En ik blijf huilen als ik deze song hoor. Toen stak ik het op nostalgie. En is ook zo, ik was zes/zeven toen de song uitkwam en het was zo'n hit die je later niet meer hoort. Dunno why. Je hoort wel vaker dingen die vroeger niet oké waren en nog steeds niet oké zijn. Deze song is wél oké en toch hoor je 'm niet. Maar nostalgie dus.
Ik huilde omdat de song me herinnerde aan een tijd die eenvoudiger was. Ja, ik was zeven, eenvoudig zal het toen wel zijn geweest. M'n leeftijd, natuurlijk, maar het wàs simpelweg ook eenvoudiger toen. Alles werd hip en jong en snel toen het einde van de 80's naderde. Vergelijk:
Hill Street Blues (1981-1987)
met L.A. Law (1986-1994)
met Tour of Duty (1987-1990)
Met de intrede van MTV werd de media hip en jong en snel. En begrijp me niet verkeerd want officieel behoor ik tot de Generation X'ers van het MTV tijdperk. De MTV generation. Voor mij en my fellow leeftijdsgenoten was MTV alles dus het laatste wat ik wil doen is MTV afkraken, MTV was jong, hip en snel. De eerste zender die jong, hip en snel was en toen was dat zo ontzettend gaaf. Maar tegenwoordig is bijna alles jong, hip en snel. Tegengewicht van de snelle media is er amper.
Ik was nog zo ontzettend jong toen de media nog gezellig gezapig traag was en toch mis ik het. Je kan het bijvoorbeeld ook perfect zien aan de beeldkwaliteit. Als ik zo'n eerste helft jaren '80 beeld zie krijg ik het, dat soort nostalgie. Die oude beeldkwaliteit die toen zo normaal was herinnert me aan een tijd waarin iedereen naar dezelfde programma's keek. Toen iedereen naar de Mini Playback Show van Henny Huisman keek want
Mini Playback Show (1983-2002)
En iedereen keek ook naar The A-Team (1983-1987), en we hadden allemaal B.A., als pop.
Ik hou best van die anno nu tijd waarin alles snel op elkaar volgt: als je een maand niet meer inlogt op een hippe site heb je duizenden trends gemist enzo. Elke minuut iets nieuws enzo is best wel boeiend maar zo MTV generation als ik ben hou ik ook best van gouwe ouwe trends die jaren meegaan en gezapig gezellig blijven. En buiten Zomergasten kan ik niet zo snel een programma bedenken waarin gasten langer dan vijf minuten aan het woord zijn.
Cheers (1982-1993)
2 opmerkingen:
Deze jaren heeft Ollie niet meegemaakt , wegens te druk twee jaar in Liverpool gewerkt elke drie maand een week thuis en ook de opvoeding van de drie kinderen in deze periode ! Bijna geen televisie gezien maar herinner me wel de titels !Vooral Cheers ! Interessant om te lezen!
Druk in the 80's dus en dankje! Cheers was schitterend. Where everybody knows your name! :-)
Een reactie posten