Voor Altijd: Prince

 Het is vandaag 46 jaar geleden dat Prince zijn eerste album ‘For You’ voor jou en ik uitbracht. De titel was welgekozen: ‘For You’. Een ‘moeilijke’ bevalling aangezien hij de totale controle wou, nog onzeker was over z’n stem. Gestaag bouwde Prince album per album een reputatie op, met zijn zesde album (For You, Prince, Dirty Mind, Controversy, 1999) Purple Rain werd hij een fenomeen, bigger than life. 

Ja, mis hem. 

Mijn favoriete muzikale Prince periode is 1999. Qua Prince looks de Parade time (kijk naar ‘Kiss’). Qua Prince shows Lovesexy en Signs ‘O’ the Times. Qua periode gewoon: Prince. Gewoon hem. 

Ik vier Prince vandaag

voor altijd: Liefde

 We hadden namen: De Voze, Den Deb. Op de voze werd ik bijna verliefd, den deb heeft me bijna aangerand. Die kerels kwamen er net voor. Tja, ik had geen oog meer voor mannen, in Rio me losgerukt en keihard geroepen wat voor loser iemand is dat die het nodig vindt om iemand met geweld te overmachten. Dat mag niet. De langste engste ervaring was met een vrouw, een stalker, ik wens het niemand toe, gestalkt worden. Ik blijf een vriendin eeuwig dankbaar dat ze me hielp uit die noodsituatie. Is ook: Liefde. Een vriendin die me sleurde door het werkexamen. Mijn ouders, m’n broer. 

Liefde: vorig jaar, toen ik in het ziekenhuis lag en belangrijk bezoek kreeg van vrienden. 

Ik dacht nooit meer verliefd te worden, noemde liefde iets vies. Een muur rond me gebouwd.

Afgezien van het Sjoeke noem ik Liefdes liever bij naam. Mijn tweede en mijn grootste echte liefde is de man met wie ik een safari heb gedaan. Met wie ik zoveel heb meegemaakt.

Stom, waar val ik op? Ik heb een zwak voor hem, de Sean Penn voor haar Madonna. 🥰 Zwakte. True Blue. Zoveel Liefde. Ik noem hem ook liever bij naam. Mag ik dankje zeggen: ik sta weer open voor Liefde. 

Allergie, een jammerlijk ongemak

 Soms lees je wel es: over een allergie groei je heen. Ik niet dus, bijlange niet. De zwaarste allergie die ik heb, is volgens bloedtesten: hooikoorts. It’s up to the roof of zoiets, maar ik heb er eigenlijk niet zoveel last van. Als kind wel, hoor, een peakflow meter, medicatie, twee puffers, een bijna wekelijkse afspraak bij de dokter, in het UZ. Je moet me niet vertellen wat het is om last te hebben van hooikoorts. Een zonnebril dragen wanneer de zon niet schijnt omdat je ogen zo opgezwollen van de jeuk. 

Gaandeweg past je lichaam er aan, ik heb niet zoveel last meer van hooikoorts. Wel eind mei of begin juni, dan kan ik twee dagen niet buiten komen en lig in bed, zwaar aan de medicatie, daarna is het ‘over’. 

Ik heb meer last van een andere allergie: huisstofmijt. Van eind september tot begin januari kan ik ziek zijn. Het voelt als griep aan. Als je me in die periode forceert, zit ik op de spoed voor een antihistaminespuit. Het zit niet tussen mijn oren, wat wel es gezegd wordt, het zit in m’n bloed. Vervelend wel, hoor, een jammerlijk ongemak. 

Honden, huisdieren mag ik niet hebben, terwijl ik zoveel van dieren hou. Niets houdt me tegen om af en toe op een dier te passen, zeker mijn allergie niet. 

Boompollen zijn er nu bijgekomen, wat betekent dat ik het hele jaar last heb van het jammerlijke ongemak. Augustus en februari zijn, pakweg, de enige klachtenvrije maanden. 

Wanneer een allergie doorbreekt, heb je heel veel last, gaandeweg wordt het met de jaren milder. Zo vaak heb ik me dit jaar en vorig jaar naar het werk moeten slepen: vermoeidheid, keelpijn, een kop die barst, niet goed kunnen horen. Je leerlingen die zien dat je vermoeid bent. Leuk is anders. Je kan zeggen dat je griep hebt maar zooo lang griep hebben kan eigenlijk niet. 

 En je kan er leuke liedjes over schrijven enzo maar is er nu echt geen geneesmiddel voor allergie? We zijn met z’n heel velen met een of andere allergie en ik kan het niet ontwijken. 

Film in de kijker: Lady Bird

 Net een van de beste films van de 21e eeuw gezien: Lady Bird. Het was net nadat ik The Boy in the Striped Pyjamas had gezien die ik by the way helemaal niet zo aangrijpend vond: de moeder wist wat er met joden gebeurde en keek de andere kant op, de vader was inderdaad een monster en de zus zag je binnen 10 jaar met een volleerde nazi trouwen. Neen, met dat soort mensen heb ik geen medelijden. 

Lady Bird vond ik daarentegen wel een meesterlijke aangrijpende film, heel subtiel. Saoirse Ronan zet een mind blowing acteerprestatie neer maar dat doet eigenlijk iedereen in de cast. Laurie Metcalf zet zowaar een van de beste prestaties neer die ik ooit heb gezien. En ja, daar heb je Thimothée Chalamet (heel diepe zucht). Ik zal jullie een geheim vertellen: na het zien van Call Me By Your Name (twee keer in de bioscoop zelfs), ook een van de beste films van de 21e eeuw, startten een vriend en ik een microblog op Tumblr geheel gewijd aan Armie Hammer, die hij dreamy vond, en Thimothée Chalamet, my newfound obsession. Er waren talloze, talloze microblogs gewijd aan het onweerstaanbare duo en toch stond die van ons na een paar weken op nr1 van de meest bekeken microblogs. Waarna we al snel onze interesse verloren. 

Wel, om Thimothée Chalamet hier weer de sterren van de hemel zien te acteren brengt oude gevoelens weer naar boven. Alleen daarom al is de film het bekijken waard. In de film is hij een toxic ass maar zo een waar je achteraf absoluut geen spijt van hebt. Boy, he’s handsome! 😳 Toch jammer dat Thimothée in real life zo’n intrieste slechte smaak heeft als het op partners aankomt. Like the worst. 

Lady Bird is een coming of age verhaal van een private school small town girl die woonde ‘on the wrong side of the tracks’, zoals ze zelf beschrijft, een moeilijke relatie heeft met haar moeder. Ook is het een verhaal van de verkeerde romantische liefdes. En vriendschap. Hij is dolkomisch bij momenten, sarcastisch, hard, intriest, pijnlijk en wondermooi. Never thought Sacramento zo verstikkend was voor iemand met big dreams. Maar ok, het is niet The Last Picture Show, de verstikkendste film der verstikkendste films. 

Voor mijn Dierbare Vriend

 

Koester die momenten die je kan hebben met een huisdier. Wees blij dat je ze kan hebben. Voor mij zijn ze weg. Ik zou zo graag een huisdier hebben maar dat zou onverstandig zijn: allergie. Toch zou ik zo graag een huisdier willen. Al was het maar omdat ik zo ben opgegroeid: altijd honden die m’n beste maatjes werden: ik vertelde hen geheimen. Het doet pijn om ze te moeten loslaten. 

Mijn dierbare vriend, Juleske, de laatste hond die ik liefde mocht geven is ingeslapen. Hij was te ziek. De kat die zelfs mij leerde om van katten te houden (forever dankbaar, Lillith, forever dankbaar, Marie. Ik heb zoveel mooie momenten met die eigenzinnige lieve kat beleefd) is vorig jaar overleden en nu is onze Jules weg. Helemaal weg is hij nooit. NOOIT. 

Ik droom soms nog over ons Fieke, de Jackrussel met wie ik écht ben opgegroeid:,van m’n zevende tot m’n vroege twintigerjaren. Dan is ze er weer, in m’n dromen. Ons Fie. Met Juleske, de prachtige hond na ons Fie, ben ik niet opgegroeid: hij kwam toevallig’ in ons leven, meer bepaald in die van m’n ouders. En die van mij en m’n broer. Hij was een deel van onze familie. 

Ik vind het moeilijk om negativiteit te ontkennen maar probeer ook het positieve in iets ‘voos’ te zien. Wat heel mooi zou zijn, en dat de Jules nooit heeft gezien, is om uit te waaien aan de kust. Een groot deel van m’n jeugdherinneringen waren onze vakanties in Knokke. Ik héb dààr leren fietsen op den dijk. Uitwaaien op een plek waar ik zo’n goede herinneringen aan heb, in de Siska’s, op den dijk. Het verdriet loslaten en vasthouden aan de herinneringen met de zeewind. Dat zou mooi zijn. We hebben echt mooie familieherinneringen gemaakt in Knokke, en de Jules, onze Jules, ìs en blijft familie. En Juleske: ik zou je verwelkomen in m’n dromen. 

Geen leuke cartoons in dit bericht: just me and one of my best friends.