Ik ben hoogsensitief. Voilà het is eruit: hoogsensitief. Het ding moet een naam hebben. Natuurlijk ben ik het altijd al geweest en had ook eerder al een voorgevoel. Uit testen kwam dat alsmaar als resultaat, hoogsensitief. Pas vorige week besefte ik het ten volle: ik ben hoogsensitief, hellup!
Wat is hoogsensitief eigenlijk? Betekent dat je een hogere mate aan gevoeligheid hebt aan je omgeving maar ook voor jezelf. Een gevoeligheid die de meeste mensen niet kennen en niet begrijpen. Je bent emotioneler, reageert heftiger. Door die hoge mate aan gevoeligheid, door al die prikkels die op je afkomen, heb je ook meer nood aan rust, zoniet krijg je het gevoel door te draaien of raak je uitgeput. Ik ben bijvoorbeeld heel gevoelig aan m'n omgeving, heel gevoelig voor stemmingen van andere mensen en ook gevoelig voor atmosferen, kleuren, muziek, lawaai en ja, ik ben altijd diegene die de eerste regendruppel voelt.
Binnen de hoogsensitieven heb je twee groepen: de grootste groep bestaat uit de naar rust snakkende hoogsensitieven. Lijkt me ook logisch met al die overload van prikkels om je heen. Ze trekken zich voornamelijk terug om tot rust en harmonie te komen, gaan niet mee naar dit of dat omdat het allemaal te veel is. En klagen om het minste geringste. En àls ze niet klagen kroppen ze het gewoon op. Waarna ze naar hun plekje vluchten.
De kleinere tweede groep zijn de sensatiezoekende hoogsensitieven. Het lijkt raar en contradictorisch en toch. Ik behoor tot die groep der sensatiezoekende hoogsensitieven. Een sensatiezoekende hoogsensitieve persoon houdt van uitdagingen, nieuwe ervaringen, nieuwe smaken, ontdekken, exploreren enzovoort en daar gaan ze actief naar op zoek. Naar die nieuwe ervaring. Alleen, er komt altijd een moment waarin ook zij een overload aan prikkels hebben gekregen en ze zich terugtrekken. Dan moet je ze even, een dag of twee, drie of langer met rust laten. Waarna ze, eenmaal de batterij weer opgeladen, opnieuw op zoek gaan naar een nieuwe sensatie.
Al zolang ik me kan herinneren heb ik die zucht, die drang naar (nieuwe) sensaties, mensen vertellen me dan dat ik zoveel energie heb (en ik denk dan: je zou me de dagen erna es moeten zien) waarna ik, eenmaal het potje vol, me liefst twee dagen lang terugtrek omdat het gewoon te veel is geworden. Dagen waarin ik geen berichten en geen telefoons beantwoord. Of met moeite, dus heel kortaf. Het is niet zo dat ik dan in een donkere kamer ga liggen voor me uit ga liggen staren. Nyep, ik ben dan gewoon wat op mezelf: wat lezen, wat schrijven, wat surfen op het internet, muziek beluisteren of natuurlijk, filmpjes zien. Die rust heb ik gewoon nodig, zoniet word ik lastig.
Ik weet al best lang dat ik iemand ben die van tijd tot tijd haar rust nodig heeft en probeer m'n dagen zo in te plannen. Maar het blijft wel vervelend om leuke afspraken af te zeggen. Maar ik weet als ik dat niet doe dan komt dat niemand ten goede.
BLOG OP WOENSDAG
1 uur geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten