Miss Ross, na bijna een veertiental volle jaren bloggen heb ik niet een blogbericht volledig aan haar gewijd, heb ik nog nooit mijn liefde voor haar uitgeschreven. Alsof ze geen belangrijk deel van m’n leven is. Alsof ik haar niet belangrijk genoeg acht. Pijnlijk: sinds m’n kleuterjaren ben ik - voorzichtig uitgedrukt - dol op Diana Ross.
Augustus 1983, een appartement aan zee: You Can’t Hurry Love van The Supremes speelde op de radio (Phil Collins scoorde er een grote hit mee in ‘82-‘83). « Mama, » zei ik « dit is mijn favoriete nummer! », 1986, Antwerpen, in de auto op weg naar de balletles: « Mama, ik hou van Dianana Ross. », Ja, ik hield al van haar nog voor ik haar naam fatsoenlijk kon uitspreken.
Nog later, veel beschamender dan Dianana Ross, als tiener ging ik dagelijks met de hond wandelen, op de ‘plein’: ter hoogte van Radio2/ het conservatorium en het kunstencentrum de Singel heb je aan de overkant op de Jan Van Rijswijcklaan/Desguinlei een grasveld. Daar dus. Het verre verlengde ervan is de Konijnenwei. Er kwam geen kat dus zong ik er vaak. Daar probeerde ik Chaka Khan maar vooral Diana Ross te imiteren. Diana en ik. Die liefde is nooit verdwenen.
Slechts een keer werd ze op de proef gesteld: de musical Dreamgirls. De verfilming van de originele Broadway musical (met dé showstopper: And I Am Telling You gezongen door Jennifer Holliday, ga daar maar es voor staan). Een verhaal over de beginjaren van The Supremes waarin Diana Ross een ugly rol krijgt toebedeeld. Maar de échte Diana Ross deed wat je in dat geval het best kan doen: zwijgen. Niks ontkennen, niks bevestigen, gewoon zwijgen. De eer aan jezelf houden.
Diana put a magic spell on me: al heeft ze niet de allerbeste stem, hij klinkt zacht, zalvend, breekbaar, overtuigend, een eerlijke stem. Ze is een perfecte harmonieuze samensmelting van een vrouw, een meisje, en een stoere nonsense tomboy die zegt: « Look at me, I go for it. » Haar mysterieus kantje blijft me fascineren en ze is werkelijk een van de mooiste vrouwen die ik ooit heb gezien. Ook zij heeft Bette Davis eyes. Het verhaal gaat dat kleine Michael Jackson verliefd was op Diana, zijn tweede moederfiguur.
Wel drie decennialang werd ze omringd door de beste songwriters wier songs ze volledig naar haar hand zong: een greep: Holland/Dozier/Holland, Ashford & Simpson, Edwards/Rodgers.
Mijn vijf favoriete Diana Ross songs:
You Can’t Hurry Love: Holland/Dozier/Holland om bovengenoemde reden
Ain’t No Mountain High Enough (Alternate Take): I’m a sucker for Ashford & Simpson. Al is die van Marvin Gaye en Tammi Terrell ook geniaal, deze versie takes the cake.
The Boss: (12" is de beste) Asford & Simpson. Again. In mijn studentenjaren zonder internet schuimde ik platenzaken af op zoek naar rare grooves, songs die gesampled werden. Deze vond ik in een muziekwinkel in Parijs op de Champs Elysées. Hold Up, heet het album, nog steeds een van m’n favoriete verzamelaars. Een nummer met een warme geschiedenis.
Reflections: Holland/Dozier/Holland. Reflections werd voor de tweede keer een hit in ‘89. Ik had hem op cassette en stond toen voor m’n radio te doen alsof ik in het Engels kon zingen.
You Are Everything: Thom Bell/Linda Creed. Nee, dus niet het wondermooie duet met Lionel dat ik - overigens - woord voor woord kan meezingen. Maar wie niet? ;-) Diana Ross & Marvin Gaye. Dat alleen al volstaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten