Ik kan er niets aan doen, dit verlies doet fysiek pijn. Na het trieste afscheid van Arno kwam het heengaan van Henny Vrienten als een dreun binnen. Sommige momentopnames à la ‘Waar was u toen…?” vergeet je niet. Bij het overlijden van Michael Jackson hing ik ‘s nachts per toeval voor het CNN-kanaal. Werkelijk toeval. Al zappend zag ik hem in een ambulance weggevoerd worden en twee uur later hing ik kotsend van verdriet over de wc. Daar was ik dus. Bij Prince bracht een vriend mij - ik nog nietsvermoedend - op de hoogte. De hele avond kwam ik m’n slaapkamer niet uit. Wou niemand nog horen.
Vandaag zat ik in de trein toen ik het las over Henny Vrienten. Een adem die stokte, pijn in de keel, op de borst, je woorden even vergeten omwille van de shock.
Doe Maar, Henny Vrienten, een artiest die generaties, muziekgenres overstijgt. Nog te jong voor de Doe Maar manie uit de vroege jaren ‘80 leerde ik hen op m’n dertiende kennen met ja, het eerste lied waar het voor hen allemaal mee begon, ook voor mij dus: “Siiinds een dag of twee!!!” (32 jaar). Wat is dit?, vroeg ik me af, dat opgewonden gevoel als je een steengoed nummer hoort met een ander geluid. Meteen weet je: dit is bijzonder. Later volgden de andere songs en “Dit is een lied over een plant”, die hele tekst moest je natuurlijk op het juiste ritme én volume kunnen meedreunen. Ik gebruik hen zelfs soms in mijn lessen, geen leerling die Doe Maar niet leuk vindt.
Er is geen enkele periode waarin ik kon zeggen: "Doe Maar even niet.” Het ga je goed, Henny.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten