Xennials, is een sociologische term (don’t blame me, ik heb de sociologie niet uitgevonden ofzo), is een micro generatie, ‘77 - ‘83, die slechts een paar jaar beslaat. We hebben dezelfde ervaring om opgegroeid te zijn in een wereld die zo snel veranderde. Wij vonden dit normaal, wisten niks anders.
Een beeld:
De platen die we hadden werden ‘achterhaald’, cassettes moesten we hebben. Zodra we bijgebeend waren met cassettes verscheen er de cd. Een Sony walkman werd hip halverwege jaren ‘80.
De televisie had aanvankelijk weinig kanalen, het beeld was warm, niet echt scherp. Weinig kanalen dus iedereen keek naar hetzelfde, iedereen wist wie Rudy Huxtable was. En dan ja, kwamen er meer en meer kanalen. En nog meer en nog meer met een scherper beeld. Eind jaren ‘90 keken we naar verschillende programma’s, het aanbod was er. Van een ouderwetse televisiebeleving naar een meer moderne.
Buiten spelen en stuff. Ik speelde vaak met mijn broer en toevallige kennissen uit de buurt in het Hertogenpark (Desguinlei, Antwerpen), er kwam amper een kat. Dat zou nu niet meer mogen zonder een ouder die toekijkt.
Muziekstijlen volgden razendsnel op elkaar. Muziekstijlen versnipperden eveneens razendsnel. Voor ons was het normaal dat het zo snel ging. Pas later, veel later kwam ik tot het besef dat muziek voor de jaren ‘80 en na de jaren ‘90 minder snel versnipperde in zoveel genres.
En van een haast non bestaande videoclip naar hét opbod aan videoclips.
De auteurfilms van de ‘70’s werden blockbusters. De wereld veranderde: de Berlijnse Muur viel, de Soviet Unie werd ontbonden, Joegoslavië, Tsjecho-Slowakije. Vaak nieuwe atlassen gekocht voor school omwille van een wereld die veranderde. Ik herinner het me nog toen de Muur viel en krijg er nog steeds kippenvel van. De Apartheid in Zuid-Afrika.
We wisten niets anders dan dat zaken snel veranderen. En aanpassen. Dàt typeert ons wel, Xennials, snel aanpassen. We moesten wel.
Computers, internet, gsm’s. Aanpassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten