de jaarlijkse ambitie in het culinaire

 Ieder jaar heb ik slechts een échte culinaire ambitie: hazenrug eten. Dit kan banaal klinken en dat is het eigenlijk ook. Ik wil m’n werk heel goed doen, schrijven enzo maar een jaar zonder hazenrug is gewoon raar zolang ik geen vegetariër ben. Hazenrug is gewoon mijn favoriete kostje. Dit jaar heb ik er al een achter de kiezen: ik zag het op de kaart staan en dacht, het is te nemen of te laten. 

Wat wel lief is: als ik naar m’n ouders ga rond de feestdagen eten we mijn lievelingskostje, hazenrug die minstens een week op voorhand besteld moet worden en drinken we een pinot noir van de Bourgognestreek. 

Lekker eten, lekker drinken. 

In België kijk ik uit naar streekgerechten uit Frankrijk. Dat doe ik dus. 

Voor nieuwjaar heb ik mezelf een meergangenmenu gekocht en ja, ik ga het zelf bereiden. Alles heb ik vandaag in huis gehaald en het wordt een zevengangenmenu. Voor mij alleen en ik heb genoeg voor drie personen. Daar ga ik dus drie dagen lang van smullen. Alles bij elkaar valt het wel mee als je weet dat ik er drie dagen zoet mee ben. 

Ik had m’n gedachten op tarbot gezet! Ik werd wakker met het idee: morgen wil ik tarbot eten. Dit heeft een sentimentele waarde: met m’n broer ging ik ooit eten in Dôme Sur Mère en ik bestelde er tarbot. Wist ik veel dat het de duurste vis is, ik ben daar niet echt mee bezig, ik weet amper prijzen, de prijs van een brood weet ik niet eens en dat is de basis. 😆 Ik vergeet dat gewoon. Ik vergelijk best wel in de winkel maar eenmaal thuis weet ik het gewoon niet meer. Als men mij een prijs zegt, weet ik dus niet of het goedkoop is of duur. Ik heb geen enkel referentiekader.

Ik hou zowel van frieten met veel mayonaise en een bickyburger als van pata negra. In Ukkel woonde ik samen met een Bourgondische Nederlandse. Superkritisch is ze. In die periode ging ik vaak naar Amsterdam en ze raadde me de beste tentjes aan. Pata Negra heb ik via haar leren kennen, ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Ze raadde me eetgelegenheden aan en in een daarvan serveerden ze pata negra. « Wat is dat? » « Het is een ham die smelt op de tong. » It is. 

Ik ben een kleine eter maar kan er zo ontzettend van genieten. Mijn beste eetervaring: The Jane in Antwerpen met m’n broer, the Battle of the Sommeliers. De slechtste: een restaurant in Knokke met m’n bomma, zowel m’n bomma als ik waren er niet over te spreken. Paling in’t groen, sindsdien nooit meer gegeten. 

Morgen ga ik dus zelf een meergangenmenu voor mezelf preparen. De tarbot kan niet mislukken zei de man van de viswinkel me. Ik wou hem graag geloven. 

geweldig zo 42 mogen worden

Nog ietwat versuft (ne mengs woert ààwer), toch wou ik dit posten: 

No need to lie, ik ga het niet verbloemen, ik ben gewéldig 42 geworden. Dit jaar vond ik het bijzonder: net zoals je dertigste of veertigste een item kan zijn, ik klom net uit een kutjaar en wist op voorhand niet hoe het the most wonderful time of the year zou kunnen worden. En om dan je verjaardagen (tweede kerst, je verjaardag vier je op meerdere dagen) zo te mogen vieren! 

Dat doet wel iets met me. 

Merci à tous! 

Twee videoposts: 

Wakker worden op je verjaardag en het eerste wat je leest, is dat je eerste celebrity crush gestorven is. Toen heb ik letterlijk m’n verdriet een dag uitgesteld. Den George. 

Gisteren voldaan thuiskomen van je verjaardagen en net wanneer je binnenwandelt toevallig een van je favoriete nummers horen op je gsm. 

verschillende kerstverhalen

Alvorens het gefeest volop losbarst, wou ik graag stilstaan bij iets wat soms vergeten wordt. Het lijkt me alsof in onze maatschappij het individu het hoogste goed is, waarin we geen ‘offers’ meer willen opbrengen voor elkaar want we moeten onze vrijheden hebben. Ik kan me vergissen, het lijkt me zo. 

Iets wat ik heel jammer vind: op kerstavond wou ik graag als vrijwilliger daklozen van maaltijden voorzien. Het mag niet: omwille van covid-19 worden vrijwilligers geweerd. Aanvankelijk was ik kwaad hierom maar toen ik de dame aan de lijn kreeg, ik wou UITLEG. Tja, ik heb best wel karakter. 😆 De mensen die me persoonlijk kennen, weten dit. Altijd al gehad. Mensen schrikken wel es als er zo’n klein fijn opdondertje tegen treuzelende stoere werkmannen in de bank zegt dat ze vort moeten maken. 😆 Waarlijk gebeurd, een andere vrouw voor me verliet de bank toen het getreuzel bleef duren en duren. Dan kom ik in actie. Het is sterker dan mezelf: dénk es aan anderen. 

De dame aan de telefoon excuseerde zich (waarom hoeft zij zich te excuseren???) en al snel daagde het me op dat het vooral voor hen lastig werd zonder vrijwilligers. Die misplaatste medelijden met mezelf, een ziekte van de dag. En voor diegenen voor wie die maaltijden zijn bedoeld, voor hen is het pas erg. 

Daklozen. In het Brusselse metrostation zie ik hen. Voor de coronatijden zei ik er sommigen onder hen iedere ochtend vrolijk goeiedag. “Bonjour!”, vooral een dame is me bijgebleven. Plots was ze er, blond, slank, met een dikke jas en skinny jeans. Hoe verder de tijd verstreek, hoe dunner ze werd. Het metrostation was haar woonst, van de ene op de andere dag zag ik haar er niet meer terug. Natuurlijk vraag je je af hoe het met haar zou zijn. De dame die daar aanvankelijk vinnig stond te lachen en wier gezicht en lijf alsmaar meer en meer wegkwijnden. Aan het ergste wil je niet denken. 

Dakloos. Het is snel gebeurd. Vorig jaar werd ik op straat gezet door een ex. Geen geld, schulden. Zijn voorstel was géén voorstel (bij z’n moeder logeren). Dankzij helpende handen, een luisterend oor,  het vertrouwen (van anderen) in mij en een vechtlust om U tegen te zeggen ben ik blijven doorgaan. Makkelijk was het niet met nog es een trauma erbij. Koude lijden in putje winter in een tijdelijke woonst, zelfs niet op de warme sofa mogen slapen bij je vriend, zoiets vergeet je niet. 

Die helpende handen, dat vertrouwen, dat luisterende oor en die vechtlust heb ik daarna vaker moeten aanwenden om met het hoofd boven water te spartelen. 

Daar denk ik ook aan, dit jaar met kerst. Vorige kerst was het een heel ander kerstverhaal. Helpende handen, vertrouwen, luisterende oren, niet te schatten hoeveel ze waard zijn. 

Er zijn zoveel verschillende kerstverhalen. 

coldplay (never knew the hatred they got)

 Niet dat het me stoort, de emmers stront die Coldplay over zich heen krijgt. Het is een band die me zo weinig zegt dat dit me zelfs niet eens was opgevallen. Over de legendarische haat voor Nickelback had ik wel al gehoord, waarschijnlijk de meest gehate band in de geschiedenis van de rockmuziek. Daarvan was ik wel op de hoogte, een band waarvan ik geen enkel woord, geen enkele melodie, laat staan een refrein kan meezingen. Eerlijk, ik dacht dat Coldplay net vooral geliefd was. 

We spoelen terug 2005-2007. Ik zat op een muziekforum waar je geen verkeerd woord over Coldplay mocht neerschrijven of je werd er door het grote leger van Coldplayfans woordelijk afgemaakt. Mij heeft Coldplay nooit wat gezegd, ik vond het een flauw afkooksel van Radiohead (die ik juist wel heel goed vind). Op den duur werd ik het ophemelen beu en waagde me aan enige kritiek. Oh, oh, oh. Mijn muzieksmaak werd meteen in twijfel getrokken door niet een user maar - ik overdrijf - tientallen users. Ik had gevloekt in de kerk. 

‘Ok,’ schreef ik ‘laat me dan es iets horen wat jullie goed vinden.’ Het nummer dat me werd doorgestuurd was een in mijn oren flauw afkooksel, ditmaal niet van Radiohead maar van Kate Bush. Sterker nog: het rook naar regelrechte plagiaat. Ook dat schreef ik op. Oh, oh, oh. Daar was niets van aan en ik kreeg het gevoel als ik op dat moment toch door had gebeten, ik op dat forum persona non grata zou worden verklaard. En toch had ik gelijk, wist ik. 

Maanden later kreeg ik ook gelijk: Coldplay moest toegeven dat ze wel heel vaak naar Running up that Hill van Kate Bush hadden geluisterd alvorens Speed of Sound te componeren. Geen reactie toen ik dit op het forum meldde. Het maakte m’n liefde voor die band er niet groter op maar wat ik begrepen had: daar zwijg je over. 

Zelfde periode, m’n bazin voor wie ik bijkluste is een enorme Coldplayfan. Voor haar is Chris Martin mijn Prince. Toffe, coole, lieve madam dus ik wou haar absoluut niet voor het hoofd stoten door haar te vertellen hoe ik echt over die band denk. 

Kortom, ik heb vooral leren zwijgen over Coldplay. Heel soms durfde ik wel es voorzichtig zeggen: “Nee, ik vind het eigenlijk niks.”, daarbij angstvallig kijkende naar de reactie van m’n gesprekpartner. 

Coldplay stopt in 2025. Ik had verwacht vele huilemoticons te zien onder dit nieuwsbericht, emoticons die medeleven uitdrukken. In de plaats daarvan zag ik voornamelijk vreugdevolle smileys, thumbs ups, vrolijke lachende gezichtjes en een hele resem sarcastische grappige reacties. Huh? Was dat effe schrikken. Jaren, jaren dacht ik alleen te staan hierin. Met terugwerkende kracht heb ik ontdekt dat dit absoluut niet het geval was. Wat een openbaring! Met terugwerkende kracht ook artikels gelezen in The New York Times, the New Yorker, the Guardian die niet bepaald flatterend zijn voor hen. Waarom ontdek ik dit nu pas na meer dan tien jaar erover te zwijgen? 

Chris Martin vroeg zich blijkbaar af waaraan hij al die vernietigende reacties te danken heeft. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, voor mij klinkt het als ongeïnspireerde muziek. Maar da’s een kwestie van smaak en dat hij maar kijkt naar al z’n fans die wel van z’n muziek genieten. 

profiel: recidivist

 De moordende serieverkrachter Steve Bakelmans is veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, hoelang dit in België duurt, is niet echt duidelijk. In zijn geval vertaalt het zich ongeveer naar life with the possibility of parole after 20 years. Ongeveer. Als hij vrijkomt, zou hij nog 15 jaar ter beschikking staan. Een meer dan terechte straf, lijkt me. In de V.S. zou een recidivist als Bakelmans met verkrachting én capital murder in de meeste staten de doodstraf riskeren, hier kan hij vrijkomen na 20 jaar. Verder heb je in de US and A ook staten waar de three strikes and you’re out geldt: na drie veroordelingen, hoe licht ook, kom je de maatschappij niet meer in. Maar daar willen we niet naartoe. 

Dat hij een recidivist zou worden, viel te voorspellen: zijn ASPD-score (antisocial personality disorder: psychopathie of sociopathie) is onvoorstelbaar hoog, hij toont geen enkel berouw, ziet zichzelf als slachtoffer, ontloopt elke verantwoordelijkheid. “Ik vind het erg wat Julie Van Espen is overkomen”, “Ze was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment”, met die uitspraken bewees hij des te meer dat hij zichzelf niet als de aanstoker van het kwaad beschouwt, elke schuld wierp hij met deze uitspraken van zich af. Iemand die zijn verantwoordelijkheid blijft ontlopen heeft een torenhoge kans om dezelfde misdaad weer te begaan, iemand die de schuld op anderen, de omgeving, het moment afschuift, zal nooit veranderen. Lost cases. Want hij/zij treft immers geen schuld: het zijn de omstandigheden (en vaak geloven ze dit zelf ook). Sommigen gaan zelfs zover het in de schoenen van het slachtoffer te schuiven. Lost cases. 

Uit nieuwsgierigheid zag ik een stuk of drie parole hearings op video , misschien meer. In een parole hearing moet de dader (de moordenaar) kunnen aantonen waarom hij/zij klaar is om weer deel te nemen aan de samenleving. De parole board heeft dus een gigantische verantwoordelijkheid en veelal werden die verzoeken fijntjes afgewezen. De gruwelijkheid van de daden kan hierin een rol spelen maar in de meeste gevallen was de doorslaggevende reden het nog steeds blijven ontlopen van de eigen verantwoordelijkheid. Alles werd er bijgehaald om het te vergoelijken maar de eigen keuze om die daden te plegen werd achterwege gelaten. Net wat Steve Bakelmans doet. 

Er is een verschil tussen de Steve Bakelmansen en de Oscar Pistoriussen: alhoewel laatstgenoemde hoogstwaarschijnlijk ook een persoonlijkheidsstoornis heeft (psychopathie lijkt me in zijn geval nogal verregaand dus ik vermoed narcisme), Oscar Pistorius beantwoordt niet aan het typische profiel van een recidivist. Na jarenlang als een tikkende tijdbom te hebben rondgelopen, beging hij die vreselijke avond in Pretoria zijn eerste misdaad en alhoewel ik betwijfel of hij werkelijk berouw heeft (ik denk het niet, zijn gedrag voor het feitelijke proces was niet bepaald die van een rouwende minnaar), geloof ik nooit dat hij deze fout nog een tweede keer zal begaan. Al was het maar om het merk ‘Oscar’ te beschermen. Daarnaast heeft hij een vangnet als hij uit de gevangenis komt: een bemiddelde familie die hem met open armen zal ontvangen, zijn diploma. En sommige mensen in Zuid-Afrika zien hem nog steeds als een held. Makkelijk zal het niet zijn maar als hij genoeg door het stof gaat, krijgt hij een tweede kans. Steve Bakelmans kan op dit alles niet terugvallen. Bovendien zijn z’n onverwerkte jeugdtrauma’s ontegensprekelijk veel heftiger dan die van Pistorius. 

Van de gerenommeerde FBI-profiler Mary Ellen O’Toole las ik: ‘De eerste vijf jaar zijn erg belangrijk in het leven van een kind. Dan leert het hoe het anderen moet behandelen. Ouders en andere familieleden zijn rolmodellen maar als die niet deugen, dan leert het niet wat empathie is of normaal sexueel gedrag.’ 

Die afwijking kan nog bijgestuurd worden in de kinderjaren. ‘Child of Rage’ is een interessante documentaire over Beth Thomas die als kind intensieve therapie onderging na verontrustend gedrag te vertonen. De oorzaak hoef je zelfs niet te raden, precies: abusive traumatic upbringing (wat dan voor ‘upbringing’ mag doorgaan). Zij is er het perfecte voorbeeld van dat mits intensieve therapie in de kinderjaren het gedrag bijgestuurd kan worden. Eenmaal volwassen en de hersenen volgroeid zijn, forget it. Alleen, verontrustend gedrag komt meestal pas tot uiting in de volwassenheid. Juist, als het te laat is. 

Anders dan de corona-experten op facebook dicht ik mezelf niet toe, wat deze thematiek betreft, een expert te zijn. Maar na bijna dertig jaar (en dat lees je goed) informatie  hierover te absorberen mag ik er wel iets over schrijven. 

bekende tv-figuren en corona

Voortbordurend op m’n vorige bericht: hoe reageren fictiepersonages op het vaccin? 

Allereerst: ik ben absoluut provaccin, wil gewoon maar gewoon bedenken hoe fictiepersonages zouden reageren.

De Friends ken ik het best, als je elke aflevering minstens zo’n tien keer hebt bekeken en dit al sinds de nineties dan kén je de personages. En ik durf zelfs te beweren dat tien keer een onderschatting is. Ik ben niet zielig, ik hou gewoon van Friends. 

Diezelfde oefening doe ik voor SATC, The Simpsons en BH 90210, series waarvan ik iedere aflevering minstens een keer of drie zag tot halverwege de noughties (bij 90210 stopte ik wel eerder), hier ook alweer vast een onderschatting. 

Dit is een post over hoe ik denk dat de gekende personages zouden kunnen reageren, een gewaagde overschatting. 

Okay:

SATC (Sex and the City)

Carrie is antivaxxer. En de enige onder haar vriendinnen. Charlotte en met name Miranda noemen haar onverantwoord, Samantha doet geen enkele moeite haar te overtuigen al denkt ze er wel het hare van. Tijdens de vele discussies onthoudt ze zich van iedere commentaar: “This girl is old enough, she can make her own decisions.” 

Carrie noemt zichzelf geen antivaxxer, eerder een persoon met een andere mening. “Vaccination might not be the only solution according to me.” Ze doet er alles aan om haar vrienden te overtuigen dat ze een andersdenkende mening heeft en het zonder vaccin doet maar toch wanneer haar Cosmopolitans, uitgaansleven in het gedrang komen, speelt ze met de gedachten om aan besmettingsfeestjes deel te nemen. 

Een meer dan een hoofdschuddend “Honey,  no. You realize the danger?” Samantha. Van Charlotte en Miranda krijgt ze een preek over hoe unethical dit wel is. Miranda vanuit een nuchtere analytische insteek, Charlotte omdat Charlotte met haar typische Stepford wive Connecticut achtergrond, ze altijd het juiste doet. 

Heimelijk gaat Carrie naar zo’n feestje en loopt geen besmetting op. Een andere deelnemer wel, een die zwaar ziek wordt. Met hangende pootjes komt Carrie terug op haar beslissing, neemt een vaccin en schrijft er daarna een column over: “Could this vaccin be the new black dress for our society? The new safety?” 

The Simpsons (gesteld dat Bart en Lisa oud genoeg zijn om zelf te beslissen)

Lisa is de enige provaxxer in de familie. Maar niet alvorens zich vast te hebben gebeten in de materie. Enerzijds houdt ze presentaties over het belang van het vaccin, anderzijds is zij wel diegene die wijst op het gevaar de ongevaccineerden uit te sluiten. Ook de vaccinatieongelijkheid in de wereld baart haar zorgen.

Bart wil van geen vaccin horen: “Live wild, sis!” en voor Homer is het een “over my body” geval dat hij net zoals “Jebus” verkeerd uitspreekt. Marge wilt Lisa heel graag steunen maar zelf is ze bang voor de gevolgen van het vaccin. Haar angst houdt ze verborgen voor haar bevlogen dochter en moedigt Homer aan Lisa te steunen. 

De coronapas doet zijn intrede, Homer krijgt gewetenswroeging en zwicht uiteindelijk toch. Wanneer hij aan Marge en Bart voorstelt zich samen te laten vaccineren, blijkt dat Bart zich dit bij de eerste berichtgeving over de coronapas al had laten zetten. Marge stemt mee in. Met een familiedinner zouden ze vieren allen gevaccineerd te zijn. Bij iedere familydiner afspraak houdt Marge telkens de boot af, keer op keer veinst ze ziek te wezen: ze blijkt toch niet gevaccineerd te zijn. Homer is razend, voelt zich verraden.

Gewetenswroeging bij Marge, de angst voor haar gezinsgeluk zweegt zwaarder door. Ze neemt dus toch een vaccin. Way to go, mom!”, moedigen Homer, Bart en Lisa haar aan. Op de tonen van An Officer and a Gentleman draagt Homer haar uit het vaccincentrum. 

BH 90210 (Beverly Hills 90210) (in hun college jaren)

Alleen Brenda en Dylan zijn antivaxx. Brenda uit volle overtuiging, ze gaat zelfs naar lezingen: “Can we let our gouvernement dictate us what to do?”, alleen kiest ze er wel telkens de foute lezingen uit. Dylan is antivaxx omdat hij lak heeft aan alles, het enige wat hij van z’n moeder heeft geleerd volgens hem die in Hawaï in een boomhut leeft, is een ander pad te kiezen. Met Kelly, zijn vriendin, gevaccineerd, niet uitgesproken maar wel overtuigd ruziet hij er vaak over. Kelly en Dylan belanden in de zoveelste relatiecrisis. 

Donna en David hebben zich snel laten vaccineren: Donna omdat haar vader dokter is en ze hem blindelings gelooft, Davids vader is tandarts. “Don’t you have a mind on your own?” vraagt Brenda emotioneel waarop ze een resolute “Back off!” van David krijgt. 

Dylan en Brenda voelen zich alweer voor de zoveelste tigste maal onbegrepen, verschoppelingen en dat brengt hen dichter bij elkaar. Er wordt bijna gekust.

Ook van Steve krijgen ze the cold shoulder.” “It’s not my fault you won’t participate with this society.” Steve die enkel een vaccin neemt om te kunnen uitgaan. Andrea, de militante provaxxer probeert Brenda te overtuigen, Andrea is de enige die zich ook het lot aantrekt van de vaccinatieongelijkheid in de wereld, maar ze stoot op een botte commentaar van Brenda: “You only care about me because you like my brother.” Geshockeerd laat Andrea Brenda gaan: “I only tried to help but if you think that’s what I’m only about.”

Brendon heeft het er moeilijk mee omdat hij een

Stepford man is, straight from a preppy milieu uit Minnesota en altijd het juiste doet. Maar hij heeft wel een vriend die Brenda misschien kan overtuigen, good ole Nat, de eigenaar van The Peach Pit, de plek waar hij ging werken om zich een oldtimer te kopen die normaal geen enkele tiener met een studentenjob zich kan veroorloven.

Nat draait na zijn uren nog als vrijwilliger rond in een covidafdeling. 

“You should come.” Nu pas ziet Brenda wat het belang het vaccin heeft. Brenda is geen niet foute trien, alleen goedgevoelig en te impulsief. Iedereen die BH 90210 heeft gezien weet dat. Ik hoop dat ze Dylan kan overtuigen. 

vaccinatie gepimpt

 Zoëven ging ik m’n derde prik halen, de boosterprik. Vaccinaties vind ik heel belangrijk, ontzettend belangrijk. Van dag 1 al toen er sprake was van vaccins. M’n ex en ik zijn uitgesproken provaccin (hij volgde alles over corona op de voet), een goeie vriend trouwens ook. 

Een geweldige reactie op m’n werk: een collega van me die me heel nauw ligt, is heel nuchter, celebraal, de man van de wetenschap, kennis, analyse. Niets laat hij aan het toeval over. Ik vertelde hem over iemand die niet gevaccineerd is en hij keek alsof het de domste beslissing ever is: “Waarom niet?” dat klonk als een spontane “Huh?” die van diep kwam: “Je zou net zeggen dat zij het wel moet doen.” “Tja,” en dan zei ik hem dat ik nog andere mensen ken die in een risicogroep vallen en het vaccin weigeren. Ook ik vind dat onbegrijpelijk. 

Ik ben dus uitgesproken provaccin maar ik ga je er niet mee op straat of aan de telefoon lastigvallen. Zelf vind ik het heel irritant als antivaxxers (ik noem het ding gewoon bij zijn naam) mij ongevraagd proberen te overtuigen. Op facebook kies ik er zelf voor om dat soort waanzin te lezen, aan de telefoon of face to face moet je hier niet mee afkomen. Ik zal eerst beleefd zeggen: “Stop met dit soort onzin tegen mij te vertellen.” en als ze dan nog van geen ophouden weten heb ik bijna de neiging om abrupt neer te leggen, mensen zouden beter moeten weten dan mij ongevraagd van onzin proberen te overtuigen, daar verlies je je eigen tijd mee en erger nog: ook mijn tijd. 

En dus, ergens begrijp ik wel dat er zo ruzies ontstaan: het is gewoon echt niet leuk als mensen hun onwetenschappelijke mening ongevraagd proberen op te dringen die zelfs ronduit gevaarlijk kan zijn. Ik heb me voorgenomen om van meet af aan tegen m’n antivaxx vrienden te zeggen: “Je mag je hart komen luchten, frustraties uitspreken maar weet wel dat we lijnrecht tegenover elkaar staan. En zodra je me probeert te overtuigen, haak ik af. Ik ben daar absoluut niet van gediend.” Ik zeg het hard want dit moet duidelijk zijn (ik heb er altijd al een bloedhekel aan gehad als mensen met onzinvertelsels afkomen, dat was al zo in m’n jeugdjaren, m’n bloed begint dan te koken). Meestal wordt dit wel gerespecteerd. 

Bij mijn weten zijn de meesten van m’n vrienden die ik regelmatig spreek gevaccineerd. Ik ken er hooguit vier, max vijf die weigeren. De een is angstig, de ander is sowieso gevoelig voor complottheorieën, twee zijn er alternatief en een is extreem alternatief. Laten we zeggen dat ik dit wel een goeie houding vind onder m’n vrienden , dat de meesten toch voluit voor de prik gaan. En onder hen ook mensen zoals ik: uitgesproken provaccin. M’n familie trouwens ook, die twijfelden ook niet. 

Een denkoefening: 

De Friends ken ik vanbinnen en vanbuiten, hoe zullen zij over het vaccin denken?

Ross is de uitgesproken provaxxer. Tot op het fanatieke af pro, net geen militant, hiervoor zet hij z’n angst voor spuiten gaarne opzij. Alhoewel hij van het idee vertrekt dat z’n vrienden verstandig genoeg zijn een vaccin te laten zetten, gaat hij toch op het irritante af dubbel checken bij iedereen. In z’n woonkamer hangt een provaxx poster just to make sure that everybody knows where he stands. 

Phoebe is dan weer uitgesproken antivaxx, tot grote ergernis van Ross. Weliswaar probeert ze haar vrienden niet te overtuigen maar de straat op gaat ze wel. Natuurlijk probeert Ross op haar in te praten, deels uit bezorgdheid, deels omdat hij het waanzin vindt. Tevergeefs, Phoebe houdt vast aan haar complottheorieën en haar alternatieve zelve. Diners en filmavonden worden regelmatig bij haar thuis gehouden tot haar vrienden het beu zijn en wegblijven. Uiteindelijk loopt ze zelf tot haar vreugde een besmetting op en vind je haar gewoon weer in Central Perk. 

Chandler is gevaccineerd maar is daar niet zo fanatiek in als Ross, voor hem is dit gewoon de meest logische, verstandige keuze. Erover spreken zal hij niet doen, wilt Phoebe niet overtuigen maar vindt gewoon dat ieder weldenkend mens een vaccin gaat halen. 

Monica is ook eerder provaccin en anders dan Chandler zal zij wel Phoebe proberen te overtuigen, hetzij minder fanatiek dan Ross. Bij haar is het pure bezorgdheid. Zij en Joey zijn wel diegenen die het langst Phoebes huisfeestjes proberen vol te houden. Tot het zelfs hen de keel begint uit te hangen. 

Rachel kan het eigenlijk weinig schelen. Aanvankelijk wilt ze uit angst geen vaccin en omdat ze vindt dat ze zich omwille van haar jonge leeftijd geen zorgen hoeft te maken. En zoals we weten is Rachel ook vrij onwetenschappelijk maar aan complotdenken doet ze niet. De argumenten van Ross om het voor anderen te doen, zeggen haar niks. Van tijd tot tijd kunnen Monica en Ross haar toch overtuigen maar die vaccinafspraken vergeet ze gewoon. Pas als ze te horen krijgt dat ze haar geliefde café- en restaurantbezoeken zal moeten missen, weet ze niet hoe ze zo snel mogelijk haar prik kan gaan halen: “Who cares? It’s not that I have real principles.”

Joey gaat vooral z’n prik halen uit loyaliteit voor Ross én omdat die hem vernuftig weet te overtuigen aan de hand van tekeningen. Al kost het hem een hele avond, sindsdien is hij echt overtuigd en bang voor ernstige gevolgen. Waarom hij het precies doet, kan hij moeilijk uitleggen en zijn antwoord is dan steevast: “Talk to Ross.”

mijn ideale verjaardag

 

Na een dagje safari in Tanzania, Serengeti zonder de drukte, waarin m’n prachtige wondermooie lief en ik the big five hebben gezien (olifanten, leeuwen, luipaarden, de zwarte buffel en de neushoorn) komen we euforisch en voldaan aan in de lodge. “Tjonge, we hebben zoveel krokodillen gezien en zelfs wilde honden. Die zijn zo zeldzaam!” roep ik enthousiast. Voor hem ben ik ook zo ontzettend blij dat we zoveel vogels zagen, daar houdt hij namelijk heel erg van. Snel opkleden en een aperitiefje. 

Stiekem sniffel ik in z’n nek. Weet je wat verliefde mensen doen? Aan elkaar sniffelen. Hij heeft de beste meest krachtige geur die ik ooit heb geroken, eigenlijk hoeft hij geen parfum te dragen. 

“Surprise!!!” Wtf? M’n beste vrienden en familie verschijnen “Happy birthday!!!” Ik kan het amper geloven, zijn ze speciaal voor mij naar Afrika gekomen? M’n lief glundert, wat heel mooi aan hem is, is dat hij zo expressief is dat je elke emotie van hem kan aflezen. Het liefst zie ik hem glunderen met die schitterende stralende ogen van hem. “Heb jij dat geregeld?” “Geen idee.” antwoordt hij geheimzinnig. Wat een topkerel, ik had het niet beter kunnen treffen. En yes, z’n moeder is er niet bij want dat had m’n verjaardag verpest. Stiekem moet ik lachen om het feit dat ondanks verwoede pogingen het haar niet is gelukt m’n lief en ik uit elkaar te drijven. Dat had ik haar (en heel terecht) nooit vergeven. M’n lief heeft het nobelste karakter en had al sneller begrepen dan ik wat er aan de hand was. 

Er wordt gegeten en gedronken: Rwandese, Tanzaniaanse,  Franse, Italiaanse en Belgische keuken. Een waanzinnig uitgebreid buffet. Hier en daar wat Marokkaanse gerechten. Zowel witte truffels als bickyburgers, voor iedereen wat. Ice tea, wijn, champagne, veel, veel flessen San Pellegrino. Groene thee met citroen, gemberthee met citroen en voor m’n lief veel koffie met gemalen bonen. Ik kwak schandalig veel mayonaise op m’n kroketten. Normaal zou m’n lief er wat van zeggen maar vandaag mag het omdat het m’n verjaardag is. Ik eet belachelijk veel oesters en coquilles en spoel dit door met veel champagne. Straks kaas. 

“Happy Birthday, Stef!” m’n mond valt letterlijk open als ik Lenny Kravitz en Johnny Depp ontwaar in het feestgedruis. Bijna val ik flauw. “Your boyfriend saw us and asked us to say “Hi.” And here we are.” Nu mag ik zeker niet vergeten hem UITGEBREID te bedanken. Ik krijg drie dikke smakkerds van hen. “Here, this is from one of my best friends, you know him.” “Wow! Een gesigneerde gitaar van Prince!!!”, ik kan m’n ogen amper geloven wat Lenny Kravitz zomaar in m’n handen drukt. Maar dan kijk ik naar m’n vriend die natuurlijk heel blij voor me is. Zelfs geen lichte aarzeling mijnentwege: “Hier die is voor jou.” zeg ik hem terwijl ik hem de gitaar overhandig. Hij verdient dat en mijn allermooiste cadeau is hem te zien stralen van vreugde. 

“Let’s keep in touch.” krijg ik te horen van Lenny en Johnny, een droom die werkelijkheid wordt. 

Tafels en stoelen gaan opzij en iedereen springt op de dansvloer. Funk, funk, funk. Het voelt net alsof Prince aanwezig is. En dan hoor ik Stevie Wonder zingen: “Isn’t she loooovely?” Alleen, hij staat er echt. “Verrassing, we hebben allemaal bijgelegd. We weten hoeveel je van Stevie houdt.” weet een van m’n beste vrienden me te vertellen. En of ik van Stevie hou! We krijgen een miniconcert van hem en m’n boyfriend jamt mee. Jamming on the one. M’n vrienden en ik dansen en zingen uitgelaten mee op het podium en alles wordt gefilmd. Een privéconcert van Stevie Wonder, wat een herinneringen hebben we al gemaakt op onze trip: in Rwanda de gorilla’s, in Tanzania de safari, Johnny Depp, Lenny Kravitz, een gitaar van Prince en nu staat Stevie Wonder voor me te zingen. 

Tot in de vroege uurtjes wordt er gedanst, meermaals weerklinkt ook een live set van Daft Punk. 

Na een uitgebreid afscheid moeten we toch richting suite in onze lodge. “Vond je het leuk?” vraagt m’n vriend me. Uit verbazing sta ik meteen stil. “Dat jij dit nog kan vragen!?” roep ik verwonderd “Dit was de beste verjaardag EVER. Dit komt in de hall of fame van memorabele verjaardagen.” En ja, het wordt zelfs nog beter als ik in slaap mag vallen op z’n zachte warme borst. Z’n hartslag als de allerbeste, allermooiste  muziek in m’n oor. Temidden van de Afrikaanse savanne voel ik me zo beschermd bij hem, alsof hij me tegen alle ellende verdedigt. Ik mag weer het kleine meisje zijn dat beschermt wilt worden door haar man. Van tijd of ruimte heb ik geen idee meer alsof ik op een prachtige reis ben in hem. Zo dommel ik zachtjes in. 

De volgende dag word ik wakker precies op dezelfde plek. Normaal doe ik alsof ik slaap. “Doe maar niet alsof je nog slaapt, het is goed, hoor, je mag blijven liggen.” hoor ik hem zachtjes zeggen. Ik schrik en schiet in een nerveuze giechel. Als ik rood kon worden was ik nu een tomaat, ik voel m’n wangen gloeien. Betrapt. Maar wat een naverjaardag! En het wordt nog beter!

Hij neemt me stevig vast en verlegt m’n hoofd precies op de plek waar z’n hart het best te horen is (dit is nu even geen fictie: dat is werkelijk een paar keer gebeurd. Jammer dat ik hem nooit heb kunnen vragen hoe hij dat zo goed weet. Best apart want de meeste mensen weten amper hun hart te liggen, laat staan waar dit het luidste weerklinkt. Maar zelfs als ik het had gevraagd, ik betwijfel of ik er een antwoord op had gekregen. Een ochtend zei ik hem KEIHARD geschrokken “Ik was zo dicht bij je dat ik zelfs kon horen wat er zich in jouw hart afspeelt. Dit heb ik nog nooit meegemaakt!!!” Ik kreeg er zelfs geen antwoord op, alleen een mysterieuze glimlach. Ik was er werkelijk de hele dag niet goed van maar tegelijkertijd vond ik dat stilzwijgen ook net weer heel mooi.) Ik word helemaal warm vanbinnen en wil eigenlijk nooit meer van die plek vandaan. Laat de brunch maar wachten. 

“Surprise!” champagnebrunch op bed. Iedere ochtend hetzelfde ritueel: uit alle macht moet m’n vriend me weer van zich aftrekken, uit alle macht spartel ik tegen “Nee! Nee! Nee!” waar hij het geduld en de energie vandaan haalt, ik weet het niet. Hij kan gemakkelijk zeggen: “Stel je niet aan, doe niet zo flauw. Gedraag je es naar je leeftijd.” maar dat zegt hij nooit. “Kijk es hoeveel roerei er is.” probeert hij “Kan me ni bommen!” roep ik. Dan weet je dat het erg is. 

Maar natuurlijk slaagt hij er iedere keer in me van zich af te trekken, beetje kwaad en beteuterd kijk ik naar de brunch. Misschien overdrijf ik wanneer ik dit schrijf, ik heb het idee dat het lijkt op de geboorte van een baby die uit de warme beschermende buik wordt verdrongen, met een oerkracht klamp ik me dan vast aan hem, al weet ik dat ik moet lossen, ik wil het gewoon echt niet, echt niet. Roerei als troost dus. “Dit is echt heel veel roerei”, zelden heb ik zoveel roerei bij elkaar gezien. “Ik zei het je toch?” zegt hij. Gespeeld kwaad haal ik m’n schouders op, alsof het me niks kan schelen, alleen kinderen kunnen zo’n gedrag vertonen, ik dus ook. Toch haalt de smulpaap de bovenhand: “Watch me, nu ga ik me dik eten.” 

‘s Middags hangen we wat rond het zwembad met een cocktail. Ondertussen zijn m’n vrienden en familie vertrokken. Eerlijk, ik vind het altijd leuk hen te zien maar het alleràllerALLERliefste ben ik alleen met m’n prachtige lief. Praten of gewoon stil genieten, je zou willen dat de dagen langer zijn. En soms verval ik weer in m’n hondjesgedrag, dan loop ik achter hem aan als een puppy. M’n totem is Lynx maar bij hem word ik net een kleine pup. Heel raar maar ergens ook mooi. 

“Vandaag gaan we gewoon luieren. Da’s het best want we hebben nog een lange vlucht naar Tokio voor de kiezen.” zegt hij. We vliegen rechtstreeks met Nippon Air, een van de weinige vijfsterren maatschappijen waar ik nog niet mee heb gevlogen. Naar Afrika vlogen we met Quatar. Om eerlijk te zijn vind ik Singapore Airlines beter. Wat ik wel spannend vind, is dat we landen in Tokio Haneda. De meeste vluchten komen aan in Narita in Chiba, dus niet in Tokio. “Mmm.” met een verrekijker tuur ik naar de olifanten in de verte “Je zegt precies wat ik denk.” zo gaat dat akelig vaak bij ons, de een zegt wat de ander denkt. 

Heerlijk toch, twee maanden alleen zijn met hem, maandje Afrika, maandje Japan. Bijna moet ik huilen omdat ik besef dat van onze reis al een maand voorbij is. Even niet aan denken, gewoon genieten. 

kerst, een dag als geen ander

Als heel jong kind kijk je uit naar je verjaardag. Je weet niet wanneer. "Wanneer?" Voor mij was het niet moeilijk: een dag na kerst. De advent, herkennen jullie het? Nog zoveel blazen. Effe volhouden daarna werd er gevierd! 

Kerst is een dag als geen ander. Samen zijn met een kerstboom, voor mij wetende dat je bijna jarig bent en daarna m’n moeder. Veel feesten! Songs met een kerstmuts. 

Én ik beken, m’n kerstboom staat er een heel jaar lang. 

een WELverdiende vakantie

 Absoluut mag ik deze bovenstaande titel mezelf toewensen. Ik weet niet hoé ik het allemaal heb gedaan het voorbije jaar, iemand zei me letterlijk: “Ik begrijp niet dat jij nog rechtstaat.”, eerlijk, ik ook niet. Geen idee hoe ik het deed. 

Na m’n ziekteverlof en believe me, het was nodig: tegenwoordig zijn ze strenger maar tegen mij zeiden ze without any question whatsoever: “Blijf jij maar thuis.” Ze hoorden m’n verhaal en er was geen discussie mogelijk. 

Wél heb ik KEIhard aan mezelf gewerkt, op een bepaald moment zag ik zelfs drie psychologen. Huiselijk geweld laat sporen na. Het is hard werken, je door elke slag vechten, manieren zoeken hoe ermee om te gaan. 

Af en toe hoor ik wel es: “Moedig!” , “Chapeau!” en het mooiste: “Ik ben trots op je.” Ik liet het pas toe trots op mezelf te wezen de dag voor mijn vakantie. Toen de laatste leerling de klas verliet, kon ik het eindelijk tegen mezelf zeggen: “Stefanie, nu mag je wel trots zijn op jezelf!” 

Prettig verlof voor iedereen die nu al verlof heeft! 

laf

 Beeld je in: drie vrienden op de speelplaats. Ik noem hen kind A, kind B en kind C. Kind A duwt omwille van een stomme egoïstische motivatie kind B keihard, en dit zo stiekem mogelijk. Kind A duwt kind B een kleine afgrond in, goed wetende wat de mogelijke ernstige consequenties kunnen zijn voor kind B. Voorspelbaar: kind B komt lelijk ten val. 

"Wat doe jij nu!?" kind C is met verstomming geslagen, kan maar niet begrijpen dat kind A tot zoiets wreeds in staat is. Dat doen vrienden elkaar toch niet aan? Kind A zegt zonder pinken of blozen: "Ik heb dat niet gedaan, jij hebt dat gedaan." "Huh?" nu wordt kind C pas echt kwaad "Hoe durf je? Ik heb gezien dat jij diegene was die duwde!" "Nee, hoor", kind A blijft ongestoord leugenachtig ontkennen: "Weet je dat dan niet meer, toen je je plots omdraaide gaf jij een felle tik. Misschien per ongeluk maar jij was het wel. Ik heb niks gedaan." Kind C  voelt aan dat er iets niet klopt maar wat als kind A blijft ontkennen? 

Ondertussen is het duidelijk dat de knie en enkel van kind B er lelijk aan toe zijn. Met heel veel moeite staat het recht maar het lukt niet goed. Alvorens kind C ook maar kan reageren werpt kind A zich op als een barmhartige Samaritaan. Kind C wilt ook helpen maar kind A steekt hier een stokje voor. Met die knie en enkel komt het niet meer goed, kind B zal voor de rest van z’n leven blijven manken. En alhoewel het heel goed weet dat kind A die duw gaf, geeft het ook de schuld aan kind C. Immers, kind A en kind B kennen elkaar van in de wieg. 

Maandenlang zal kind C met een onterecht schuldgevoel rondlopen maar nog steeds in verwarring want het klopt niet. Kind B bazuint overal rond dat kind C hem dit heeft aangedaan. De vriendschap is over en uit. 

Pas na maanden, maanden hoort kind C toevallig van iemand: "Kind A heeft me verteld dat het die duw gaf." Weerom schrikt kind C: "Wat!?" meteen beseft het hoe gruwelijk kind A wel is, boosaardig zelfs. Dat de vriendschap volledig fake was en het tot het uiterste ging om kind B alleen voor zich te hebben. Wat dus ook gelukt is. 

Geen greintje wroeging, geen greintje spijt, geen geweten. 

Dit soort gedrag heb ik zelf meegemaakt, en nee niet op de speelplaats, in het volwassen leven. Ja, het is laf en gruwelijk. Psychisch terreur. 

kerst-en eindejaarskinderen

 Tussen kerst en eindejaar is een geweldige tijd om jarig te zijn: de stad is versierd, tussen kerst en nieuwjaar mag er geen oorlog zijn, iedereen wenst elkaar de beste wensen toe. 

Anderzijds, probeer dan maar es een verjaardag te vieren. Ik wens je er veel succes mee!

Ik ben jarig op 26 december, m’n moeder op 28 december. It’s the most wonderful time of the year waarin het puzzelen is een verjaardag te vieren. 

Brusselse wijken

 Vandaag stond er een uitgebreid artikel over Peterbos in de online krant, het zou de gevaarlijkste buurt zijn van België. Peterbos ligt in Brussel, Anderlecht, een collega van me fietst er elke dag voorbij (ze merkte nooit wat zei ze me), toen ik in Jette woonde en helemaal naar de andere kant van Brussel moest, Vorst, reed ik er ook dagelijks met de bus voorbij. Je kijkt toch twee keer: « Is dat nu Peterbos? » Ergens wonen is natuurlijk nog iets anders dan er voorbijrijden. 

Ikzelf woonde in Ukkel en Jette: rustige, brave gemeentes. Ukkel is mooi maar buiten talloze parken en restaurants valt er weinig te beleven, Jette is ietwat saai. Een typische Brusselaar noemt het de ‘kalme’ gemeenten. Wel woonde ik in Jette dichtbij Bockstael (Laken), da’s een andere wereld, Bockstael stond lang bekend als een probleemwijk. Een keer net na oudjaar ben ik er ‘s nachts werkelijk bang geweest. 

Zwarte Vijvers (Étangs Noirs) is ook een beruchte wijk in Molenbeek. Net over het kanaal, van de Dansaert Vlaming de brug over. Salah Abdeslam verschool er zich, nog steeds vind ik het een vreemde gedachte dat ik sporadisch misschien het huis passeerde waar hij zich schuilhield. Maar op straat kwam ik er niks tegen, in de metro had ik wel het gevoel dat er altijd iets gebeurde.

Net na de aanslagen moest ik er lesgeven, ik belde speciaal naar de politiedienst: « Ben ik er wel veilig? » « Mevrouw, Molenbeek is momenteel de veiligste gemeente van Brussel. » 

Via het werk heb ik Brussel ook al vrij snel leren kennen: je moest wel omdat we vaak kris kras door Brussel op verplaatsing lesgeven. Geloof me maar dat je het metronetwerk er snel leert kennen. Tramnetwerk ook best, aan al die bussen van de Lijn, de MIVB, de TEC daar begin ik niet eens aan. 

Toen ik in Brussel woonde, had ik het gevoel ‘mobieler’ te zijn: vrienden bezoeken in Wallonië, in heel Vlaanderen en omdat er in mijn gemeentes eigenlijk niks te beleven viel (afgezien van de vele vele restaurants in Ukkel) moest ik wel m’n gemeente uit. 

 

De mooiste wijken in Brussel zijn er indrukwekkender dan die in Antwerpen, de minder ‘betere’ wijken groezeliger. Bij Clemenceau in Anderlecht waan je je in de derde wereld als je uit de metro komt, in de imposante villawijken van Ukkel begrijp je niet dat iemand zo’n rijkdom bezit. Overal kwam ik wel es bij iemand thuis: van Sint-Joost-Ten-Node tot de een van de duurste villawijken in Ukkel. 

Antwerpen kent duizenden werelden, Brussel ook. Bij Lemonnier (Brussel stad, op weg naar het Zuidstation) tref je overal Arabische restaurants aan waar ze geen alcohol schenken (twee keer uit eten geweest, ik had buikpijn van de specerijen 😆 maar wel lekker). In het Terkamerenbos in Ukkel zie je er ruiters, in Chaussée de Gand in Molenbeek de goedkoopste winkels. Sommige mensen beweren dat je het verschil niet merkt tussen de Brusselse gemeentes, ik deed dat wel. Het verschil tussen Elsene en Sint Gillis was me maar al te duidelijk. Believe me, die overgangen merkte ik. 

Waar ik graag kwam: Châtelain, Flagey (wie komt er nu niet graag in Flagey?), Lepoutre, Het Brugmannplein (Elsene) , Sint Gillisvoorplein (Sint Gillis), Chaussée de Gand (Molenbeek), de Marollen, de Sablon, Dansaert, Sint Katelijne, de Sint Gorikshallen (Brussel stad), Merode, Place Jourdan (Etterbeek), Josaphat (Schaarbeek) . 

Waar ik niet graag kwam: de Wayezstraat (Anderlecht), Place du Luxembourg (Elsene). 

Achteraf vind ik het raar om te beseffen dat ik toch zes jaar in Brussel heb gewoond. Naast Antwerpen (represent), vijf jaar Gent, zes jaar Brussel. Als je een stad echt wilt leren kennen, moet je er gewoon gaan wonen. 

❤️ love my people

De toon was gezet: “Hey daar is Donum! Ik kwam er soms met m’n ouders.” “Chique madam.” “Zeeeeg.”

 Drie keer raden wie er in Donum kwam. 

Dit “Zeeeeg” meisje vond het fantastisch toen me het me aanraadde om alweer aan vrijwilligerswerk te doen. Vrijwilligerswerk is een ding: van huize uit, Yes op de Jan Van Rijswijcklaan, en op school, Yes in de Dams en de Steinerschool” , heb ik die mooie lessen meegekregen: je inzetten voor anderen. 

Enneuh, ik heb in de shit gezeten en ervaren hoe moeilijk het kan zijn. 

Mijn familie, vrienden, collega’s hebben me geholpen uit de shit. Zonder hen, I do not know. MERCI. 

Bedankt van een donkerrose krullenkop. 

Madonna en de krampachtige jeugd

 

Dit gaat niet over ageism, alsjeblieft, van mij mag Madonna gerust rondlopen in microrokken, krols haar kont tonen bij Jimmy Fallon voor een miljoenenpubliek maar het begint, ook voor mij, onderhand een beetje te veel ‘kijk mij nog sexy zijn’ te worden. En dit schrijf ik als Madonna fan die op ieder van haar concerten  in België stond te juichen waaronder twee keer in de Golden Circle. Noem me gerust een fan dus. 

Je hoeft geen Madonnakenner te zijn om te weten dat ze voor provocatie gaat. No brainer (deels image, deels mediazet, deels vanuit een dieper gedachtengoed). In het verleden weekte ze zelfs tot in het Vaticaan discussies los. Sommige schandaalprojecten van haar bleken hun tijd ver vooruit te zijn, alleszins het was iéts, het had inhoud en ze zag er steeds met of zonder kleren stijlvol uit. 

Sinds eind vorig jaar zie je haar voornamelijk in ultragephotoshopte foto’s, een lichaam bewerkt door te veel plastische chirurgie en amper gehuld in smaakloze outfits. Dit kan je moeilijk als een vooruitgang bestempelen. Waar is die smaakvolle dame gebleven die in de jaren ‘90 opdook in een Gucci outfit van wonderkind Tom Ford? Of gewaagder: die met Gaultier op de catwalk liep? Het was bloot, gewaagd en stijlvol. 

Geloof me vrij: « Kleed je naar je leeftijd. », staat ver van mijn principes af. Wel wordt het ongemakkelijk als het lijkt alsof je krampachtig iets wilt bewijzen. Kijk alleen maar al naar onderstaande foto: Madonna en dochter. Moet dit? Echt? 

En stiekem is elke reden goed om toch maar Like A Prayer te posten. Een van m’n favoriete live concert momenten na zoveel Prince momenten. Na negen jaar nog steeds tranen en kippenvel. 

het intrieste verhaal van Austin Harrouff

 

Ik hou me vaak bezig met true crime en gevangenisverhalen, dit verhaal laat me niet los sinds deze ochtend. Voor de slachtoffers is dit natuurlijk verschrikkelijk maar zelden over zo’n groot slachtoffer als de dader zelf gehoord (velen voelen zich door zijn relaas aangedaan): 

Je leest het vaker: jeugdjaren vol armoede, verwaarlozing, geweld, sexueel misbruik, pesterijen. Mét een genetische aanleg voor een karakterstoornis. Niet zelden groeit men uit zo’n milieu uit tot tikkende tijdbommen. Niet altijd, doch, het zijn dé ingrediënten. 

Bij Austin Harrouff ontbraken die elementen, wel hebben zijn ouders een onwaarschijnlijke grove fout gemaakt. 

Hij groeide op in Palm Beach County, Florida als een alleraardigste, heel intelligente sportman. Op de universiteit liep het mis: alhoewel hij naar de buitenwereld toe ‘perfect’ leek, was zijn innerlijke wereld van een heel andere orde: eenzaamheid, depressie, nachtenlang niet slapen en drugs. Austin dacht dat hij gek werd. 

Eenmaal summer break thuis in Palm Beach bleek hij het bij het rechte einde te hebben. Voor zijn familie was hij onherkenbaar: hij liep nachtenlang rond om hen te beschermen tegen demonen en in plaats van hem zo snel mogelijk naar de psychiatrische emergency te brengen (wat ieder weldenkend mens zou doen) deden ze hun slaapkamerdeur voor hem op slot. 

Ook van zijn vrienden kon hij weinig verwachten: op een avond stond hij bij z’n jeugdvriend aan de deur, alleen maar om hem te vragen in welk jaar hijzelf was geboren. Het moge duidelijk zijn dat die arme kerel een zware psychotische breakdown had. 

Aan z’n zus verklaarde hij zich onsterfelijk, hij zei haar dat hij half mens half hond was en om z’n onsterfelijkheid te bewijzen ging hij plots een drukke autobaan op. Net op tijd nam z’n zus hem bij de kraag. En hier ook alweer: geen ritje naar de psychiater. Nee, ze gingen eten met z’n vader. 

Ook daar gedroeg hij zich wellicht heel vreemd, hij verdween zomaar even dertig minuten om bij hem thuis vinaigrette te drinken en kaas uit te smeren. Z’n moeder vond hem al drinkende van die vinaigrette en in plaats van hem naar het hospitaal te brengen, reed ze hem terug naar het restaurant. Het blijft zich maar opstapelen. 

Z’n vader had hem zelfs de dag ervoor een mes en een geweer gekocht. U kan vast raden wat er gebeurt, niet zomaar schreef ik dat ze grove fouten hebben gemaakt. 

En wat u dacht, gebeurde: Austin verdween alweer uit het restaurant en ditmaal eindigde het in een dubbele moord en een poging tot moord op volstrekt onbekenden. De details bespaar ik u want die zijn gruwelijk. 

Hij pleegde die delicten vijf jaar geleden in een waanzinnige hardcore psychotische breakdown waarin hij dacht onoverwinnelijk, half mens half beest te zijn en de wereld te moeten redden van demonen. Not guilty by reason of insanity lijkt me hier overduidelijk op z’n plaats. 

In plaats van de deur ‘s nachts op slot te doen, hem een mes te geven, etc. etc. had z’n familie hem naar de psychiatrie moeten brengen. Daar had hij behandeld kunnen worden, erna met medicatie naar huis worden gestuurd en zo had hij nog van een leuke studententijd kunnen genieten. Nu zit hij al jarenlang vast z’n proces af te wachten. De nabestaanden gaan voor de doodstraf. 

Wat het nog een tikje erger maakt: z’n familie wist heel goed wat er aan de hand was: z’n vader is tandarts, z’n moeder apotheker, schizofrenie zit in de familie. En dan gewoon besluiten niks te doen. 

Ik heb er geen woorden voor, zo erg. 

toch weer wat geleerd de voorbije jaren

 Ik probeer het positief te bekijken: aanvankelijk was ik heel kwaad om wat me allemaal is overkomen (belangrijkste: huiselijk geweld) maar ja, ik heb er toch mooi weer wat van geleerd. Het allerbelangrijkste: ik heb gezien dat ik heel krachtig ben, moedig. Iets wat anderen me ervoor al vertelden. De voorbije maanden heb ik dan ook keihard aan mezelf gewerkt. 

M’n geduld staat op een lagere pit. Energie en tijd wil ik niet meer verspillen aan navelstaarderige futiele egoïstische onzinnigheden van mensen die geloven dat de nulmeridiaan door hun aars loopt.

 Ik heb geen geduld meer met mensen die me willen wijsmaken dat ik niks kan, me onderschatten. 

Ik wijs mensen resoluut af die met hun bekrompenheid menen een open geest te hebben waar in de realiteit niets van te zien is. 

Tegen hen die anderen of mij kleineren omwille van hun eigen onzekerheden, zeg ik: « Foert! » of « Wat zielig voor jou dat je dit nodig hebt om je beter te voelen. » 

Moedige slachtoffers van verbaal, fysiek etc. geweld die durven naar buiten te komen met hun verhaal moedig ik nog meer aan omdat ik weet hoe moeilijk het is die stap te zetten, welke vreselijke reacties je soms kan krijgen. Chapeau dat je dit durft te trotseren. 

Ik laat me minder snel leiden door het oordeel van anderen. 

Er zijn nu eenmaal mensen die het niet goed menen met anderen. Dat besef kwam heel hard aan. En nog erger zelfs: er zijn nu eenmaal mensen die profiteren van de goedheid van anderen. Dat soort personen: mijden. 

En wat ik niet heb verloren: van nature ben ik eerder optimistisch, probeer ik zaken en personen positief te bekijken. Je moet me al HEEL VER krijgen om dit te laten varen. En nee, daar zou ik maar niet al te trots op zijn want dat betekent dat je in heel sterke mate aan grensoverschrijdend gedrag hebt gedaan. 

Maar dat optimisme, die positieve kijk heb ik dus niet verloren. 

Al bij al goede lessen. Al had ik ze toch liever niet gehad.

menselijke evolutie in animatie

 Een van de meest wonderbaarlijke feiten vind ik dat walvisachtigen (dus ook dolfijnen) aanvankelijk op het land leefden op poten en al. 

Hier een animatiefilmpje over de evolutie van de mensheid die we nog steeds zijn. 

voor Frank en zijn naasten

Nu mag ik wél een naam noemen, Frank Van der Auwera. Jaren geleden had ik geblogd over een mode-icoon, Francine, zij die Kenzo naar Antwerpen bracht, dit blogbericht gaat over Frank. 

Een bevlogen man. Een hele avond lang sprak hij over allerlei zaken en aan het einde van de avond: «Je moet es komen, wijn proeven.» 

Het wijn proeven is er nooit van gekomen, heb ik nu dikke spijt van. 

Je kon hem alles vragen. Een vraag en je kreeg de beste uitleg. Een man met humor, een man met zoveel kennis. 

Een wijnicoon. Maar net als Francine vooral lief, begaan. Iemand die je nooit vergeet. 

gedelibereerd worden in het secundair

Handvaardigheid is nooit mijn beste vak geweest. Op de Dams leerden we haken, naaien, breien. Ik kon dat allemaal niet. Te vaak kwam het voor dat m’n oma m’n breistukken (het was werkelijk stuk) uit elkaar haalde en zij mijn breiwerk afmaakte.

Op de Steinerschool kregen we Schrijnerwerkerij. Leuk om de beginselen te hebben gezien maar ik wil dat eigenlijk niet meer doen. Het eindproject was een meubel maken naar keuze. Je kan het al voorstellen dat ik compleet faalde. 

Toffe leraar, van hem kregen we ook architectuurtekenen en nog andere vakken die ik niet meer weet. Ik ben hem eeuwig dankbaar dat hij me in het zesde jaar heeft gedelibereerd voor zijn vak. 

Hij heeft nu een eigen bedrijf, creatieve man. 

Mijn onmogelijke zelfgekozen project voor hem was: de Zig Zag stoel van Gerrit Rietveld. Nu kan ik erom lachen maar ik was toen echt serieus. Er zat een naïeve soort beredenering achter. In het bureau van m’n vader zocht ik in een designboek de stoel uit waar het minste werk aan leek. Leek. Het werd de Zig Zag stoel van Gerrit Rietveld. 

«Stefanie, je kunt dat nooit! Je moet daar echt wel kennis voor hebben!» Ik bleef doorzetten. Nadat hij me zo vaak had gezegd dat enkel de knapste koppen die stoel kunnen maken, liet hij me doen. Tuurlijk mislukte het. 

De goeie intentie was er, de handvaardigheid, de kennis, de capaciteit ontbrak. Lief voor die deliberatie. Jong en koppig zijn. 

een huis vol design

 Gisteren was ik bij een vriendin en dacht: dìt herken ik! Designstukken. « Jij hebt een Panton! »  Ik ben opgegroeid met design. Haha. Als kind kwamen we vaak bij Interdesign (een toenmalige winkel bij de Wilde Zee), m’n broer en ik ‘vochten’ er om in een lounge chair van Le Corbusier te liggen. 

Mijn favoriete stoel thuis, was de stoel waar m’n broer altijd in zat. Toen hij naar Koksijde ging, hotelschool, heb ik die ingepalmd, onze ‘worstenstoel’, zo noemden we hem. Een Bibendum. Eileen Gray Bibendum chair, in elke houding whatsoever zat je er lekker in. 

Een ex en z’n moeder wilden zaken waar ik mee ben opgegroeid wegsmijten. Waar ik het nog steeds moeilijk mee heb is dat een collector’s item montuur zomaar is weggesmeten, het had voor mij een sentimentele waarde. Dat doe je toch niet? 

In elk geval vond ik het leuk in Heverlee te zien dat iemand beseft wat dingen waard zijn. Een Picasso: typisch Picasso: met een lijn een schitterende vogel. 

Ik heb een kunstwerk dat iemand zomaar in een kelder heeft gesmeten. Dat doe je toch niet? 

Ik koester zaken. Een paar dingen heb ik nog kunnen recupereren. 

Herken je dat, als je moeder zegt: « Ik draag het niet meer, wil jij dat? » en jij: « Ja! Ja!» Mijn ouders hebben een gewéldige smaak, een vriend van mij z’n moeder ook. «Wtf, da’s keimooi!» «Van m’n moeder.» 

Eigenlijk zou het omgekeerd moeten zijn: dat je ouders ouwbollig zijn en jij het voortouw trekt. In mijn geval is het net omgekeerd. 

wat ik vergeten was

 Tijdens een helse periode waar ik uitkom, vergeet je snel wat je mist: gaan werken. Ik werk graag. Blij toe dat het weekend is MAAR ik werk ook graag. Mijn leerlingen geven me energie, mijn collega’s ook. 

Bijna 10 jaar geleden begon ik voor de Brusselse instelling. Al heel snel had ik door: hier wil ik langer blijven. Later woon je samen met een narcist die je de dieperik in tuimelt, jaren later met iemand die je mishandelt (sorry, ik kan het niet anders zeggen en eigenlijk heb ik geen zin meer om dat abuse hier nog te vernoemen. De goeie momenten waren de beste haast ooit, de slechte verschrikkelijk) en dan wordt je geliefde werk je te zwaar. 

Toen ik terugkwam, wist ik het weer: ik miste mijn collega’s, mijn leerlingen. Ik HOU van kennis overbrengen, de leerkracht zijn die ikzelf wou hebben. Kennis overdragen mét oog voor ieders persoonlijkheid.

In mijn beginjaren was ik een push-over, ondertussen is dat geminderd. Ik hou ervan mijn leerlingen te boeien met wat ik te vertellen heb en hen vooràl inzicht te doen krijgen in taal. Ik daag mezelf soms uit, dat zijn de leukste wedstrijden: wedstrijden met mezelf. Hoe kan ik m’n lessen verbeteren? Op zo’n korte mogelijke wijze zoveel mogelijk kennis overdragen dat blijft hangen en waarbij ze niet het gevoel hebben dat ze aan het leren zijn, zich amuseren met andere woorden. Horen: « Is de les nu al gedaan? » Dààr ga ik voor.

Eigenlijk ben ik een leerkracht pur sang, maar dat heb ik lang niet geweten. 

nostalgie: slechte series van de nineties

 

Waarom keken we in de vroege nineties massaal naar slechte series? Naar unfunny sitcoms, naar series met slechte acteurs, met een gebrek aan een noemenswaardig verhaal? En ik heb het niet over The Bold and the Beautiful. Ik breek er me vaak het hoofd over waarom we bewust massaal afstemden op die slechte series. Me dunkt dat je je tijd wel beter kan verdoen. 

De 80´s waren best te pruimen, een era waarin iedereen Dallas en the Cosby Show keek, over die series hoor je me verre van klagen. De overgangsfase tussen The Cosby Show en Friends werd veelal pijnlijk. Say no more than Saved By the Bell en Baywatch. 

The Wonder Years, the Fresh Prince waren lichtpuntjes. The Simpsons ook al is het bezwaarlijk nog een early nineties serie.  

Maar ach, wie van mijn generatie keek er niet naar?

Saved By The Bell

Deze sitcom is het ultieme bewijs dat men in de vroege nineties niet al te kieskeurig was, aan kritisch kijken werd niet gedaan en men had minder behoefte aan morele waarden. Een sitcom waarin men overdreven onrealistisch angstig reageert op roken, cannabis (There’s no hope with dope!) maar tegelijkertijd wel een amorele egoïstische opportunistische slijmerd als dé coole held van de serie presenteert, een sitcom waarin gelachen wordt met bullying. 

Het hoge volstrekt onbedoelde campgehalte maakt dat het tegenwoordig nog te bekijken valt. Dat hadden we toen echter niet door, we keken zonder enige ironie naar de lotgevallen van de jerk, Zack Morris. 

Full House 

Full House: de meligheid voorbij en zo niet grappig. De formule: schattige kinderen, een All American dad, een funny guy en een hunk. Omwille van die hunk keek ik trouw, unkle Jesse. Zonder uncle Jesse was er vast geen sprake geweest van die hoge kijkcijfers. Michelle was cute maar denk je werkelijk dat we voor een peuter dagelijks Full House keken? 

Van de humor moest het programma het dus ook al niet hebben. En toch kijken. 

Baywatch

« Dat zegt wel iets over de mensheid », zei een collega me nadat ik haar erop wees dat Baywatch een van de meest bekeken tv-series ooit was. We deden nostalgisch over Beverly Hills 90210, Melrose Place, voor Baywatch paste ze destijds verstandig, ik daarentegen keek elke week. 

In het eerste seizoen deden ze nog moeite een flinterdun verhaal in elke aflevering te schrijven, vanaf het tweede seizoen werd het duidelijk dat het alleen om mooie mensen draaide op het strand. En de kijkcijfers gingen de hoogte in. 

Blossom

Waarom ik keek? Ik heb werkelijk geen idee. Joey Lawrence was knap doch geenszins een uncle Jesse. De humor was op Full House niveau, er kwamen zelfs geen schattige kindertjes in voor. Ik weet het dus echt niet. Op de speelplaats werd het duidelijk dat ik niet de enige was die geen clue had waarom ze toch maar bleef kijken. 

Een club waarin iedereen gelijk is

 De leukste vakanties met m’n ouders: Club Med. Oh yes! Je komt toe, iedereen wordt er hetzelfde behandeld. Sportief of niet: je bent er een gentitl membre. Je achtergrond maakt niet uit. ❤️

Gentil Membre. Iedereen hetzelfde. 

De GO’s, Gentil Organisateurs ontvangen je. Vanaf dan ben je je zorgen kwijt. Je zorgen vergeet je, da’s Club Med. 

Ik heb een T-Shirt toen Club Med zijn 50e verjaardag vierde: ik ging met mijn lief die tegen dat soort vakanties was, hij vond het leuk. Zeg nooit nooit. 

Met een traan vertrek je uit die wereld waarin alles kan, niks moet. De leuze. Het is ook zo. 

Les Bronzés is een parodie op Club Med. 

Siska’s en clubzomers

 Als je het herkent: put your hands op! 

M’n vroegste jeugdherinnering op vakantie is Knokke, Knokke Zoute. 

In een appartement, de Pacific, bij den dijk. Haast ieder jaar gingen we naar de Pacific. Op den dijk heb ik leren fietsen. En wat ieder kind doet: met gocars rijden, ijsjes eten. En eten in een van de Siska’s. Papieren bloemen verkopen met couteaus. 

Mocht je ooit in een van de Siska’s komen, denk dan aan de volwassenen die er hun kinderbroek hebben versleten. De Siskawafels smullen. 

Ik hou het kort want mijn gemoed schiet vol jeugdnostalgie.

Dé Siskawafels. 

Later werd het Club Med, Club Aldiana (de Duitse Club Med). Een Clubvakantie is gebouwd rond sport, ontspanning en entertainment. In elke Club is er elke avond een spektakel (show). Gevolgd met dans. Als afsluiter heb je de Clubdans. In mijn kinderjaren was het onderstaande song. Mijn gemoed schiet alweer vol. 

Zelfs ik deed er aan sport. Elke ochtend met m’n moeder aerobic (de eighties, begin nineties), elke vroege ochtend toen iedereen nog in bed lag, zeilen. Ik ben geen ochtendmens, je begrijpt hoe leuk ik dat vond. Ook iedere dag boogschieten. Je leerde er sporten op een leuke sportieve manier. Enkel tennis heb ik er meteen opgegeven. Het record van de kortste tennisles ever staat waarschijnlijk op mijn naam. Van m’n ouders moest ik doorbijten maar niet op vakantie. 

Brusselse rituelen

 

Sinds het eerste jaar ik begon voor m’n Brusselse werkgever, bijna zo’n tien jaar geleden reeds, heb ik er m’n vaste rituelen. Als ik ‘s ochtends geen les geef of vergadering heb, kom ik toe om tienen. Eerst m’n mails checken en dan een praatje slaan met m’n twee bureaugenootjes waarna: au travail! Om 11u en dat is echt rond elven hou ik een soepbreak. Elke ochtend dezelfde soep. Toen de voorraad op was, was ik werkelijk ontredderd. Sindsdien heb ik m’n eigen voorraad aangelegd voor in geval dat. Zover gaat dat. Tijdens het ‘bereiden’ van de soep: poeder uit een zakje en roeren met warm water, even bijpraten met de kantinedame. 

Indien m’n agenda in de namiddag vrij is, eet ik rond enen. Vaak merk je dat een andere collega ook vrij is, en dan durven we wel es buiten te lunchen: we zitten in 1000 Brussel, vlakbij het Vlaamse parlement (af en toe kom je wel es een politicus tegen op café. Prins Laurent zat ook es een keer een tafeltje achter me op het terras te genieten). 

Het is een levendige wijk, restaurants, cafés, broodjeszaken maar tijdens het weekend loopt er geen kat rond. Ze leven er vooral van de bedrijfsmensen met badges. Badge hier, badge daar (veel grote bedrijven in de buurt). Toeristen komen er niet. 

Na de lunch weer au travail: rond vieren een koffiebreak (in mijn geval eigenlijk een theebreak. Maar dat klinkt niet. Ondertussen neem ik soms wel een koffie) om de dag af te ronden met de puntjes op de i te plaatsen voor m’n les de volgende dag. 

Opvallend: de gesprekken gaan zelden over de kinderen (er zijn er velen zonder kinderen). 

Dit is dus m’n dagdagelijks ritueel. 

Maar als ik echt moet doorwerken wordt het: hoofdtelefoon op (met trots: recent stuurden ze me een Sennheiser op in Sennheiserzakje), Keith Jarrett luisteren en typen maar. 

De kantinedame gaat straks op pensioen, vreselijk vind ik dat. Zij mààkt onze kantine, ze is als een moeder voor ons allen. “Stefanie, j’ai quatre enfants. Je sais!” Bij haar ga je langs met je liefdesverdriet en andersoortig verdriet. Heel bijzonder: ze is een Congolese, haar zoon woont in Rwanda, Kigali. Net diezelfde zomer zaten zowel zij, m’n bureaugenootje en ik toevallig alledrie in Kigali. Met m’n bureaugenootje ging ik er twee keer uit eten. Tevens ook heel bijzonder samen met je Brusselse collega/vriendin in Kigali uit eten gaan. Onze kantinedame was op een ander tijdstip in Kigali. En ook alweer heel toevallig: diezelfde zomer zat er een andere collega ook in zwart Afrika: Burkina Faso. Het was er minder leuk, wij lachen (nee, hoor). Te pas en te onpas liet ik vallen: “Dat moet toch lukken dat we allevier naar zwart Afrika gaan.” Anderen moesten het onderhand wel beu zijn gehoord. 

Toen ik er begon, bijna tien jaar terug, was onze ploeg vrij klein. Onze drie bazen kwamen elke ochtend een zoen geven en een praatje doen. Iedere ochtend deden ze hun ronde. Inmiddels hebben we meerdere bazen, meerdere collega’s en is dat niet meer mogelijk. Wat ik destijds gewéldig vond: Internationale Vrouwendag. Je kwam toe, de directeur stond je op te wachten en gaf aan elke dame een roos en een zak vol cadeautjes. Nu gaat dit niet meer. Toen: op Driekoningen een klassieke Driekoningentaart. Van de kantinière mocht ik (eigenlijk valsspelen) twee stukken taart: “Ik wil die (waarschijnlijk het grootste stuk, zo ben ik wel) maar ik denk dat de boon daar zit.” “Neem ze dan maar alletwee.” En ik had gelijk. Met drieën waren we met een kroon, ik heb er nog een foto van.

Toen: naast het personeelsfeest organiseerde de hele instelling voor alle centra een jaarlijkse barbecue. Eten, drank onder de zomerzon. 

We deden veel dingen samen. Tijdens de zomer ‘s middags samen op een terras, vrijdagavond was onze vaste après travail drank. Niet zelden bleef ik hangen zodat ik m’n laatste trein miste en bij een collega in Ukkel bleef slapen. Om de zoveel tijd ‘s avonds op restaurant. Een bureaugenootje is net twee weken ouder dan ik, we vierden onze verjaardag met een lange tafel op restaurant. Dat hebben we best lang gedaan. 

Eigenlijk gingen we best vaak samen uit eten. 

Corona veranderde veel. Telewerk, we noemen het télétravail, kwam in een stroomversnelling, onze vaste PC werd een laptop maar die banden van op het werk, naast het werk hebben we wel gesmeed. 

Wat we - en dat is heel frappant - doorgaans gemeen hebben: we houden van de culinaire wereld en reizen. Toen ik er pas kwam stond ik er versteld van hoe vaak m’n collega’s op reis gaan. Drie overdrijven er wel in: zijn ze alwéér op reis. “Ik vind het nog te weinig.” Maar zo heb je leuke reistips want iemand is wel ergens ooit es een keer geweest. 

Vind ik ook zo opvallend: op metrolijn 2 en 6 heb je altijd oude metrostellen, op lijn 1 en 5 doorgaans moderne. Of ik nu in Ukkel, Jette of Antwerpen woon, mijn metrolijnen zijn, weliswaar met overstap, 2 en 6. 

een schrikwekkende evolutie

 

(Protocols of Zion is een antisemitische complottheorie)

De betoging van zondag 21 november was sowieso al niet aan mij besteed. Ik denk dat niemand het in z’n dappere hoofd zou halen mij hiervoor uit te nodigen. Zelfs een overgemotiveerde antivaxxer vriendin onthield zich daar wijselijk van. Mij leek het vooral een bont allegaartje van mensen die niet gehinderd door de pijnlijke verhalen uit de zorgsector, o.m. operaties die worden uitgesteld, zich massaal zonder mondmasker verzamelden om: « Mijn vrijheid! » te scanderen. « Mijn vrijheid! » 

Extreemrechtse groeperingen bleken de manifestatie mee te organiseren. Een voor een werden ze ontmaskerd, zowel voor als tijdens als na het protest, tegen de coronapas met een vuist voor de vrijheid, vielen hun maskers af. 

Je zou denken dat men achteraf schoorvoetend zou durven toegeven; « Misschien hadden we er toch iets beter over nagedacht. » of op z’n minst een « Ik voel me er niet lekker bij, bij die aanwezigheid van extreemrechts. » Als je op die volstrekt normale reacties had gehoopt: vergeet het, je bent eraan voor de moeite. Het is zoéken om zo’n reactie te vinden. En let wel: het gaat hier o.m. over Feniks, een afleiding van Schild en Vrienden, dat zijn geen troetelbeertjes. 

Een jammerklacht die je krijgt: « Waarom die focus op extreemrechts? » (ja, dùh, zij hebben wel die betoging gekaapt) of een soort onverschilligheid: « Dat maakt mij niet uit, als wij onze boodschap maar konden brengen » (naar analogie van - en die las ik in andere bewoordingen op facebook - ‘ Dus samen betogen met een mede-organisator als een Nathan Bedford Forrest maakt niet uit. Weliswaar heeft hij zijn eigen agenda, but who gives dat hij de Ku Klu Xlan heeft opgericht: als jij maar je boodschap kan overbrengen). De allerergste reactie van al: « Dat is misschien net goed want zo hebben we meer aandacht gekregen. Het is ons dus gelukt. » 

Het is een schrikwekkend beeld als mensen hun schouders voor extreemrechts ophalen in dit soort situaties. 

Mede-organisatoren, ervaringsdeskundigen in extreemrechts, antivaxx of complottheorieën: 

Feniks, Vecht Voor Vrijheid, Viruswaanzin, Civitas Belgique, Katholiek Forum, Viruswaarheid, Bon Sens Belgique, Tegenstroom, België is wakker, De Gouden Burgerbeweging, Hands For Freedom

U kan een voor een bovenstaande mede-organisatoren nagaan. Waren het maar troetelbeertjes.