Scouting

Ik ben een echte scout, of ik voél me een échte scout. 10 jaar lang scouting kruipt in je huid. 

Sommige dierbare vrienden van me brengen hun kinderen naar de scouts en ik kan alleen maar toekijken en dit aanmoedigen (en stiekem ook trots zijn). 

Ik kan me de eerste dag nog herinneren dat ik als kapoen (van zeven tot acht jaar) erheen ging. M’n moeder zei me niet eens: “Je gaat nu naar de scouts.” (verstandige keuze aangezien ik toenertijd een vrij asociaal kind was), ze zei: “Ga gewoon mee!” en ik vond die eerste dag fijn. Klikte meteen met een van de leiders. 

Dat was, denk ik nu terug, de dag van de overgang: je gaat dan van bijvoorbeeld van welpen naar jongverkenners. Je doet bepaalde niet gevaarlijke maar uitdagende taken in het bos of park en dan word je jongverkenner. 

Scouting is goed voor mij geweest, ik ben niet opgevoed als een angsthaas en scouting was nog minder angsthazerig. Mede dankzij mijn scout mentaliteit heb ik in de Devil’s Pool gezwommen. 

Mijn totem is Gracieuze Lynx, met ouder worden begrijp ik alsmaar meer waarom het mijn totem is.