Ik kan het niet meer negeren: er lijkt me iets degelijk mis te zijn met Madonna, mijn Queen of Pop. Je mag het futiel noemen, een faits divers, een voetnoot in het non-nieuws, ik daarentegen maak me wel zorgen. In 2009 verloren we Michael Jackson, in 2016 Prince. Geboren in ‘79 ben ik een 80´s child, een tijdperk waarin Michael Jackson, Prince en Madonna over de popwereld heersten, nadat die twee mannelijke helden overleden, klampte ik me des te meer vast aan Madonna, als een overblijfsel van de 80´s. En dan zie je haar ontsporen.
Michael Jackson werd volgepropt door een cocktail aan gevaarlijke medicatie om aan een onmenselijk zwaar concertschema te kunnen voldoen, Prince nam gevaarlijke pijnstillers omwille van een beschadigde heup die hij om religieuze redenen weigerde te opereren. Echter, geen van beiden vertoonden verontrustend erratic behaviour. Het is triest dat Madonna na zo’n roemrijke carrière het lachertje van de maand wordt.
Raakt ze steeds meer en meer het noorden kwijt in haar overdreven nood aan aandacht? Madonna is zich maar al te bewust van haar eigen narcistische natuur: ooit zei ze zelf hierover dat artiesten als haar leven, ademen, bestaan door het applaus. Wat doe je dan als het applaus vervaagt en je ‘ingeruild’ wordt door jongere concurrentie?
In de documentaire Truth or Dare: in Bed with Madonna zie je haar bizar gedrag vertonen na een afwijzing door Antonio Banderas die toen - godbetert - getrouwd (!) was. Is dat een glimp van de echte Madonna? Een vrouw wier ego zo fragiel is dat ze volledig doorslaat bij gebrek aan haar portie aandacht?
Unlike the others I’d do anything
I’m not the same
I have no shame
I’m on fire
Madonna ten voeten uit, alles voor de aandacht. Alleen ging het vroeger nog ergens over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten