Precies 9 jaar geleden zag ik Madonna live in het Koning Boudewijnstadion (Facebook is mijn geheugen voor dat soort dingen). Hoogtepunt was Like a Prayer. Vandaag is het Nationale Feestdag in België, als het goed zit is een concert ook een feestje en mogen we straks weer dit soort feesten gaan houden.
Enorme spijt had ik, nadat Michael Jackson was gestorven, hem nooit live te hebben gezien. Nochtans had ik die kans. Sindsdien heb ik me voorgenomen naar elke artiest te gaan die ik bewonder. De wereld ga ik er niet voor rondvliegen maar als ze in m’n stad, land, net over de grens komen, probeer me dan niet tegen te houden.
Ondertussen mag het lijstje er dus best wel wezen. En ja, ik ben een enthousiaste concertganger: dansen, meezingen, lachen, soms huilen uit ontroering en de volgende dag de hese euforie. De hoogtepunten, die vergeet je niet.
Je hebt de rasentertainers: The Rolling Stones, Prince, Cher. De geniale artiesten: Fleetwood Mac, ook weer Prince. De doorgewinterde artiesten: Jamiroquai, Simply Red en de rasentertainers. Zij die een heuse show opvoeren: Madonna, Kylie Minogue, Roger Waters (op geheel andere wijze, dat wel). De ingetogen artiesten met prachtige nummers: Paul Simon, Björk.
En zoveel meer artiesten die me een geweldige live optreden gaven. Merci!
Oh ja, en Lenny Kravitz is about peace and love.
Voor mij zijn hoogtepunten momenten die me kippenvel bezorgen, wanneer dat ene nummer zoveel meerwaarde krijgt en je telkens weer aan dat gelukzalige moment doet denken als je het later beluistert.
Mijn drie onvergetelijke hoogtepunten (niet dat het de enige zijn maar die drie, geen woorden voor)
(aangezien van m’n eigen concertmomenten geen goede opnames zijn, heb ik video’s uit dezelfde tour geselecteerd)
Roger Waters met The Happiest Days of Our Lives/Another Brick in The Wall. Als typische zwartgallige puber die de wereld op haar schouders moest dragen, ging ik elke nacht slapen met The Wall van Pink Floyd, walkman onder de lakens. Dit nummer dan te horen op die manier opgevoerd ging de magie voorbij.
Madonna en ik. Het eerste album dat ik kocht van een artiest was van haar of Kylie Minogue, het overlapt een beetje. Voor het gemak heb ik het even opgezocht, en net wat ik dacht: Like a Prayer! Mijn eerste album dus, en er was veel controverse rond. Tuurlijk, Madonna. Niet onbelangrijk: de titelsong is daarnaast ook mijn favoriete song van haar, het moést dus een hoogtepunt worden.
Het was zo voor de hand liggend dat het allergrootste hoogtepunt een Prince nummer zou zijn. Minder voor de hand liggend is dat het Purple Rain is, niet meteen mijn favoriete nummer van hem. En toch: op de wei van Werchter in de gietende regen met het paarse licht dat erop schijnt dit nummer live te horen. De echte purple rain te ervaren. In Gent op het Sintpietersplein als onverwachtse climax een regen van paarse confetti de lucht in zien schieten, paarse confetti over heel het plein, dat doet iets met je. De tranen kon ik niet tegenhouden.
Omdat bijna alles wat je vroeger van Prince online zette er meteen werd afgehaald, heb ik elf jaar geleden een account op vimeo aangemaakt. Onder verdoken naam postte ik er bijvoorbeeld dat soort momenten, van de optredens waar ik tussen stond. Ik link gewoon door: link vimeo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten