weer op liefdespad

Gisteren bij een concert een nummer versierd van een kerel. Misschien maak ik wel vorderingen. Hoe kwam het? Ik stond buiten wat te staan en er stond een troepje Marokkanen rond me. Heel aardige jongens. We raakten in gesprek en ik zei vrijuit: "Ik val op Marokkanen." Dat vond een van hen, de aardigste, wel prettig en vroeg me waarom ik dat zei. Tja, Marokkanen zijn veel warmer, vind ik, en spraakzamer. Ik vind hen ook zo ontzettend mooi met die ogen van ze. Ze zeggen ook vrijuit wat ze denken en ik hoop ooit weer een jongen te vinden die me zo ontzettend kan raken zoals m'n Marokkaanse 'HIJ' deed want alleen de gedachte al dat dat niet meer zal gebeuren doet me zo ontzettend veel pijn. Like unbelievable. Dat laatste zei ik natuurlijk niet.
Wat ik wel zei werd aanvaard en hij vroeg me om te raden waar hij werkte. Out of the blue had ik het goed geraden. Meneer studeert voor psychiater. I don't have a clue hoe het komt dat ik het goed had geraden. Ik dacht gewoon, hij is zorgzaam zodus. Anyway, ik heb z'n nummer. Ik maak dus vorderingen na de pijnlijke confrontatie verliefd te worden op iemand die zoveel te jong is voor me.
Maar ja, da's puur rationeel. Deep down kan ik het nog altijd niet.
Ik heb vorige week weer als een kind liggen huilen bij een collega/vriendin van me. Een goeie vriendin. 'k Heb het uiteindelijk allemaal op tafel gesmeten. Dat ik bang ben om nooit meer zo iemand tegen te komen die me zo kan raken.
Ik hoop voor hem dat hij ooit op een dag een meisje mag ontmoeten die hij zo ontzettend gelukkig kan maken zoals hij bij mij telkens opnieuw deed. Dat zou prachtig zijn.