liefde voor letteren

Ik heb een liefde voor taal en een liefde voor letteren. De 'scone' letteren, de literatuur. Voor ik werkelijk kon lezen was ik al een boekenwurm en toen ik eenmaal begreep wat er verteld werd las ik wel drie jeugdromans tegelijkertijd. Overal las ik: op de tram, bij de kapper, in de bibliotheek, voor de televisie en natuurlijk in bed. Ik was een van die kindjes die van de bibliothecaris jeugdboeken mocht ontlenen die niet voor haar leeftijd bestemd waren "Want je bent een flinke lezer." en dat was ik zeker want ik las wel zo'n boek of vijf per week.

Voor de eigenlijke leeftijdsgrens ging ik de volwassen afdeling exploreren, maar dat verliep niet echt van een leien dakje: ik liep gewoonweg verloren tussen die ellenlange rijen romans en bekeerde me tot de non fictie. Esotherische en medische en biografische boeken ging ik lezen. De enige fictie die ik ter hand nam was enkel voor school en dat waren dan tienerboeken, tienerboeken die ik eigenlijk al ontgroeid was.

Een nieuwe school, een nieuwe wind: in het derde middelbaar leerden we op de nieuwe school over Goethe, Voltaire en Van Den Vos Reynaerde. Heerlijk. Ik had gewoon een gids nodig als opstapje naar de volwassen fictie want ik ging het allemaal met plezier lezen samen met Dickens en Shakespeare. De liefde voor literatuur bloeide weer helemaal open, zo ontdekte ik het toen nog jonge literaire geweld van Herman Brusselmans, Tom Lanoye, Paul Mennes en in Nederland Ronald Giphart en Leon De Winter. Van die jonge auteurs ging het naar Connie Palmen, Remco Campert, Harry Mulisch, poëzie van Baudelaire, Gerrit Komrij en iedereen. Ik was weer lettergek en hield een ambitieuze spreekbeurt over de Nederlandse literatuur vanaf de Vijftigers. Lekker gek dus, het was gewoon veel te veel.

Maar literatuur is dus m'n eerste cultuurliefde. Of misschien is dat muziek. Doet er niet toe, het is een passie.