Introspectie is eigenlijk het fundament van mijn bestaan. Al zolang ik weet, doe ik dit. Ik wou altijd kunnen antwoorden op elke vraag die ik mezelf stelde. Bij de zeven intelligenties van Gartner scoor ik het hoogste qua verbale intelligentie (niet zo vreemd als Germaniste) en intrapersoonlijke intelligentie (hoe goed ken je jezelf). Na 41 jaar intensieve introspectie, praten met vrienden, verschillende (een hele waaier) psychologen mag het wel es dat ik mezelf goed ken.
Het typische gedrag van een abuser: « Ik ken jezelf beter dan je jezelf kent. », je negatief afschilderen tegenover anderen, je een minderwaardigheidscomplex aanpraten en dat allemaal doen onder het mom van: « Ik heb het beste met je voor. » Verder absoluut geen rekening houden met je noden, persoonlijkheid en gevoelens. Als het erop aankomt je keihard laten vallen maar ondertussen wel proberen je leven te besturen. Te vaak heb ik dit soort gedrag meegemaakt.
Als je iets positief zegt over jezelf, je meteen afbreken.
Daarom is introspectie van levensbelang. Om je niet te laten misleiden door het dwaze gedrag van anderen.
Het getuigt van grote lafheid, een zwakke persoonlijkheid anderen af te kraken. En je zal net horen dat zij net diegenen zijn die van de toren roepen dat zij een sterke persoonlijkheid hebben en jij een zwakke. Ik vertel het u, het is net omgekeerd. Moedig zijn zij die in de spiegel durven te kijken. De slechtste raad die je iemand kan geven is alles inslikken en niet in therapie gaan. Recipe for disaster en zelfs levensgevaarlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten