van veel wat

Hello!

Wees welkom op deze pagina. Hij is nog jong, hij is nog fris. Maar we gaan er keihard tegen aan! 


donderdag 23 september 2010

hits van '83 tot '88 (reeks 3)

Crockett's Theme - Jan Hammer (1987): de Miami Vice was dé serie, Crockett's Theme was samen met Phil Collins' In The Air Tonight de grootste Miami Vice hit en we waren allemaal verliefd op Don Johnson. Ik bedoel maar, Don Johnson heeft er in z'n eentje voor gezorgd dat de stoppelbaard sexy werd. En schoenen zonder kousen totally hip. Voor ons was Don Johnson dé man en we zeiden de tagline telkens opnieuw. Hey Sony, check it out. I gotta a taste for the money. Waar ik natuurlijk weer iets helemaal anders van maakte. Ik weet zelfs nog wat ik er van maakte: hey Sony, chick en chack. Akeren teejst for the money. Dat had ik dus weer helemaal verkeerd. Oh ja, en Don Johnson speelde de rol van Sony Crockett.


All At Once - Whitney Houston (1985): alweer zo'n eightiesrage: playbacken en soundmixen. Toen deed je dat niet op braderijen maar gewoon op televisie. Marco Borsato is zo bekend geworden. Sylvie De Bie (Sylvie Melodie, Sylver) ook. En Helmut Lotti ook. Als je als vrouw zo'n beetje heel goed kon zingen deed je gewoon Whitney Houstons All At Once. Ik vond dat best geweldig want man, ik hield van die song. Ik vond hem mooi, ontroerend, het raakte me gewoon. Al had ik geen idee waar ze over song.


Een Kopje Koffie - VOF De Kunst (1987): we riepen het allemaal: een kopje koffie! Ik dronk ook koffie, was er snel bij. En ja, ik dronk het zonder suiker, zonder melk, net als in de song. Eén kopje koffie! Het hoeft niet altijd over liefde te gaan. Alhoewel, dit gaat dus ook over liefde, voor het kopje koffie. Eén kopje koffie! Verder kwamen we niet.


J'aime La Vie - Sandra Kim (1986): het was de eerste keer dat ik me kan herinneren naar het Eurovisiesongfestival te hebben gekeken en België won meteen. Toen wist ik niet anders dan dat België een belangrijke rol speelde in het songfestival gebeuren, pas later drongen de werkelijke feiten door. In elk geval, Sandra Kim won en J'aime La Vie werd ons favoriete nummer.


The Sound of C - Confetti's (1988): eigtiesrage, again. New Beat. We liepen allemaal met zo'n New Beat badge rond, een smiley, of droegen zo'n T-shirt. New Beat kwam uit België maar daar hadden we toen geen idee van. Ik vraag me zelfs af of we wel wisten wat New Beat eigenlijk was. Meer dan dat het een Smiley was wisten we volgens mij toen niet. We waren dus helemaal mee.


Respectable - Mel & Kim (1987): ook zo'n playbackklassieker. En we konden allemaal meedoen want het enige dat we dienden te onthouden was: Teej teej teej teej te te te te te teej teej, wat er verder kwam was of no importance. En die clip met die politieagent vonden we ook keicool.


The Final Countdown - Europe (1986): deze song bracht me ietwat van m'n stuk. Nadat ik na een lange tijd eindelijk de titel had begrepen, daarvoor zong ik steevast "It's the fine you countdown.", wat dat ook moge betekenen, toen ik dus eindelijk de titel had begrepen dacht ik dat ze het meenden. Toenertijd had je het populaire muziekprogramma, de Countdown, je raadt het al, ik dacht dat het de laatste aflevering was. De song was een megahit, elke week passeerde hij de revue en ik dacht elke week opnieuw dat het de laatste Countdownaflevering was. Ik begreep er niks van dat ze het elke week opnieuw zongen. Werkelijk, ik dacht dat de song speciaal voor de laatste aflevering van de Countdown was geschreven.



Geen opmerkingen: