nee, niet akkoord

Onderbuurvrouw is weer terug.  Ze wil niet verder behandeld worden dus kan het spelletje weer opnieuw beginnen. Ze doen onderhand zoveel om de patient, dader, weet ik veel wie wat te beschermen dat ze de slachtoffers vergeten. Die moeten het allemaal maar ondergaan en als het te laat is, oepsie. 

Milk Inc. op Werchter

Naar ’t schijnt zou er veel protest zijn tegen Milk Inc. als afsluiter op Werchter (Marqueetent). Tja. Ik ga al jarenlang niet meer naar Werchter, het interesseert mij niet meer zo, die hele rockscene maar Milk Inc. op Werchter is ook voor mij een bittere pil, ook al ga ik niet naar Werchter. Alle respect voor Regi en z'n meid, ze zullen vast wel goed en populair zijn in hun feesttenthousegenre, maar eerlijk, het feesttenthousegenre hoort echt niet thuis op Werchter. Echt niet.

Werchter zou een feest moeten blijven voor de meer kritische muziekliefhebber want net om die reden, en alleen om die reden, is Werchter groot geworden. Daarnaast vertegenwoordigen Pukkelpop, Werchter, de beste festivals in Vlaanderen te vinden, samen de restanten van het oude Woodstockfestival: liefde, rebellie en goede alternatievere muziek dat zich tegen het etablissement van de bedachte commerciële platforms richt. Maar nu Milk Inc. Werchter zal afsluiten gaat dat oude Woodstockideaal helemaal verloren. Zullen we dan voortaan ook maar spreken over het oude Werchterideaal?

Mink Inc., de groep die de avond afsluit om een nieuw tijdperk in te zetten.  

In elk geval, nu ook op Werchter:

 

Wel, dan eis ik dat volgende groep op Werchter Classics zal verschijnen, volgende editie:

 

chronische hypochondrie

Je weet niet wat hypochondrie is tot je mij ontmoet. Of nee, ik ben niet het type dat ermee de dokter en anderen lastig maakt, eigenlijk voornamelijk mezelf. En da's al vreselijk genoeg. Hypochonder zijn is geen pretje, de voortdurende angst met een of andere onbehandelde (misschien zelfs fatale) ziekte rond te lopen is niet bepaald een welkom, relaxt gevoel, want dat is hypochondrie in feite: de angst ziek te zijn. 

Het begon op m'n zevende nadat ik een film zag over een kind met taaislijmziekte en ik er plots van overtuigd was dat ik het ook had. Alleen de symptomen ontbraken wel. Dus voor anderen kan het best lachwekkend zijn: een jonge medehypochonder vertelde me dat ze haar partner 's nachts soms wakker dierf te maken omdat ze bang was dat ze een hartstilstand zou krijgen. Daarbij stond ze klaar met telefoon om een ambulance te bellen. Inderdaad, die plotse hartkloppingen, vreselijk: vroeger had ik de gewoonte om dan eenvoudige oefeningen te doen in de hoop een hartstilstand tegen te houden. Ook met de telefoon in de hand natuurlijk om tijdig een ambulance te kunnen bellen. Want zo doet een malade imiginaire. Sinds ik heb gelezen dat hartkloppingen heel normaal zijn ben ik daar een stuk rustiger in geworden.

Voor een hypochonder is elke prikkel voldoende om een nieuwe ziekteangst te ontketenen. Omdat m'n onderbuurvrouw stemmen en geluiden hoorde die er dus niet waren dacht ik zelf dat een zogenaamd gerinkel (dat me al dagenlang irriteert) ook enkel in m'n hoofd zat. Tot ik vanmorgen even verder door het raam keek dan normaal en daar inderdaad een bel zag staan. Oké. 

Maar desalniettemin het laatste voorbeeld ten spijt, tegenwoordig ben ik al wel kalmer geworden in al m'n hypochondrieheid: op een dag las ik de gevleugelde woorden: "Het is nutteloos om je zorgen te maken alvorens het probleem zich er daadwerkelijk stelt." en telkens als de angst opspeelt denk ik daaraan. We zullen wel zien. En da's best knap voor een der Molières spotfiguren, de ware hypochonder. Want daar zou best wel es een pil voor mogen zijn. 

omdat de zon schijnt

weg met het kapitalisme, tijd voor het googelisme

Niet zelf geschreven maar wel gelezen: 

Kan een zoekmachine de wereld redden? Als het van Jeff Jarvis afhangt wel. In zijn boek 'Wat Zou Google Doen?' legt hij uit hoe elke onderneming het voorbeeld van het spectaculair groeiende bedrijf moet volgen om de crisis te overleven.

President Barack Obama mag dan de eerste tekenen van economische heropleving zien, volgens Jarvis wordt het nooit meer business as usual.

De crisis die we nu meemaken, is immers "veel fundamenteler dan een recessie of een depressie", zegt hij in een interview met Knack. Jarvis meent dat we "de overgang zien naar een volledig nieuwe economische structuur" en bedrijven die hun plaats willen afdwingen in die veranderde wereld, doen er goed aan lessen te trekken uit het succes van Google.

"Het kapitalisme heeft zijn beste tijd gehad, het moment is aangebroken voor het 'googelisme'", aldus Jarvis.

Weggegooid geld


Die boodschap lijkt nog niet doorgedrongen bij politici, want in hun herstelplannen ziet Jarvis weinig maatregelen die vooruitlopen op die 'brave new world'.

"Het probleem is dat we vooral bezig zijn met het verleden uit te kopen, in plaats van te investeren in de toekomst. We pompen geld in modellen en bedrijven waarvan we weten dat ze gedoemd zijn om te verdwijnen. Ook al doen we het om valabele redenen, om jobs te redden, het is en blijft weggegooid geld."

Voor heel wat economische sectoren wordt het volgens Jarvis dringend tijd dat ze de veranderingen onder ogen zien. Uitgevers van kranten en magazines, bijvoorbeeld, moeten zichzelf verplichten om zich een wereld voor te stellen zonder gedrukte media.

"Een drukpers is vandaag geen voordeel meer maar een kostenpost, en daar moeten ze zich aan aanpassen. Maar in plaats van na te denken over hun plaats in die nieuwe wereld, proberen de meesten hun oude wereld te beschermen."

Google News


Jarvis is dan ook ongenadig voor degenen die uithalen naar Google omdat de zoekmachine op een site als Google News doorlinkt naar kranten en magazines. "Dat toont vooral hoe wanhopig veel uitgevers zijn: ze proberen nu om iemand anders de schuld te geven van hun eigen falen."

"En dat is niet alleen stom, het is zelfmoord. Bijna de helft van de mensen die naar sites van kranten of magazines surfen, komt daar via Google of andere doorverwijssites. Eigenlijk mogen de nieuwssites blij zijn dat Google hén geen geld vraagt om publiek te sturen."

(SWE) (bron Knack.be)

alweer een serie

En ik blijf maar doorleuteren over series. De nieuwste ontdekking van de week heet My So-Called Life. Weet ik veel waar het te volgen is maar ik heb het hele eerste seizoen (het is cult omdat het goed en weinig bekend is), langer mocht het niet duren, op m'n macboogie staan.

Het is Amerikaans en tegelijkertijd ook helemaal niet: geen overbodige sentimenten, geen jaloersmakende mooie en net iets te slanke mensen maar wel twintigers in de rol van tieners (maar het is nooit verkeerd om naar Jared Leto te kijken. Wist u dat Jared en ik dezelfde verjaardagdatum delen? Jippie!). Buiten tussen de haakjes genoemde Jared is dus niemand ongeloofwaardig mooi: Claire Danes in een pre Romeo and Juliette-fase (geen enkele meid was blij toen zij Leonardo DiCaprio kuste, het was een film maar toch) en buiten Jared allemaal onbekende maar goed uitgekozen acteurs.

Waar gaat het over? Realisme: overspel, opgroeiende puberzorgen, gayisme en meer. Waarschijnlijk kreeg de serie geen tweede seizoen omdat het net iets te echt is. Amerikanen willen dromen als de televisie opstaat (sorry voor het cliché). Jammer. Natuurlijk kan niets meer Gossip Girl verslaan maar My So-Called Life is het waard om bekeken te worden. Al was het maar om de ogen van Jared Leto. Zucht. Jared.

over begrip en stalken

Nu bijna zes dagen later is mijn stalkverhaal hopelijk achter de rug. Het was verschrikkelijk, ik wens het niemand toe maar ik heb, zoals met heel veel zaken, er ook een hoop uit geleerd. De belangrijkste les is natuurlijk weer de pijnlijkste les: in nood kent men z'n vrienden. Hulp kwam uit een onverwachtse hoek, steun kwam vanwaar ik het niet verwachtte. Het was een ontgoocheling en tegelijkertijd ook een aangename verrassing. De onbaatzucht, begrip kan van sommigen heel ver gaan. Daarvoor dank. 

Ik ben ook, zoals altijd in zulke situaties, mezelf tegengekomen. De mens is sterker dan hij zelf denkt. Uiteindelijk heb ik er samen met een buurvrouw een einde aan gemaakt. Toen niemand zei dat het mogelijk was zijn wij erin blijven geloven, hebben doorgebeten en we kregen wat we wilden. 

Verder ben ik nog tot het besef gekomen dat je stalker zelf ook een slachtoffer is, van zijn of haar eigen geest. Als je dat beseft en mededogen toont, geraak je verder. Anders niet. 

Oké, hopelijk kan ik nu weer verder met m'n blog alwaar trivialiteit het hoogste woord voert! :-)

open brief: ik ben het bange slachtoffer van een psychotische stalker

Vroeger vond ik het altijd mooi, zelfs fascinerend als iemand een obsessie had voor een geliefde. Dat was vroeger. Nu ik zelf slachtoffer ben geworden van een oververliefdheid kan ik er niet echt om lachen. Want het is niet alleen een obsessie. Het is een ziekelijke obsessie. En ze komt van een psychisch gestoord iemand. Het is zoals het er staat, ik heb niks overdreven. Ik ben slachtoffer geworden van de gevaarlijkste soort stalker en de angst is onbeschrijfelijk. 

De persoon valt mij wekelijks lastig met paranoïde wanen en staat op de gang (in het donker) voor als ik es op de gang zou komen en het licht zou aansteken zodat ze naar me kan kijken. Alleen dat, want als ik "Hallo." zeg antwoordt ze niet. Het is nu zover gekomen dat ik zo bang ben dat ik mijn angst voor haar op m'n blog schrijf want ik weet dat ze gewelddadig kan worden door een vroeger incident. En het wordt alsmaar erger en erger. Help.

Maar ondertussen ondervind ik dat er al iets ergs zou moeten gebeuren eer er iets aan gedaan kan worden. Maar ik wil het zover niet laten komen. 

Slachtoffer worden van een ziekelijk psychisch gestoord geobsedeerd iemand, dat is echt niet iets waarmee valt te lachen. 

ticketverkoop

Ik weet het niet meer zo met Madonna. Ik weet het niet. Ik wil van haar blijven houden maar de laatste tijd lees ik bijna uitsluitend negatieve dingen over haar die me op een of andere manier toch niet onverschillig laten: haar legendarische gierigheid (ook tegenover mensen die het nodig hebben), haar wrede omgang met medewerkers. Ik hield zelfs nog meer van haar dan van Kylie Minogue en ik was dus bereid om veel geld neer te leggen voor haar concert. Maar nu dus niet meer. Ik ga niet meer naar het concert, my ticket is for sale. De rest van mijn Madonnaprullaria niet, hoor. En mijn pc-wallpaper van haar blijft gewoon staan (op mijn mac is het een animé. Ja, ik weet het). 

 

fashionista's zijn niet dom

Heerlijk toch, een eigen blog waarin je op een miniscule webruimte te keer gaan tegen alles wat niet in jouw straatje past. De onbelangrijke dingen natuurlijk als eerste. Mijn blog is dus ook een forum, mijn eigen forum. In het verleden fulmineerde ik al tegen het enge enge rockism (niet hoofdletterwaardig), nu tegen de enge enge antifashion brigade.  

Ik heb er geen enkel probleem mee om me als fashionista te uiten, als je me op straat ziet lopen weet je 't meestal wel, hoor. Een casual spijkerbroek met casual T-shirt met casual trui is niet iets waarin je mij snel zal zien lopen, laat staan dat ik iets casual zal dragen. Ik ben geen Gapmeid. Zoals vermeld heb ik daar dus zelf enkel geen probleem mee. Anderen daarentegen durven je nogal es met een vreemde, afwijzende blik te bekijken zodra ze merken dat je enige moeite doet met je kleren: in hun ogen ben jij dan de chiquétrut of anders het leeghoofd.

Ik ben dat beu. Beu.       

Ondertussen hebben we (en maar goed ook) andere populaire cultuurproducten als graffiti, strips (wat de graphic novel betreft tenminste) en film gepromoveerd tot een volwaardige kunstvorm, alleen de mode blijft hierin achter. Langzaamaan merk je wel verandering dankzij prestigieuze musea die van tijd es een couturierexhibitie houden, toch het idee leeft nog steeds dat mode niet interessant is. 

Waarom zou een Margiela geen kunst mogen heten en een Malevich wel? Eerlijk, ik denk dat niemand daar een plausibel antwoord op kan geven want het zijn gewoon vooroordelen. 

Als ware kunstfreak is het niet vreemd dat ik me ook op een modieus pad begeef. En vertel me nu niet dat zoiets dom is.  

Wat is kunst?

    

ja, ik draag zwart. En dan?

Als je je overwegend in zwarte kleding huldigt krijg je daar vroeg of laat wel es ongevraagd commentaar op: “Je moet meer kleur dragen, kleuren zijn vrolijk.” . Belachelijk, ik kom toch ook niemand vertellen dat ze meer zwart zouden moeten dragen? En waarom zouden mijn kleren vrolijk moeten zijn? Of anders ook nog zo’n goeie: “Zwart is fantasieloos, boring, grijs.  Als je zwart draagt heb je geen verbeelding.”. Ja dus, ontwerp is niks: Yamamoto, Coco, geen verbeelding. En nee, ik ben geen gothic, new waver, emo. Ik ben gewoon mezelf.

Om eerlijk te zijn word ik zelf niet echt vrolijk van kleurige truitjes, rokjes. Echt niet. Noem mij een she-man als je wil maar ik hou nu eenmaal van zwart, leer en stoere sieraden. Van bloemenrokjes, fijne armbandjes en prutserige oorbellen word ik gewoon lastig. Bij een ander kan ik het best appreciëren zolang het maar bij die andere blijft. Maar daarover kan ik wel m’n mond houden, en niet in de laatste plaats omdat 75% van de vrouwelijke bevolking zo is. Diezelfde 75% die mij hun vrolijke kleuren wil opdringen.  

   

xoxo you know you love me

Waarschijnlijk kan u uit deze titel helemaal niet afleiden dat ik sinds een aardig tijdje verslingerd ben aan Gossip Girl, een teenage/high school dramaserie vol bold en beautiful mensen. Zeg maar een hedendaagse East Coast versie van BH 90210, the O.C., alleen is California ditmaal niet de setting maar de New Yorkse Upper East Side, je weet wel, het Dubai van New York City alwaar Donald Trump zich koning mag noemen.  

Teenage dramaseries hebben vaak een kwalijk geurtje aan zich: het beste voorbeeld van het zogenaamde American cliché-spektrum: ‘bad acting but great looks’,‘holle maar sentimentele scenario’s’, kan je veelal vinden in een 45 minuten durende episode van een tienersoap. Net daarom is het zo moeilijk om ze met enige sérieux te volgen, die high school dramaseries, je weet al op voorhand dat elk cliché er ongegeneerd uitgesmeerd zal worden. Niet zo met Gossip Girl. Of eigenlijk, toch wel, alleen hebben de makers het slimmer aangepakt door elk belangrijk element van voormalige succesvolle series te gebruiken. Laten we beginnen met:

 

de voice over: The Wonder Years, Everybody Hates Chris, Desperate Housewives zouden maar half zo leuk zijn zonder die narratieve (en mysterieuze) commentaarstem van de voice over. De commentaarstem in Gossip Girl komt van de mysterieuze gossip girl die nooit haar identiteit zal prijsgeven maar ons niettemin wil onderhouden met de juicy over de over the top capriolen van superrijke tieners in Manhattan.

 

prachtig acteurs: bijna elke Amerikaanse dramaserie wordt bevolkt door beautiful people die je zomaar, al wandelende op de Meir, niet zo snel tegen het gorgeous lijf zal lopen. Maar wel in Gossip Girl. Met de leuke bijkomstigheid dat de acteurs niet alleen heel erg mooi zijn maar ook van het type ‘ook interessant om naar te kijken’ mooi. Ik heb een crush op drie van de vijf mannelijke hoofdrollen. Anders dan in BH 90210 gaat het dus niet tussen Brandon of Dylan, hier is het én Nate én Chuck én Rufus. Da’s prettig voor de girls. Voor de mannen heet het vast Serena Van Der Woodsen. Een mooie meid met nog een beter figuur dan Rachel Green.   

 

interessante personages: de serie wordt bevolkt door complexe karakters die nooit alleen maar pure evil zijn of alleen maar two goodie shoes. Sex and the City geloofwaardige karakters dus. Je voelt met ze mee. Maar wees gerust, alle complexiteit ten spijt, sommige personages zijn bitchin’ genoeg om zelfs queen of that kinda b Amanda (Melrose Place) naar huis te sturen.  

 

knappe outfits: en om nogmaals naar Sex and the City te refereren: de outfits! Wat een outfits. Ik bedoel maar, Carrie Bradshaw had een prachtige garderobe ter beschikking alleen, in meer dan de helft van haar outfits kon je niet decent over straat lopen. Het was ‘leuk! Maar toch maar niet.’ Gossip Girl is de allereerste Amerikaanse serie waarvan ik kan zeggen jaloers te zijn op de outfits (anders dan bij de doorgaanse tienerseries - en waarvoor ik Gossip Girl nog extra punten geef - is dat ze enorm goed gekleed gaan maar verder niet echt de behoefte voelen om daarover te praten, maar dat is tussen haakjes). Wie o wie is de stylist?  

 

de locatie: New York, Manhattan (dus weer SATC), de Upper East Side. Als het gaat tussen East Coast en West Coast beken ik kleur en kies voor de East Coast (en dan heb ik het dus niet over hiphop).

 

de verhaallijnen: zijn gewoon over the top en kinky, en da’s ook de reden waarom iedereen in de 90’s naar Melrose Place keek. Het ene surprise ‘Nééé!’-moment gevolgd door het andere surprise ‘Nééé!’-moment. Guilty pleasures, smullen.

 

en dan nog de leuke details die het afmaken: de soundtrack is werkelijk de moeite waard, geen clichénummers van Chris Brown maar o.a. the Ting Tings (althans, voor wie dat de moeite waard vindt tenminste), verwijzingen naar populaire en klassieke cultuurproducten uit de Westerse canon, de overaanwezigheid van Audrey Hepburn (en de gouden jaren van Hollywood). Ik bedoel maar, een droomscene die refereert naar de eindscene van Breakfast at Tiffany’s! Yeah, da’s gewoon schitterend! Net zoals de hele serie.

    

my name a Borat in the US and A

I think Sascha Baron Cohen is a modern time genius! (but his best Borat video is too offensive to post here)

Borat David Letterman

 

Borat expert movie (I only saw the movie like over 20 times)

Borat!  Is nice!

Borat dating