was weg. En staat nu ergens te verstoffen op een harde schijf waar ik maar geen afstand van kan nemen: wie weet dat iemand het ooit kan repareren?? Tja, ik was zo gedougeteerd dat ik de zevental maanden die erop volgde weinig nog met muziek wou te maken hebben. Want dan dacht ik terug aan de muziek die ik verloren had. Oew, wat ben ik weer dramatisch. Weinig nieuwe artiesten ontdekt dus. Geen eigenlijk. Want Maceo Parker en Larry Graham kende ik al van hun vroegere bands. En ja, natuurlijk kende ik Prince al. Slechts een paar nummers ontdekt: de nummers van N8N en een Armand Van Helden die weerklonk op de Blue Flame site.

Maar de kentering begint te komen en (dankje voor last.fm) krijg ik de muziek weer op het spoor die ik ooit verloren heb. Het zal wel een hele poos duren eer ik alle nummers terug heb en weer zeven maanden bijgebeend ben maar er zijn vaste wel ergere dingen op te noemen dan je favoriete nummers aan je muziekcollectie toevoegen en nieuwe fantastische muziek ontdekken.

kindertunes van toen

Een tijd geleden had ik the best of the best van de jeugdtunes uit 'mijnen tijd' gepost. Op onverklaarbare wijze is die post verdwenen of 'mijnen tijd' moet zo ver achter mij liggen dat het mij vergeven is dat ik het allemaal niet meer weet. Een herpostje omdat het leuk is: hallo vriendjes en vriendinnetjes!

- Bassie & Adriaan

- Candy Candy

- Carolientje en haar bootje

- Clémentine

Clementine generique
Geüpload door cib79. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

- Duck Tales

- De Fabeltjeskrant

- De Familie Robinson

- De Freggles

Fraggle Rock Intro
Geüpload door Konk1905. - Bekijk nog meer hilarische video's.

- De Gummiberen

- Jem

Jem and the Holograms opening
Geüpload door actionshinchan. - Klik hier voor meer grappige video's.

- Jody en het Hertejong

- Kinderen Voor Kinderen

- Knabbel en Babbel

- Liegebeest

- Lucky Luke

- Nathalie

- Nils Holgersson

- Ovide en zijn Vriendjes

- Seabert

- Sesamstraat

- De Smurfen

- De Snorkels

- Suske en Wiske

- Theo & Thea

- De Tovenaar Van Oz

- Troetelbeertjes

- Vrouwtje Theelepel

over jongens

Boys, boys, boys. Nog niet zo lang geleden, ik denk ergens vorige week zei een vriendin tegen me: "Als het op jongens aankomt verlies jij je hoofd." Klopt. Ik heb een week of twee weken terug een enorme blunder begaan, zo een waar je nooit om kan lachen en nee, ook niet achteraf en belde haar in paniek op. Wijze raad, bla bla bla en jij verliest je hoofd. Die avond ervoor had ze me nog zien flirten met een universiteit Antwerpen-studentje. Hij had mijn zoon kunnen zijn. Nee, hoor. Mooie jongen, gespierd, Taal-en Letterkunde, aardig: what's not to like? Maar ik verlies dus mijn hoofd.

Da's ni leuk, hoor, je hoofd verliezen en aan de blunder gaan. De mijnen zijn grotésk. Ooit had ik het plan opgevat een boek te schrijven en vroeg aan mijn 'crush van het moment' (die by the way net getrouwd was) per sms of hij het oké vond dat hij in m'n boek verscheen. Ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien dus ik hoefde me niet meer te verstoppen. Doe wat je wil want je ziet hem toch nooit meer, die gedachte. Die gedachte was fout, zo fout want het jaar dat volgde werd hij opnieuw mijn collega. Jaja. En dan sta je daar met 'ik heb jou ooit gevraagd of jij in m'n boek wou verschijnen.' Laat ik je maar even ontwijken.

Ik blog openlijk over mijn crushes van het moment (niet dat ik zo snel op iemand val, hoor. Zelden eigenlijk) omdat ik denk dat ze 't toch nooit te weten zullen komen en dan schrik je even als het anders kan blijken. Dat de mogelijkheid bestaat dat ze 't lezen. Ik denk dat ik dan nog harder schrik dan zij ooit doen. Megablunder. Om de meesten kan ik lachen maar die van vorige week niet. Eerder huilen. Met stijgende verbazing herlees ik het bericht dat ik nooit had mogen schrijven, laat staan publiceren. Domste actie ever. Vreselijk wat ik heb gedaan. En normaliter ben ik zo braaf en seutig op dat vlak, Joost mag het weten wat me toen bezield heeft om er gewoon voor te gààn. Ik denk dat ik er gewoon te hard mee zat en dat dan ook te hard heb geuit. Op het internet. Het bericht heb ik meteen verwijderd maar tot m'n grote afschuw staat het nog wel ergens op het internet. Wat je op het net doet stààt dus ook op het net. Een vriend raadde me, na m'n zoveelste paniektelefoontje, paniekberichtje, een dagboek aan. En geen online dagboek.

Ik ben trouwens niet meer verliefd op de knapste veertiger sinds sinds ja, sinds ever. Iedereen weet dat ik (een paar uitzonderingen niet nagesproken) op gebruinde niet magere types val met donkere haren en blauwe ogen en zijn haar is lichter geworden op vakantie. Ja, ik ben zo oppervlakkig. Maar misschien wel goed want hij is toch zo bezet als wat. En na de blunder van vorige week heb ik besloten om een tijdje op niemand meer te vallen. Ik wil me weer herbronnen in musea, theater, arty farty films, literatuur en m'n eigen schrijfsels. That's right: Katie wordt weer Saaie Stefanie. Beware of Saaie Stefanie, zij is saai.

Maceo Parker in Deurne

Maceo Parker was gisteren in Deurne. Want Deurne is de wereld, Antwerpen de hemel, Merksem de hel. Hoboken is Mars, Berchem Venus. Oorlog en Vrede. Bezali zien we als het hol van Pluto: daar moeten we inderdaad niets van weten. Wilrijk is Jupiter of de planeet Zeus: de koning van ze allen. Over Borgerhout wil ik het niet hebben en over Ekeren al helemaal niet. 't Stad is het universum, ondertussen zou u dat toch al moeten weten. 2010: an Antwerp Odyssey, geniaal. Anwerps chauvinisme is leuk!

Ik heb al geblogd over het fantastische optreden van Prince vorige zaterdag, alsof dat concert niet genoeg was ben ik gisteren voor het eerst naar Maceo Parker gaan kijken. De Funk verwent ons deze dagen. En zo did Maceo, het was gewéldig. Maceo, die vroeger bij James Brown in de band zat en ook bij de P-Funkbands (Parliament/Funkadelic) van George Clinton speelde (nu weet u dus waarom ik hem wou zien), heeft een opzwepende, energetische live reputatie. Ik kwam en ik zag het. Of beter: ik kwam en ik danste, en met mij velen. In het voorprogramma stond N8N, Nathan Ambach dus, en N8N deed wat ik N8N al had zien doen en waardoor ik wekenlang ongeduldig wachtte op z'n CD-release: N8N was Soul, Raw Soul. Z'n CD 'Who Is He?' is een pareltje, u hebt geen enkel excuus om hem niet te halen. Tenzij u muziek haat.

Zoals hierboven geschreven was Maceo dus ook cool. F.U.N.K.Y. FUNKY, with capitals, please! Wij stonden op de eerste rij en deelden lachjes uit met de band en Maceo, onzer Anna Stesia, Valerie De Groodt, viel in de prijzen toen Maceo haar z'n beste imitatie gaf van haar. Maceo was humor en funky. Iedereen vond het cool, iedereen vond het zàààlig, iedereen stond funky te wezen. Ik was al in hyperfunky cool gezelschap en daar trof ik dus òòk nog ander hyperfunky cool gezelschap aan. Onzer Caro@the movies, Caroline De Groodt, vond Nathan Ambach zò schattig en Paul Ambach zò cool. Is ook zo. Leuke avond: supergezelschap, superpubliek en supermuziek. Alleen de fritten waren een beetje slap.

Raw Soul man N8N

"Wat bedoel je, ik ben 60?" energie man Maceo

netwerkje sociaal

Van àlle social networks die ik gebruik vind ik facebook nog steeds het beste: clean, iets meer privacy en zonder al te veel jengelende babypraat. Wat ook goed is: facebook houdt je op de hoogte van elke nieuwe verandering, privacyaanpassing zodat je, mits enige lekjes, niet voor onleuke verrassingen komt te staan. Ja, ik facebook.

Dan netlog, o I hate it. Door al die pedofielen op het teenage network kan je zien wie je bezoekt. Nou, dat heb ik vandaag ontdekt. Nou, dat heb ik nooit geweten. Ik wil niet weten wie er op mijn profiel zit en het profiel dat ìk bezoek hoeft daar ook niks van te weten. Wat heb ik er nou aan om te weten dat FunkyMasterDoodi van amper 14 op mijn profiel zit? Waar, by the way, niks anders is te vinden dan àlleen maar een leuke foto van niet eens mezelfve (en wat info). Bovendien heb ik zo'n Trusticoontje op m'n netlog staan (like I care) en ik zou niet eens weten hoe dat er is gekomen. :-o :-o Nee, netlog. Brrr.

MySpace. Ik denk dat MySpace wel leuk is als je muzikant bent. Of in een band zit. Ik vind het te druk en ik heb er nooit echt veel van begrepen. Wat wel leuk is, is dat je je profiel helemaal kan vormgeven. Maar dan moet je wel om de zoveel tijd inloggen of het is weg.

Last.fm vind ik leuk, ik ben er al wel rampzalig lang niet meer geweest maar het is een bron van een schat aan een informatie over muziek. And we love to listen to music!

Twitter en Linkedin heb ik eerder pro forma. En op fotosharesites ben ik ook al een aardige tijd niet meer geweest.

Facebook en Last.fm dus. Eigenlijk meer dan genoeg.

En dan nu tijd voor iets anders: Dimitri! Or the worst man in Toronto. Or maybe, the world. Klikken.

en nog es over Prince of mijn reactie op ongeloofwaardige recensies in de morgen en knack. bah bart steenhaut. bah tim vernimmen.bah.

Ik heb ontzettend genoten van Prince op Werchter, de dag erna waren ik en anderen nog aan het nagenieten maar ondertussen heb ik wel een koude douche gehad. Niet door Prince (wat was hij goed! Wat was hij goed!) maar door de recensies van de Morgen en de Knack. Ze zijn zelfs zo slecht, zo'n slechte weergave van wat er zich op Werchter afspeelde dat ik overweeg mijn abonnement op Knack niet meer te verlengen en de Morgen nooit meer aan te schaffen. Bart Steenhaut voor de Morgen maakt het echt te bont door de legendarische Larry Graham, de bassist van de legendarische Sly & The Family Stone, een band die met recht en reden door muziekkenners een van de beste Funkgroepen ooit wordt genoemd, slechts een afleidingsmanoeuvre te noemen. Dat doet pijn, hoor. Zo kan je ook the Beach Boys een afleidingsmanoeuvre noemen. Of Chic. Of eender wie die een belangrijke, grensverleggende rol heeft in de muziekwereld. David Bowie een afleidingsmanoeuvre. Ja, hoor. U doet maar, hoor. U schrijft maar, hoor. En trapt zo op de ziel van vele Funkliefhebbers. Bart Steenhaut, u hebt op mijn hart getrapt. Het doet pijn.

Sly & The Family Stone is een van m'n lievelingsbands, in volgorde: Funkadelic - Prince - Parliament - Stevie Wonder - Michael Jackson - Daft Punk - Sly & The Family Stone. Sly & The Family Stone betekent zo ontzettend veel voor me: het was de eerste Funkband die mijn liefde won, door Sly & The Family Stone heb ik dus uiteindelijk mijn lievelingsgenre, Funk, ontdekt. En ik ben een échte Funkateer. Als u de bassist van een van de meest legendarische Funkbands ooit neerbuigend een afleidingsmanoeuvre noemt dan weet ik niet of u enige kennis hebt over de muziekgeschiedenis. Jee, ik heb nog nooit zo'n laatdunkende respectloze commentaar gelezen over zo'n legendarische muzikant. Jee toch. U kan duidelijk geen respect opbrengen voor de Grote Helden van de Funk. Doe Funkliefhebbers een lol, ga naar Coldplay luisteren en hou u in de toekomst verre verre van Funkoptredens want dit vergeef ik u nooit, nooit.

Dan gaat Steenhaut lekker door met het Princeconcert achtergrondmuziek te noemen. Dat het publiek het concert als achtergrondmuziek ervaarde. Schrijf over uzelf, Steenhaut, en betrek het publiek niet want u beledigt mij en het voltallige publiek met zulke nonsens. Waar haalt u het lef vandaan zulke beweringen over het publiek te doen? Het is gewoon grof dat u in de naam van het publiek zulke beweringen poneert want als je alleen al afgaat op de reacties op uw artikel ervaarde het publiek wel iets anders. Iets helemaal anders. Waar was u toen iedereen z'n gsm in de lucht stak? Waar was u toen iedereen op zoveel nummers luidkeels meezong? Waar was u toen iedereen op de Love Rollercoaster jam uit z'n dak ging? Enzovoort enzoverder.

Ondertussen zijn er al heel wat films opgedoken die weerleggen wat Steenhaut over het publiek beweert. En da's maar goed ook. Ik stond niet in de Golden Circle, wat ik op zich heel jammer vind, maar zowel in de Golden Circle als ver daarbuiten swingde iedereen mee. Op een gegeven moment stond iedereen gewoon minutenlang te jumpen, ik heb nog nooit zo'n enorm enthousiasme van een concertpubliek meegemaakt. En ik heb Madonna gezien en ik heb The Rolling Stones gezien. Zaterdag zag ik wat George Clinton bedoelde met One Nation Under A Groove. En dan schrijft Steenhaut dat we het als achtergrondmuziek ervaarden terwijl elke film weerlegt wat hij schrijft. En dan bedoel ik élke film. Het gespecialiseerd muziekblad Oor, sinds jaar en dag het beste muziekblad van de lage landen, kan wel een correcte weergave van het concert plaatsen. Waarom kan u dat niet? Waarom kan u dat dan niet doen? U bent toch ook muziekjournalist?

Het artikel uit Knack is zonodig nòg meer rampzalig. Een regelrechte ramp eigenlijk. Tim Vernimmen verwijt Larry Graham dat hij nummers van Sly & The Family Stone bracht. Ja, hoor, hij was de bassist. Wat moet hij dan anders spelen? Metallica? Ik kan er gewoon niet bij dat iemand zoiets ook maar durft te schrijven. Iemand verwijten dat hij nummers van z'n eigen band speelt. Huh?

Tim Vernimmen verwijt verderop Prince dat hij z'n hits als radiohitjes bracht. Excuse me? Little Red Corvette werd bijna eindeloos uitgerekt, bij Controversy bracht hij de lange albumversie die hij nog langer maakte en zo zijn er nog meer voorbeelden op te noemen. Hoe kan een journalist dan zoiets schrijven? Het is best wel grof, hoor. Hij schrijft ook op dat Purple Rain mede dankzij de regen een hoogtepunt was (klopt!) en dan gaat hij helemaal uit de bocht door te schrijven dat hetzelfde concert elders beter was omdat hij toen Purple Rain op het einde bracht. Hoe kan je iemand iets verwijten dat je zelf een hoogtepunt noemt? Nee, Tim, niet goed bezig, hoor.

Maar wacht, alsof dit allemaal niet grof genoeg is begint hij de bisrondes af te kraken. Niet genoeg hits in de bisrondes. Hoe pijnlijk het ook moge zijn voor een recensent maar ik heb een dik vermoeden dat Tim Vernimmen een leek is op het gebied van Prince. Of in elk geval, zijn mening is die van een leek, een Princeonkundige want iedereen die Prince een beetje kent weet dat Prince een echte Funkartiest is en Funkartiesten houden nu eenmaal van heerlijke opzwepende jams. Dat maakt Funk ook zo sexy. Welke nummers er dan worden gebracht is dan eigenlijk van onderschikkend belang, het gaat om de heerlijke grooves en Prince maakte het publiek wild. Echt wild. Vier bisrondes, hij werd vijf keer teruggeroepen, het publiek wou hem gewoon niet loslaten. Telkens als hij duidelijk maakte dat hij afscheid wou nemen krijste iedereen: "Nòòò!!!" alsof op dat moment de wereld verging. Tijdens de pauzes tussen de bisrondes door bleef het publiek juichen en klappen en op gsm's die op het groot scherm verschenen viel: "Come back!" te lezen. Een massale wanhoop. Als laatste toegift werden dan maar de drumstokjes en een handdoek in het publiek geworpen. Prince merkte duidelijk aan onze reacties hoe erg we het wel vonden dat hij ons ging verlaten.

Eigenlijk vind ik het niet kunnen dat zulke artikels geschreven worden en ik vraag me serieus af of die journalisten wel op de weide stonden want als je daar aanwezig was kan je zoiets gewoon niet schrijven. Het is effe vies wat ik nu ga vertellen maar er was iemand in het publiek die gewoon in z'n broek had gekakt omdat hij geen seconde van het concert wilde missen. Dat zegt dus ook wel iets over hoe goed het optreden was. Als volwassene pis of kak je niet zomaar in je broek, hoor.

Het optreden zaterdag op Werchter was het op een na beste concert dat ik ooit zag (het beste was Prince in het Sportpaleis) en velen zeggen, schrijven dat het voor hen het beste concert ooit was. Ook mensen die niet persé fan zijn. Ook mensen die Prince enkel kennen via een paar hits. Ook mensen die gewoon meegingen met hun lief. Zaterdag waren we allemaal on the one. Everybody on the one. Als je Steenhaut en Vernimmen niet meetelt natuurlijk. En dat doe ik niet. Wat zij durven neer te schrijven heeft me zo erg gekwetst dat ik hen verder gewoon wens te negeren. I have no love for them. No love. En weiger nog muziekrecensies van hun hand te lezen. Maar zij kunnen nog zoveel schrijven over hoe zwak zij het vonden, ik weet wat ik ervaarde en allerhande video's op Youtube bewijzen hun ongelijk. Ik kwam en zag een geniaal optreden. Ik kwam en zag het publiek massaal en volledig uit z'n dak gaan. Prince heeft m'n hart, m'n ziel voor altijd, altijd, Bart Steenhaut en Tim Vernimmen duidelijk niet. Mijn afkeer, dat dan weer wel. En aan de reacties van de lezers te merken ben ik niet de enige: velen, zovelen, zovelen vallen over beide recensies. Danku lieve lezers van de Morgen en de Knack.

En dan nu het bewijs van een overenthousiast publiek en een geniaal optreden, als u dit ziet en op de reacties van het publiek let weet u meteen dat u beide recensies gerust kan negeren wegens quatsch. En ik mag gerust schrijven dat ik beide artikels als een bijna niet te geloven onvoorstelbare ongeloofwaardige quatsch beschouw, wat een verspilling van letters, zeg!

prince op werchter

Ik ging gisteren naar Prince toe. Ik ging gisteren naar my Prince, my musical hero toe. Je kan dus niet van mij verwachten dat ik een neutrale kritische blik op het concert ga werpen, weer bracht hij bracht mij voor de tweede keer meermaals in extase. Ik bedoel, als je eenmaal Prince live hebt gezien weet je waarom ze hem the greatest performer van ze allen noemen. Als Prince op het podium staat en zijn ding doet is het like pure magic, ik heb dat bij geen enkele andere artiest zo sterk ervaren als bij Prince. Prince is zo'n artiest van wie ik wil dat hij dagen-, weken-, maandenlang non stop doorgaat. Van wie elk concert te kort lijkt. Veels te kort.

Toen ik Prince een aantal jaren terug in het Sportpaleis zag speelde hij een bijzonder lange set. Zonder voorprogramma ging hij vlotjes drie uur door. Daarbij zingend (fenomenaal zingend), dansend (fenomenaal dansend), pianospelend (alweer fenomenaal dus), virtuoze gitaarsolo's spelend. Het was een geniale show maar ondanks het feit dat het zich in het Sportpaleis afspeelde, ook wel vrij intiem. Dat was nu wel anders. Werchter leent zich niet echt toe tot een intiem concert dus werd het vooral een wervelwind aan funk die over de weide raasde. De hele weide stond op z'n kop, te shaken, te springen, te brullen. Ik ook. De gezondheid van Prince is ook niet meer dezelfde dus werd het geen drie uur lange set meer maar een krachtige twee uur. Een megafunkfeestje.

Wat ik aanvankelijk niet zo goed begreep was dat Prince na 75 minuten meermaals afscheid nam om dan weer (onder luid geroep) terug te komen. Was it all part of the show, was hij moe (gezondheidsredenen) of was het werkelijk de bedoeling om een 75 minuten vol te spelen en kwamen dan de bisrondes? Niettemin waren het onvergetelijke 75 minuten (ik wil niet te beroerd overkomen maar ik krijg dus gewoon tranen in m'n ogen als ik eraan terugdenk) maar toch 75 minuten! En na wat rondgezoek op het net lees ik dat de set voor een anderhalf uur gepland was (gezien de drie voorprogramma's die telkens een uur duurden) maar de beste man, de beste Prince, heeft zowaar twee uur gespeeld! Vier bisrondes gedaan! Veel langer dus gespeeld dan voorzien. Oh yeah! Oòh yeah!

Verder kregen we naast een Sly & The Family Stone ode (yes!), The Jacksons ode (yes!), ook een ode aan Sylvester wanneer hij het nummer Dance (Disco Heat) bracht. Voor mij betekende dit een van de vele bijzondere momenten: Sylvester heeft een te korte carrière gekend en was een uiterst getalenteerde artiest. Ik ben al jaren zwaar fan van hem maar niemand schijnt hem te kennen. Dat Prince hem zomaar even onder het stof vandaan haalde en in zo'n mooi jasje stook was, alweer, magisch.

Anyways, ik, euh, heb, heel voorzichtig uitgedrukt, genoten. Prince heeft geen lichtshow, dansers, extravagante kostuums nodig. Prince ìs de show. Larry Graham die in het voorprogramma zat was ook steengoed te noemen maar dan zie ik Prince en dan weet ik, he is my man.

celebrate your holiday by doin' nothing

Héérlijk, ik heb vakantie. Sinds een dag of twee nu en ik geniet sinds een dag of twee van het niets doen. Het heerlijk niets doen want niets hoeft en alles mag nu. Club Med in m'n stek!

Weet ik veel wat deze vakantie zal brengen: ik heb een idee voor een boek, ik wil nog wel wat werken en dan ook nog naar Knokke toe (hèhè, Knokke). En ik wil films zien, en ik wil boeken lezen, en ik wil strips lezen en picknicks houwen en Cava drinken maar nu wil ik gewoon effe niks doen. Omdat het mag.

(dit berichtje heb ik al voor de match ingetypt) ik ken niets over voetbal, ik hou niet eens van voetbal maar ik ben totàààl voor Brazilië. Hup Brazilië, hup Brazilië, hup Brazilië! Sorry, Nederland maar ik heb gewoon iets met Brazilië. Iets wat liefde heet. Love.

Edit: Nederland heeft gewonnen. Ik heb niks tegen Oranje maar ben gewoon meer voor Brazilië, het is dus niet geworden wat ik wou maar toch knap gedaan, Nederland. En vanaf nu ben ik wel totaal voor Nederland: win die Cup, win!