Er heeft niemand ooit ergens tegen me gezegd: « Stefanie, jij bent sportief. » Ik ben het écht niet. Als kind moest ik aan de sport, eenmaal volwassen ben ik volledig afgehaakt: « Hèhè, het hoeft niet meer. » En vervolgens ging ik de trap niet eens meer op als er een lift aanwezig was. Het record van de kortste tennisles ever staat hoogstwaarschijnlijk op mijn naam: de bal vloog m’n richting uit en ik liep roepend en kordaat het veld af: « Ik doe het niet! » Een record, en ik schaam me er niet eens voor.
Wat ik wel wil bijstellen: het is niet omdat ik geen sporter ben dat ik er persé slecht in was als kind. Dat beeld past helemaal niet bij mij. Balsporten, nee dat lukte niet, maar het is niet omdat je geen zicht heb op de bal (ook bang bent voor de bal, dat dus òòk nog) je in àlle sporten slecht zou zijn. Want wat een domme, enge, kortzichtige gedachte. In de meeste sporten was ik middelmatig tot zelfs heel goed. Als je in het estafetteteam zit van je atletiekploeg dan bén je een goede sprinter (in m’n kinderjaren zat ik in het ‘dreamteam’ van het estafetteteam alwaar ik de slechtste loper was van de vier beste spurters. De startshot, daar stond ik. Of de tweede slechtste loper van het ‘dream team’ or whatever. De start deed ik)
Sportief in de andere zin ben ik ook niet: kan niet tegen mijn verlies, speel om te winnen, supercompetitief. Misschien wel té en laat die ‘misschien’ gewoon achterwege. Alleen in balsporten laat ik die competitiedrang achterwege. Het zou een joke zijn als ik daarin zou willen winnen.
Toch zijn er sporten waar ik net wel van hou, heel veel van hou zelfs, relatief fanatiek in kan worden. Mijn geliefde sporten horen tot de concentratiesporten, de denksporten (ik heb het nu niet over kruiswoordraadsels), sporten die enig denkwerk vereisen en/of een hoog concentratiegehalte: windsurfen (denksport) en boogschieten (denk- en concentratiesport). Als kind, tiener had ik er een passie voor. Nog steeds voel ik de welkome kriebels wanneer je die boog aanhaalt, je het water opgaat met je zeil.
Deze week bij toeval ook weer wezen golfen. Dezelfde inzet, liefde en passie van een weekje golfles 27 jaar geleden kwam weer terug. Golf, een denk- en concentratiesport. De bal neem ik er gewoon bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten