I don't care about your weight

Ik ben gewoon boos over zoveel dingen, ook over minder wereldschokkende zaken. Ik kan gewoon niet tegen onrecht. Never had, never will.

Volgend blogbericht vind ik leuk: https://falderie.wordpress.com/2015/04/14/236/ Gaat over Kate Moss en haar onbestaande vetrollen. Nee, niet helemaal. Gaat over vrouwen en hun zelfbeeld.

Ik ben élk gewicht geweest:
dik. Ja, ik was ooit echt dik. En dat zat niet in m'n hoofd: als de dokter je opdraagt om af te vallen dan weet je het wel. Kreeg ik ooit te horen. Daarna was ik gedurende jaren bang om opnieuw dat verdict te horen. En paskotjes waren de hel, laten staan nieuwe kleren te kopen. Ik weet wat het is om dik te zijn.
En de commentaar: "Ik eet meer dan Stefanie maar blijf zo slank." "Jij eet altijd."

Daarna werd ik dun. Ik had dat niet echt als doel, had me neergelegd bij m'n dikkertje zijn. En dan ga je studeren en word je plots dun. Dus ja, dun.
dun: ik was ooit echt dun. Waarschijnlijk te dun. En ook dat zat niet in m'n hoofd maar ik werd er vaak genoeg mee geconfronteerd. Anorexia, anyone? Ik geef toe dat ik toen aangezien m'n voorgaande dikke jaren angstig was om bij te komen. En daardoor op een soort van rantsoen leefde. Heb ik een jaar volgehouden. En zelfs dat rantsoen was volgens m'n dokter niet genoeg om me anorectisch te noemen.
Maar ja, ik was dun. En vervolgens kijken honderden mensen mee op je bord wat je eet. En dan kan je elke dag een normale lunch eten, die ene keer dat je het niet doet (geen tijd, geen zin, buikpijn), krijg je een: zie je wel waarom ze zo dun is. Dun is ook niet zo prettig.

Momenteel ben ik niet dik, niet dun maar krijg nog steeds van die 'Katie eet niet' rond m'n hoofd. Ook van mensen die me elke dag een broodje zien eten. Ja, ik word daar lastig van. Maar het zit vooral in hun hoofd.

Anyway, have a great meal!