Ook ik behoor tot dat soort mensen. Niet wat Zweden betreft (al heb ik wel de cultuur en de taal bestudeerd), ik ben een Japanofiel die nog nooit in Japan is geweest en een Brazilofiel die nog haar eerste reisje Brazilië moet meemaken. Niet een maar twee landen dus. Je crusht niet zomaar big time op een land "I'm like totally in love with Wales. Why? Why not?", er is altijd een aanleiding, een hobby, een interesse.
Brazilië begon voor mij meer dan zomaar een Zuid-Amerikaans land te zijn bij de ontdekking van de Bossa Nova in m'n studententijd. Ik gìng voor Bossa Nova: Jobim werd bijna mijn George Clinton, mijn Prince, mijn Bach, een muzikaal genie. Bossa Nova was maan-den-lang dé muziek voor mij en het duurde niet lang of ik werd ook helemaal verliefd op de zachte klanken van het Braziliaans Portugees, en probeerde ik het mezelf aan te leren (die poging werd algauw gestaakt wegens examenperiode). Na de liefde voor de muziek, de liefde voor de taal, kwam de liefde voor het land. Meermaals per jaar zit ik op het internet te surfen naar vrijwilligersorganisaties waardoor ik maandenlang in Rio de Janeiro zou kunnen verblijven. Want het moet wel Rio zijn.
Japan groeide pas twee jaar geleden uit tot een voorliefde, al hield ik al geruime tijd van Japanse modeontwerpers, Japanse moderne/hedendaagse architecten en fascineerde Tokyo me: de moderne stad in Blade Runner is gemodelleerd naar een district in Tokyo and everybody knows I Love Blade Runner. De aanleiding van mijn Japanofilie vormt nu net de reden waarom een grote kern van ons, Japanofielen, niet serieus worden genomen. Jaja: animé en manga. Dat anti- Wapa-/Blapanese mensen zich aan ons ergeren kan me weinig tot helemaal niets schelen. Animé en manga zijn fun! En ze hebben me bovendien aangezet om over Japanse cultuur en geschiedenis te gaan lezen. Kom me niet vertellen dat dat slecht is.
Ziezo, het verhaal van manga, animé en Bossa Nova. En ja, dat klinkt best wel lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten