Vriendin Valerie is een grote fan van haar, van Prince en Yasmine, en eigenlijk kende ik haar werk niet goed. Dus uit nieuwsgierigheid ging ik mee naar haar concert, in den Arenberg. Het werd een onvergetelijke avond. Tijdens de pauze werd ik getrakteerd door haar schoonfamilie en kon ik in gezelschap van haar familie en haar schoonfamilie een wijntje drinken. Haar ouders deden vriendelijk en Antwerps, net als haar schoonouders. Tijdens het concert maakte Yasmine ook een chauvinistisch grapje, dat moet kunnen in Antwerpen.
Na het optreden, dat overigens heel goed was, leerden we de begeleidingsband kennen en van het een kwam het ander: we knoopten een gesprek aan met Yasmine. Nu hadden we haar beiden al es eerder ontmoet: Valerie had een dag ervoor een interview met haar afgenomen en ik had haar een jaar voordien in Pizza Arte gesproken. Of liever: ik had met haar gezelschap gesproken en de prachtige baby bewonderd. Voor ons beiden was het de eerste keer dat we een ongedwongen gesprek met haar konden voeren en het moet geschreven: Yasmine was echt een toffe dame. Zo'n dame zonder flauwekul, rechttoe rechtaan en vlot en grappig. Ongelooflijk hoe open ze was en ook over persoonlijke dingen sprak. Ze wou een nieuwe weg uitgaan met haar carrière, wou zich meer focussen op haar zangcarrière en het is bijzonder wrang dat ze een paar maanden nadien die beslissing nam uit het leven te stappen.
Toen ze den Arenberg verliet wensten we haar en Marianne een fijne volgende dag toe want ze zouden dan Mariannes verjaardag vieren. Ik denk dat ik daarom nog harder schrok van haar zelfmoord want ik kijk nauwelijks televisie en wist niks over haar depressie. Maar zowel ik als Valerie hebben een megaherinnering aan deze bijzondere dame. Gewoon mega.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten