Tijdens zijn eerste proces was ik er bijna van overtuigd dat hij alles had gedaan waarvoor hij terecht stond. Waarom? Tja, hij slaapt met kinderen en hij is ‘weird’. En er zijn niet een maar meerdere beschuldigingen. Dus moét hij wel schuldig zijn, was mijn mening. Michael Jackson is Wacko Jacko en nog érger, een pedofiel. Dacht ik toen. Al bleef ik, natuurlijk, wel een grote fan van z’n muziek. Met de tijd begon voor mezelf het ‘Wacko Jacko’-gehalte te vervagen alsook de pedofilie-aantijgingen en ik zag mezelf weer terug als fan. Een fan zonder meer.
Tot hij stierf. Dat voelde verschrikkelijk aan. M’n allereerste idool . Ik hield net geen shrine voor hem. Ook in die periode ben ik me meer gaan verdiepen in hem en dus ook in bijna alles waar hij beschuldigd van werd. Tot m’n verbazing en diepe schaamte kon ik niks anders dan toegeven dat m’n oorspronkelijke vooroordelen op geen feiten gebaseerd waren. Hoe meer je over Michael Jackson leest, hoe meer je begrijpt waarom hij zich zo gedroeg. En hoe meer je over de rechtszaken leest, hoe duidelijker het wordt dat hij wel es met stellen con artists te maken kon hebben. Waar gaat Billie Jean trouwens over?
Sindsdien probeer ik zelf, met vallen en opstaan, niemand te veroordelen tot politie en gerecht hun werk hebben gedaan. Dàt heeft die hele kwestie met Michael Jackson toenertijd en jammer genoeg zijn dood mij geleerd.
En het gaat mij nu niet eens over het feit of hij schuldig is of niet. Wat ik moeilijk kan verteren is dat er iemand publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld alvorens die een eerlijk proces krijgt.
Maar ja, dat is iets wat we doen tegenwoordig? Woody Allen en Aziz Ansari kregen ook die behandeling.
