Kijk es hoe lief

Vanessa Paradis in 't klein. Hiervoor is dus het woord 'schattig' uitgevonden.



Linkje werkt niet altijd, vandaar:

Is zo Chic

Er niet helemaal bij. Daarom weer een favoriet van me: Chic!

Dorpse wijsheden met Katie: na zaad in het zand moet je werken op ’t land

Soms krijg ik wel es van die ideeën... Diepe zucht... Dinsdag bij het herbekijken van La Haine bijvoorbeeld kwam ik tot het idee dat je de hoofdrolspelers van de film eigenlijk kunt opdelen. Je hebt ploeg + A (de politie) en ploeg -A (de bendes uit de Parijse banlieus). + A en –A verschillen enkel in die zin dat ze aan de andere kant van de zijlijn staan. Die zijlijn is dus de wet. Omdat + A en –A in grote lijnen dezelfde karakters hebben maar vanuit een tegenovergesteld persoonlijk belang handelen botsen ze. Als ze nu net dat persoonlijke belang achterwege laten kunnen ze juist heel goed samenwerken. Ik leg het hopelijk niet al te slecht uit.

Uiteindelijk kan je dat gegeven opentrekken. Potjesfilosofie met kleuters: als twee dezelfde karakters aan de andere kant van de zijlijn (de persoonlijke belangenlijn) staan gaan ze botsten. En dat is dan ook meteen waar La Haine omdraait: je persoonlijke belangen even opzijzetten (zie scene oude man in het toilet).

Blij dat ik het hier rustig kan neerschrijven, het onder woorden brengen van mijn gedachtegang is zowat het moeilijkste wat je mij kan vragen. Dat zou gaan van “Ja, euh, La Haine, +A, -A”. “Hoe bedoel je?” “Ja, de politie is +A en de bende –A, snap je?” Men kijkt je ondertussen al aan alsof er iets mis is met je hersenen. Om er snel van af te zijn zeg je “Oh, laat maar, ik kan het niet uitleggen.” Maar ondertussen zitten ze je al uit te lachen. “Vergeet wat ik heb gezegd! Vergeet het!”. Zo, je bent de mop van de groep. Ik heb lang gedacht dat ik dom was.

Doch, sinds jaar en dag amuseer ik mij ermee om het leven en de mensen in enkele woorden te vatten. Zo krijg ik de illusie meer inzicht te krijgen in het leven. Ik heb zo es een hele lijst opgesteld, hier komt-ie. Dorpse tuin- en keukenwijsheden met Katie: steel je kippen van de boer, hij heeft er genoeg.

- Het doel van het leven is groeien

- De essentie van het leven zijn relaties (alles staat in verbinding met elkaar)

- Mensen zijn beïnvloedbaar omdat er geen enkele waarheid bestaat.

- Het niet-dogmatisch denken is bijzonder moeilijk.

- Door empirisch te denken kan je dichter tot de waarheid komen.

- Elke mens heeft zijn waarheid.

- De meeste mensen denken en handelen in hun voordeel (niet elke mens dus).

- Je handelt naar je zelfbeeld dat mede van buitenaf is opgelegd.

- Een roeping is eigenlijk hetzelfde als de ontdekking, ontplooïing en gebruik van je talenten.

- Mensen kunnen elkaar uitmoorden omdat wij ons bewust zijn van onze individualiteit en de andere dus als vreemd, bedreigend kunnen beschouwen.

- Genot is een troost (beloning), een vlucht uit de werkelijkheid.

- Ik denk niet dat de mens zozeer wil heersen over de ander. Ik geloof eerder dat de mens gewoon beter wil zijn dan de ander vanuit een biologisch oogpunt (de sterkste te zijn). Onze maatschappij is ook zo ingericht om de beste/sterkste te belonen. Als bepaalde mensen toch geneigd zijn om te heersen over anderen is dat eerder vanwege een controledrang (illusie sterker te zijn). Eigenlijk is het maar hoe je het bekijkt. Je hebt ook altijd mensen die zich net altijd in een onderdanige rol schikken. Zij ontlopen hierdoor elke verantwoordelijkheid en staan op die manier ook sterker: ze worden immers niet (zo hard) getroffen.

- Politieke systemen zijn kwetsbaar omdat de mens ze moet uitvoeren.

- De meeste gesprekken gaan over koetjes en kalfjes doorweven met humor.

- Humor, de lach is een vorm van genot en tegelijkertijd ook een natuurlijk geneesmiddel (omdat er bepaalde stoffen vrijkomen).

- Dat mannen van actiefilms houden en vrouwen van romantische (psychologische) films is een weerspiegeling van de oude maatschappij. Nu vrouwen geëmancipeerd zijn zie je dat ze ook meer en meer grijpen naar de actiefilms.

- Kapitalisme brengt altijd een vervlakking van de maatschappij met zich mee omdat het gemakkelijker is om eenvoudig vertier op je bord te krijgen.

- Oppervlakkigheid, veralgemeningen, onkunde komen voort uit onkunde en/of gemakzucht. Maar als men niet meer kan veralgemenen kan men ook geen uitspraken meer doen.

- Oppervlakkigheid, veralgemeningen en onkunde zijn gevaarlijk wanneer ze een individu/gemeenschap kunnen schaden.

- Uitspraken kunnen alleen maar geen of een waarheid hebben die gebonden is aan tijd en ruimte.

- De romantische drang naar het onbereikbare komt voort uit ofwel ambitie (boven jezelf uitstijgen) ofwel angst om een relatie aan te gaan.

Even persoonlijk worden: mensen als planten

 Weken geleden vulde ik na een sollicitatiegesprek een verplichte psychologische test in die m’n rol in een team helemaal uit de doeken zou doen. De uitslag zou geen rol spelen bij m’n aanwerving, verzekerde men mij, maar naderhand zag je toch dat ik niet werd aangenomen. Snel doch zo correct mogelijk –ik heb niets te verbergen- zoefde m’n pen tijdens de test vlot van kruisje tot kruisje om tenslotte ermee te eindigen dat ik voor m’n eigen plezier het resultaat ging berekenen. Zonder daarvoor de uitslag te weten kunnen komen. Ik heb vreemde hobby’s, weet je.  

Weken geleden kreeg ik in m’n inbox de mededeling dat ik een plant ben. Hèh? Volgens de psychologische test uitgevoerd op een datum begin september ben ik een plant. Snel tikte ik de letters B-e-l-b-i-n in op m’n Google startpagina, in de hoop dat het om een amateuristische belachelijke te verwaarlozen niveau Flair test zou gaan. Nee dus, meneer Belbin is een psycholoog, professor, theoreticus en zijn test wordt in meerdere bedrijven gebruikt. Slik. Tussen al die belangrijke namen als brononderoeker, voorzitter, vormer, bedrijfsman, monitor, groepswerker en zorgdrager heb ik dus de karakteristieken van een plant. En tussen al die gegeerde rollen (bedrijfsman, brononderzoker, voorzitter,...) moest ik het plantgedeelte downloaden. Boeiend.

Tja, zo erg bleek het niet te zijn. Eigenlijk ben ik inderdaad wel een plant. Planten hebben een heleboel eigenschappen waaronder creativiteit het meest opvallende is. Een creativiteit wel die vaak het daglicht niet mag zien.  En dat ben ik.  Duizendeneen ideeën per dag en zelden een die uitgevoerd wordt. M’n interesse hebt je razendsnel gewekt en nog veel sneller verloren. De nacht doorwerken om een idee uit te werken om dan een ochtendje te slapen en het idee vervolgens onafgewerkt te laten liggen. Is me te vaak overkomen. En dan die onzekerheid. Dingen laten liggen omdat je niet weet of ze goed zijn. Of omdat je niet tevreden bent. Of omdat je - hoe erg - kritiek hebt gekregen. C’est moi qui est la plante.

Omwille van m’n hoedanigheid als plant hecht ik zeer veel belang aan deze blog: beschouw hem als een persoonlijk gevecht met m’n onzekere persoonlijkheid die het te snel laat afweten. Hier en nu zal ik mezelf bewijzen.   

 

Wassup 2008

Al surfende ontdekt op n8n blog

Who's afraid of Nora Roberts?

Lola daalt de trap af en kijkt in de spiegel: ze ziet een jonge vrouw met een ingesnoerde taille, een mooi figuur en een jeugdig gezicht. Achter haar staat Diederick, een knappe man met bruine haren, een jeugdige verschijning. Lola's hartstochten vlammen op als ze Diederick ziet, z'n stem hoort, als hij er maar is in haar aanwezigheid.  Lola houdt van Diederick en denkt dat het tijd wordt dat hij haar eindelijk ten huwelijk vraagt. "Diederick" begint ze met zwoele verleidelijke stem. Ze schudt haar weelderige haren los zodat even haar ranke hals zichtbaar wordt "Ja, Lola." antwoordt Diederick, zoals altijd met een sexy timbre in z'n stem "Diederick, wordt het niet tijd dat wij ons in de echt verbinden?" ze leunt over hem zodat haar ronde decolleté heel goed zichtbaar wordt. "Ik weet helemaal niet wat ik daarop moet antwoorden." Diederick aarzelt. "Zeg dan ja, Diederick, zeg dan ja! Ja, ik wil! Ja, ik wil! Ik wil jou!" Ongeduldig springt Lola op en neer.  Haar rok waait wat naar boven zodat haar slanke benen zichtbaar worden. "Lola, ik hou niet van jou. Ik heb nooit van je gehouden. Ik begrijp niet waarom je me dit vraagt. Ik begrijp niet hoe je het idee hebt gekregen dat ik van jou zou houden" Diederick weert z'n blik af. Meteen houdt Lola op met springen en loopt naar het raam. Tegen het raam zegt ze: "Je woorden snijden me diep in de ziel. Nooit, nooit hebben woorden zo hard geklonken. Mijn doel was jou lief te hebben. Vaarwel Diederick, ik gooi mij van de hoogste rots." Diederick loopt naar een ander raam. Hij zucht en kijkt naar de vensterbank "Velen zijn jou voorgegaan. Velen heb ik afgewezen. Ik kan er maar niet aan wennen. Vlucht van me heen alvorens er een miserabel gevoel over mijn lijf en leden gaat kruipen." "Oh, Diederick, ik zal je niet vragen me nog een kans te geven maar ik zal je nooit vergeten. Ik ga me niet van de rotsen werpen. Ik zal me opsluiten in de hoogste toren alleen maar denkend aan jou.  Vaarwel Diederick, ik ga heen." met tranen in de ogen loopt Lola heen, naar de toren alwaar ze negentig dagen en negentig jaren op een dieet van broodkorsten en lauw water om hem zal treuren. Tot het lijden om haar geliefde een einde vindt.

Hiphop, een coming off age-verhaal

 In the ghetto, in verwachting. Spoken words van the Last Poets, Gil Scott-Heron en zelfs Parliament vertelden dat er iets nieuws kwam, iets fresh. Mijn geboorte zou een revolutie zijn. Dan eindelijk, mijn geboorte: een groot feest met DJ Kool Herc, The Sugarhill Gang, Kurtis Blow, the Fatback Band,... Ik werd Hiphop genoemd omdat de eerste geluiden die ik maakte als een marcherende soldaat ‘hip hop’ klonken. Grappig. Laughing your pants off. Al snel deed ik mijn eerste stapjes met Grandmaster Flash, op verkenning, in the ghetto. Naast de alledaagse  ‘ghetto way of life’ zagen we Afrika Bambaataa knappe dingen doen met een drum machine, dat was in die dagen zo hip, een drum machine. Omdat m’n vriendjes en ik geen geld op zak hadden moesten we zelf maar creatief zijn en oh, dat waren we: nieuwe dansjes waarbij je bijvoorbeeld met een muts op, op je hoofd moest draaien of we tekenden met spuitbussen op de muren. Diegenen die minder talent hadden kribbelden maar wat. Dat vonden de volwassenen en de politie niet zo’n grap en wij dan: running our pants off. Enkele rijke blanken zagen ons op de televisie (in mijn buurt kwamen ze nooit) en noemden het Hiphopcultuur. Alsof ik de grote leider was. Ik lachen.

De lagere schooljaren. Samen met Run DMC , m’n nieuwe maten, verzon ik grappige rijmpjes over ons nieuw paar Adidassen. Want, vanaf toen droegen we alleen nog maar makkelijke sportieve kledij. Onze mode. Om gek te kunnen dansen. Van Doug E Fresh, een andere maat van me, leerde ik dat je ook zonder dure machines muziek kon maken. Hij had iets nieuws uitgevonden, of deed alsof ie het had uitgevonden. Het was een techniek waarbij je alleen je mond gebruikte en dat was best moeilijk maar als je ’t eenmaal kon was je the king van de speelplaats. En de buurt. In m’n wijk vond je toen op elke straathoek wel zo’n bende op die manier muziek maken. Iedereen was king. En sommigen zelfs meer dan anderen zoals Public Enemy bijvoorbeeld, een paar kerels uit mijn wijk die dachten dat ze iedereen wijze lessen konden leren. Uitslovers.

Naarmate ik ouder werd kreeg ik oog voor de dametjes. Verlegen als ik toen nog was probeerde ik ze te verleiden met mooie vergezochte woorden. ‘Needle into your groove’ enzo. Haha! M’n partners op liefdespad waren De La Soul, de slimste jongens én de nerds van de klas, en eigenlijk de hele alternatieve Native Tongue-beweging die me naast een mooi taalgebruik ook wilden doen lezen. Nu wilde ik serieus genomen worden: ik was geen kind meer met rijmpjes over m’n Adidassen. Ik luisterde naar jazz, oude funk en dacht na over m’n roots, Afrika, dat ik the motherland noemde. Tot dusverre verliep het allemaal braaf.

Dat veranderde met de puberteit.  Ik werd bevriend met NWA, zeg maar, de stoutste leerlingen op school. We schopten keet, waren tegen autoriteit en scholden op alles. Tegelijkertijd waren het ook de jaren van de eerste joint, opscheppen over hoe ‘n grote player je wel was: aan elke vinger 10 meiden, je weet wel... Samen met Dr Dre en Snoop Doggy Dogg ging ik meermaals spijbelen om te blowen en al die meiden, die vonden me ineens wel stoer.  Zagen me wel zitten. Wij regeerden over onze wijk en The Native Tonguers noemden we *** die, met hun hoofd in de boeken, de taal van de straat niet begrepen. En de straat, dat was het leven. Maar omdat ik nog op school zat kon ik nooit helemaal scheef gaan. Er moesten immers nog punten binnengehaald worden... Waar was die tijd... Blowen en toch goeie punten scoren.

Enkele vrienden van me zijn gaan studeren: Nas, Kanye, the Roots, Outkast,... Ze zijn een andere weg dan de mijne ingeslaan: intellectueler,  alternatiever. Hun vriendenkring bestaat uit hipsters, intellectuele, alternatieve jongeren die mij maar niets vinden want ik, ik koos volgens hen voor het makkelijke geld. Ja dus, na m’n schooltijd wilden plots al die rijke blanken over het leven in the  ghetto horen. Waarom weet ik niet. Eerst moeten ze mij en m’n maten niet en later in een keer wel. Ach wat, ik geef ze wat ze willen als ze me maar dik betalen. Want, de kennis van Kanye, the Roots, Nas,... bezit ik niet dus over diepzinnige dingen kan ik niet praten.

Mijn wereld bestaat nog steeds uit vrouwen, blowen, parties, stoer doen en nu ik zelfstandig ben, hoef ik niet eens meer goede punten te scoren. Live is a party geworden. Haha ! En noem me oppervlakkig, noem me dom. Alleen dit: ik kom uit the ghetto, had geen cent uit te geven en  nu heb ik een wagenpark, een jacuzzi, een zwembad, een kast van een paleis en some lovely ladies for some pure Hiphop love.  En jij, wat heb jij gedaan?      

Nas - Surviving The Times - kewego
Greatest Hits

           

Mots-clés : jay-z greatest hits nas def jam surviving the times            

           

                        Video de nizzle           

 

Obama Girl

Ondertussen al weer meer dan een jaartje oud maar nog geen pluim verloren. Staat hoog in m'n favoriete YouTube-videolijstje, zoniet het hoogst. In 1 woord: geniaal. 

 

Niet elke video is zo geniaal. Sommigen zijn immers ronduit slecht te noemen en het is niet netjes maar wel leuk om af en toe es goed te lachen met goedbedoelde wansmaak. Hier is mijn top 3 van de slechtste muziekvideos's ever. Geen sprake van parodieën ditmaal: deze zijn for real.

3. The Hoff ofte reis de wereld rond voor een beeldscherm. 

2. Modern Talking ofte je hebt camp, je hebt kitsch and then there is Modern Talking

1. Armi Ja Danny ofte de choreograaf was een achtjarige... en dronken. 

 

Mensen die de point volledig missen.

 Mensen die de point volledig misslaan. Altijd humor of frustrerend.

-       ’t Is niet omdat die Obama een zwarte is dat er iets gaat veranderen.

-       (echt gehoord) Als die jonge mensen nu in slechte arbeidsomstandigheden willen gaan werken moeten ze dat toch zelf weten?

-       Waarom zouden we geen wapens produceren? Als ik het niet doe, doet iemand anders het toch.

-       Als Al Gore zelf te veel energie verbruikt waarom zou ik dan nog zuinig zijn?

-       (echt gehoord) Maar vroeger toen de blanken in Afrika het voor het zeggen hadden ging het daar toch allemaal veel beter? 

-       Clinton hadden ze moeten afzetten na die hele Monica Lewinsky-affaire.

-       Zwarte Zuid-Afrikanen zijn niet erg ambitieus want ze leven nog altijd in die townships. 

-       Het heeft geen zin om nog te gaan stemmen want elke regering is toch hetzelfde: zakkenvullers!

-       Er gaat veel te veel geld van de staat naar dat snobistisch theater waar maar een klein gedeelte van de mensen op afkomen en dan nog alleen omdat dat chique staat.

-       (echt gehoord) Ik vertrouw op Bush want hij is onze president.

 

 

de eerste stapjes in de onmogelijke liefde

Altijd wel schattig, kleuters met gevoelens. Mijn kleutervlinders gingen voor het allereerste de hoogte in bij het idool hieronder. Dat er een goeie 16 jaar tussen ons in zat betekende niets. Ik was vier en verliefd...

Vanaf toen werd het leven minder onschuldig: de eerste groeipijnen, een vierjarige die weet hoe ondraaglijk de onbeantwoorde liefde kan zijn, ...

wat we beter niet kunnen zeggen (2)

(volgende woorden komen net als de vorige conversatie geheel uit mijn fantasie, bewijs: ik heb vorige week nog een film gekocht)

 Een persoon aan het begin van de 21^e eeuw:

 Ja, ik download. Illegaal. Geen f*ck besteed ik aan films, muziek, games ... En ‘k voel me daar totààl niet schuldig over. ‘k Heb vroeger lange tijd veel te veel geld uitgegeven aan hebberige vadsige platenbazen... Nu haal ik dus de schade netjes in. Een klik en ’t is binnen. Madonna heeft mijn geld toch niet meer nodig. Wat zeg je, die beginnende groepjes van eigen bodem? Ja, die worden altijd in dit soort discusssies genoemd. Laat me eens wat vertellen: ze zouden beter hun materiaal vrij op ’t internet verdelen. Als het goed is gaan mensen wel naar hun optredens. Kunnen ze zo geld verdienen. En als ze niet willen optreden kan ik er niks aan doen dat ze lui zijn. ’t Is toch waar!

Al die muziekmensen werden vroeger slapend rijk, gingen vervolgens mijn geld verkwisten aan drugs en liepen me gewoon brutaal voorbij als ik ze om een handtekening vroeg.  Welnu, ik wil ze zien werken voor hun geld!

Hollywood krijgt mijn geld zeker niet meer. Al die Brad Pits die met obsceen veel geld gaan lopen. En tegenwoordig hoeven ze niet meer te kunnen dan  alleen maar mooi voor de lens te bewegen, meer niet. Alle talent is daar verdwenen, samen met de goede films. Ze schudden ons leeg om hun dure oscarcampagnes te kunnen betalen. Voor al die special effects die moeten verhullen dat de film verder gewoon waardeloos is. En weet wel: Tom Cruise is gek geworden met ons geld. Denk daar maar eens aan!

Ja, ik download. Illegaal. Ik ben een held van de 21^e eeuw!   

 

 

 

 

wat we beter niet kunnen zeggen (1)

In de supermarkt

- Hey hallo, Truus!

- Oh, dag, Trees!

- Wat leuk om je hier te zien. ’t Is weer wat geleden... ‘k Heb het ontzettend druk de laatste tijd.

- Ja, ik begrijp het best. Nu je succesvol bent heb je vast geen tijd meer voor je oude vrienden.

- ....

- Grapje, hoor. Ik weet heus dat je af en toe wel aan me denkt. Hoe is het met Dirk?

- Tja, die zit nu weer in het buitenland voor zijn werk. Hij moet erg vaak op zakenreis gaan.

- En jij gelooft dat.

- Pardon?

- Grapje, Dirk zou zich nooit aan jonger ding vergrijpen daar ben jij te aantrekkelijk voor! Je hebt het toch wel getroffen met zo’n man. En dan nog die schatten van kinderen van je. Maar oh, wat zie ik? Een nieuwe baby op komst!

- Nee, helemaal niet.

- Nee hoor, grapje. Je bent slanker dan ooit. Wat is jouw excuus? Wel buiten dat boulemiaverleden?

- Heh, sport...

- Haha, dat zal wel als je man zò vaak in het buitenland zit. Die energie moet je ook kwijt, hé!

- Mmm. Hoe is het met jou?

- Leuk dat je het vraagt, nog steeds hetzelfde hoor. Geen job en vrijgezel maar dat betekent dat ik m’n dagen kan invullen zoals ik het wil. Genieten, hoor, geen rotzooi rond m’n hoofd!

- Wel, leuk je even te hebben gesproken. Maar ik moet er nu echt vandoor. Moet de kinderen nog van school afhalen.

- Ik begrijp het hoor, dag Trees. En als je ergens nog een gaatje vindt voor jezelf bel me dan, hé!

- Ja, dag Truus.

Best of the best

Gewerkt aan een video die geweigerd werd door YouTube wegens copyblabla. Post ik hem hier.
This what happens when the best of the best een song maken: een feestje!

Ashford & Simpson, Quincy Jones en Chaka Khan

woorden als een boemerang

Spijt. Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat spijt veelal een nutteloze bezigheid is: het belemmert je, sleurt je ten onder zodat je weer al je krachten moet bijeenrapen om jezelf weer uit die zelfgegegraven kuil te trekken. Zodoende spijt: niks voor mij. Of toch: vijf minuten schaamte. Te kort om diep te vallen. Geen spijt om woedebuien, gemiste kansen, luiheid, vreetbuien, onbeantwoorde brieven, kwistige buien, geen spijt om een niet te verantwoorden levensstijl,... Soms bekruipt me dat nare gevoel van  spijt wel over zulke zaken maar weet dan, deep down, dat het morgen zo weer vergeten is. Omdat ik morgen weer opnieuw begin. Omdat ik het morgen wel goed kan overdoen.  

De  diepste spijt, de ergste schaamte raak ik niet zomaar kwijt. Die paar keer  dat ik woorden bij elkaar heb gezocht om een ander te kwetsen, dat ik bewust gemeen heb gedaan tegen een ander, de herinnering aan die paar keer waarin ik mijn allerslechtste kant toonde en mijn eigen onzekerheid als wapen gebruikte laat me niet los en houdt me soms wakker uit m’n slaap. Want ik kan het niet ongedaan maken. Het is daar en het blijft er.          

 

Dear George Clinton,

George, alhoewel jouw P-funk voor mij de enige muzieksoort is die ik werkelijk niet zou kunnen missen (als ik Prince even buiten beschouwing hou), je met Funkadelic, Parliament dé muziek maakte die ik altijd al had willen horen, ik jouw One Nation under a Groove als de beste plaat ooit beschouwde op een site waar ik vroeger stemmen achterliet, ben ik toch een beetje boos op je, Zijne George Clinton, George.
George, dat ik geen bewerkte Michael Jackson-video kan toevoegen op YouTube wegens copyrighthindernissen kan ik nog begrijpen. Michael wordt immers beschermd door een ondoordringbare machine van managers, platenbazen, geldkloppers, ex-vrouwen, ... daarnaast is Michael ook maniacaal paranoïa. Jammer dus en helaas maar verstaanbaar. Onverstaanbaar is echter dat jij, George, de George die ons anarchistische concerten schonk, de George die ons deed geloven dat we allen verbonden waren door een dezelfde groove, de George die ons uitdroeg om de funk te verspreiden (en geloof me, George, ik ben jouw discipel). Uitgerekend jij gaat moeilijk doen over copyrightdingetjes. Hoe kan ik nu de P-funk verspreiden als jij het me niet toelaat? Ik kan het toch moeilijk liggen neuriën?
George, voor 1 keer heb ik lak aan je en plaats ik hier wat op YouTube had moeten staan. En nu, let the funk begin:




Dat ze hier verder mag gehoord worden.

Et voilà, Idris, je t'aime.

Frustrerend: met veel enthousiasme, energie en optimisme beginnen te bloggen. Het is de tijd die me belemmert te doen wat ik wérkelijk wil: schrijven, schrijven, schrijven. Doch, 'k ben vast niet de enige die de tijd niet altijd aan haar kant heeft. Zal ik dan als een soort toegiftetroost voor mezelf een van mijn lievelingsnummers posten? Jàààà! Get ready for me! The whole lotta taste of me.

 Idris Muhammad

 

En de muizen zijn ook verbluffend!

 

 

Billy doet dat goed!

Hier een allemans waarheid: moe. Ik laat een ander maar het werk doen.

Billy Taylor doet dat goed!

 

 

  

Katie heeft boze gevoelens

Impulsief in een bui vol woede getypt: 

Het roken wordt aan banden gelegd omdat rokers niet hoffelijk kunnen zijn, lees ik wel eens. Als ze zelf niet voor een aangename gang van zaken kunnen zorgen zal de wet het wel voor ze doen. Prima, hoor. Tenslotte moet iedereen het recht hebben om zijn gezondheid niet door een ander te laten vergallen. Zoiets is normaal. Stonden we maar al zover met wat onze zogenaamde 'gelijkheid der mensen' betreft. "Doe een ander niet aan wat u zelf niet graag hebt." Het lijkt vrij logisch, het klinkt heel simpel en toch... Wat is het moeilijk. Zoiets is niet normaal. We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal (...). Ja, zo vanzelfsprekend is het allemaal niet want... het lukt ons gewoon niet. We leven in een hoogtechnologische savanne waarin iedereen die een ander lied dan het onze zingt wordt vernederd, bespot en weggepest: "Ik moet ze niet want ze zingen anders." En wat zingen ze dan? "Ik weet het niet, het klinkt gewoon anders."  

Is het niet lachwekkend dat we een Nederlandsklinkende naam moeten voorwenden om op een deftige manier geholpen te worden aan de telefoon? Is het niet lachwekend dat we andere mensen gaan wegpesten op het werk louter en alleen omdat ze niet in ons ' vakje' passen, dat we poetsvrouwen met de nek aankijken, dat we zwaarlijvigen niet au serieux nemen omwille van het hele zware lijf? We trekken ten strijde tegen alles wat niet in ons vaarwater van de dag past. Of het nu met zwaarden is, geweren of woorden, het blijft even barbaars. Blijkbaar zijn we door onze verslaving aan xenofobie niet in staat zijn om op een hoffelijke menselijke manier met anderen om te gaan. Wanneer wordt dat eens aan banden gelegd?                

Iemand Niemand

Geschreven al op adem komende van een intense dag: 

Niemand was zo iemand die gewoon gehoord wou worden, gezien en begrepen. Maar de mensen letten niet zo op hem, omdat hij niemand was. Of ze deden gewoon alsof hij niemand was omdat hij anders was dan hen, ze hem niet begrepen. Zei hij iets, keken ze dwars door hem heen, nam hij hen bij de schouders, liepen ze hem omver, riep hij luid, praatten ze gewoon verder. En wanneer hij huilde, keken ze niet eens op. Enzo werd Niemand dus niemand. Omdat hij zichzelf door hun ogen ging zien. Ongewenst.      

humeur is even naar buiten

Als m'n humeur niet juist zit heb ik er verstandig voor gekozen om niets te typen, aangezien ik later toch spijt zou krijgen van welke ellende en verwensingen en zwartgalligheid er dan uit m'n vingers zouden rollen. Af en toe moet een mens bewust met z'n verstand werken. Dus ga ik maar lekker fantastisch muziek posten. Troubles drifting away op muziektonen, yeah!   

 Toffe bescheiden zomerhit

Bowie hit it once again

Heerlijke song

IE EN GEE! IE EN GEE! IE EN GEE!

(dat uur hieronder en de dag hierboven kloppen dus niet meer, hé)

ING is gered. Oef! Gaan ze nu ook een miljardenfeestje bouwen in het Louis XV en het Hôtel de Paris in Monaco? Wat zo goed wil betekenen als een dikke vette middelvinger opsteken naar de staat en, in de eerste plaats, haar burgers. En dat bent u dus. Ja, U. "Tja, je moet begrijpen, die topverkopers moeten koest gehouden worden." "Mmm. En zonder champagne in overdreven luxe worden ze wild." "Zeer zeker."

  

Vier kerst met Katja en de Jeugd van Tegenwoordig

Nog twee maanden en 't is kerst! Een mooi excuus om die geweldige kerstplaat van de Jeugd van Tegenwoordig hier ook los te laten. Met Katja Schuurman!

  

Katie en ik

Als vrouwelijke nerd spendeer ik best wel wat tijd op gewichtige internetfora. Ik zou mezelf geen nerd noemen als die activiteit zou ontbreken (internetfora zitten vol nerds, je moet gewoon maar es naar de fotogallerij kijken, waar de mijne dus tussen staat!). Dat gaat van politics.be doorlezen (en niets durven posten omwille van een gebrek aan zelfvertrouwen) tot en met op mijn eerste forum MovieMeter diepgaande gesprekken typen over het gebruik van een vallende fles in een Tarkovsky. Om maar een voorbeeld te noemen want eigenlijk ging het om een brekend ei in Rosetta. Het was echt interessant. Nee, ik hou ontzettend veel van MovieMeter: het is net als thuiskomen met al je moviemaatjes. J

Nu krijg ik soms wel es de vraag op die fora “Zie jij er zo uit?” of ze gaan extra vriendelijk tegen me doen omdat ze denken dat ik zo’n blonde stoot ben... Ik ben Katie niet. Ik ben niet blond, ik heb geen lang sluik haar, ik ben niet eens blank. Ik ben gewoon Stefanie, een klein uigevallen opdondertje uit Rwanda dat soms wel es te hard kan lachen en nog altijd worstelt met de tongpunt R. 

Hello!

U ziet, tussen Katie en mij ligt een wereld van verschil. Ten eerste kan zij beter onschuldig uit haar perfect opgemaakte ogen kijken. Moet je mij daar maar es richtingsloos uit m’n ogen zien staren. ‘Ik weet niet waar ik kijken moet dus doe ik maar net alsof  ik gefocused in de lens kijk.’ En zo richt ik de aandacht op de mascaraklodder in m’n linkeroog. Da’s zo’n killer, man! Wenkbrauwen, vals haar, ruwe droge lippen smeken om getemd te worden: “Alsjeblieft, verzorg me!” Daar heeft Katie met de poppenogen allemaal geen last van. Ze is een plaatje: lief, onschuldig, wekt louter prettige gevoelens op en daarom is ze zo handig om naar voren te schuiven. Mijn Katie.    

You shall be tubed

En nu ik toch aan egopromotie doe neem ik het tot de next level en post ik hier wat YouTubefilmpjes van me (het eerste is volgens mij het beste): 

Popstars kept in electro hiphop

 

Rihanna singing the Ting Tings

Alain and Romy, sad and beautiful affair

 Beyoncé can't resist that Crookersbeat

Jem is dreamt about a dream

 

das ist Urlog

Ik zie dat mijn allereerste weblog, gestart in oktober 2006 en welgeteld bestaande uit 1 bericht (lang heb ik het dus niet volgehouden), nog online is. Aanvankelijk wou ik hem hier posten maar het lijkt me handiger om gewoon door te linken. 't Is wel een beetje knullig. :-) Mukiccispace van Stefanie .

Weg met het fatsoen!

Ik heb zo'n buurman onder me wonen, echt zo'n eikel, want op zondag gaat ie leuk liggen tuinieren, op de dakgoot. Plantjes op de stenen ondergrond rangschikken. Nu zijn m'n gordijnen tijdens de week altijd dicht omdat anders de bouwvakkers op de werf over me naar me kunnen zwaaien (ik heb niet altijd zin in zwaaien), nu moeten die op zondag dus ook dicht vanwege die leukerd onder me met z'n plantjes. Heerlijk, onnodig kwaad worden om de kleine onbenullige dingen! 

Ik doe altijd zes klontjes suiker in m'n koffie. Zes! Onder de mensen beheers ik mezelf tot drie en dan nog zeggen ze er iets van! Terwijl ik mij dus inhoud... Maar eenmaal gezellig alleen gaan de remmen los en belanden er weer zes grote klonters in m'n koffie. Zes! Heerlijk even niet om je gewicht geven!

Ik gebruik zo weinig mogelijk bestek als ik alleen ben. Hm hm. Eten met je handen, het heeft bijna iets dierlijks, primitiefs, aards. Ik hou ervan de structuur van het voedsel tussen m'n vingers te voelen, de warmte of koude te ervaren. Ik hou van de worsteling tussen je gebit en de harde stukken, het onvermijdelijke gemors met de sauzen en dan je lippen vol etensresten... Heerlijk, even doen wat onsmakelijk is!

Ik kijk 's avonds altijd rond zeven naar de zoveelste Simpsonsherhaling. Wanneer de keuze viel tussen het nieuws of een Simpsonaflevering, een die ik sowieso kan meelippen, wonnen Homer, Marge, Bart, Lisa en Maggie met twee vingers in de neus het pleidooi. I don't care what anyone thinks about my choice. Als verantwoordelijke volwassene die graag op de hoogte blijft haal ik 's morgens wel de geleden nieuwsschade in met de herhalingen, alleen 's avonds, zo rond zeven uur, laat ik de wereld even vierkant draaien zonder mijn medeweten. Heerlijk, even het luchtige voor het gewichtige laten gaan!

Hij is nog jong maar ik geniet best van deze blog. Even lullen in het ijle, typen voor jezelf op het internet voor iedereen. Een eigen gecreëerde miniwereld waarvan jij even het middelpunt kan zijn, je even niet moet aanhoren of lezen wat je net vandaag niet wil weten. Waarin je informatie kan herschapen: binnenstebuiten kan keren, ondersteboven kan draaien, vergroten, verkleinen, onscherp maken, aanscherpen, verzinnen,... Net tot het in jouw wereldje past. Heerlijk, even onbeschaamd met je eigen ik bezig zijn!

    

In love with a cartoon

 
Soms gebeurt het onmogelijke. Jawel, dat kan. Net dacht je dat je het allerbelachelijkste achter de rug had en dan merk je dat het best nog wat idioter kan: je wordt verliefd op een cartoonfiguur. Het is moeilijk om dit met enige sérieux uit te spreken, laat staan het in te beelden. Nu overdrijf ik wel wat, het heeft niets te maken met liefdespijnen, betraande ogen, dagenlang opsluiten onder de lakens,... Het is eerder een gevoel van: if he was a real person, I would dig him. 

Bij mij begon het absurde, de Grote Verspilling der Gevoelens, met Filiberke die ik al heel snel inruilde voor Suske. Suske, de droom van elk meisje dat net heeft geleerd te lezen. Filiberke was een beetje dom, weet je wel, Suske daarentegen wist altijd precies de informatie die je nodig had. Had ie toevallig onlangs in een boek gelezen. En hij was sterk, kon gemakkelijk drie volwassen mannen tegelijkertijd aan. Da's de droom.   

Na m'n lagere schooljaren ben ik Suske een beetje uit het oog verloren. Door een toenemende volwassenwording en zijn gebrek aan dit gegeven groeiden hij en ik enigszins uit elkaar. Met veel verdriet ging dat scheiden niet gepaard, eigenlijk merkte ik het amper. 

Jaren volgden waarin cartoonfiguren passeerden zonder enige 'bijzondere' interesse mijnentwege... Herinneringen aan mijn crush voor Suske deden me bedenkelijk glimlachen. Hoe kon ik zo..., ja, belachelijk zijn. Maar aan die normale nuchterheid kwam een einde toen ik Japanse animé ontdekte, waarbij een wereld open ging vol paarsharige hevig glinterogige mannen met een karakter dat te nobel is om staande te blijven in deze wereld. Animéhelden doen alles voor je, al-les. Ze bekijken je met mooiere ogen dan hun vrouwelijke tekenfilmcollega's, leven met fijnzinnigere gevoelens, hun verstand doet niet onder voor het jouwe en ze durven tenminste een roze shirt aan. Om het rechtuit te zeggen: ze zijn begeerlijker dan de meest uitsloverige nieuwe man. 

Howl, Ashitaka, Haku,.. I love them, I love them all. And if they were real, I would definitely dig them.     

ha! en daar is die zondag weer!

zondag, negentien oktober half twee 's middags. De geboorte van mijn blog.  

Mmm... Lazy sunday afternoon.... The feeling is so great they actually wrote a song about it. 

  

Sunday, een dag om heerlijk te doen wat je uiteindelijk echt wil: alles kan, niks hoeft want het is zondag ... Yeah! I mean, in heaven every day must be like sunday. Maandag is voor masochisten. When somebody tells you they have a thing for mondays you instantly know wich kinda person you're dealing with ... "Do you slam yourself once in a while on, let's say, mondays? Just to double the pleasure?" Kan je ge

rust vragen, kan je ze rood zien worden. Zoals je, hopelijk voor jou, hebt gemerkt schrijf ik Nederlands en Engels regelloos door elkaar. Da's niet om cool te doen want... ik ben gewoon niet cool. No, I spend my days too much op de Engelse Wikipedia. You see, I'm sooo not cool. 

Maar als way uncoole persoon heb ik wel a thing voor coole dingen zoals Angelina Jolie. I like her. I like everything about her. She's the years 2000 cool.     

Nu heb je wel zo van die autoritaire Timeslijstjes: man of the century, man of the year,... Waarmee je doorgaans niet akkoord gaat omdat je jezelf wou vooruitschuiven maarreuh over coole personen vind je niets terug in de gezaghebbende media. Is dat omdat al die serieuze journalisten allemaal zo'n ontzettende nerds zijn, I mean, uncooler dan Bill Gates in high school? En bijgevolg jaloers zijn op de Angelina Jolies van deze wereld? De Bardots van the swinging sixties? De Jaggers, de Delons,..., de cool der coolness die ver verwijderd zijn van hun nerdy wereld? Welnu, ik pleit voor het overboord gooien van deze zinloze afgunst en roep bij deze een nieuwe prestigieuze award: de 'The world says: "Ya cool!"' En om de schade meteen in te halen de voorgenoemde laureaten: 

                                                         

   

    B.B. (voor ze verkeerde politieke keuzes maakte) 

    

Because the world knows they're cool.