Als kind van de jaren ‘80 (geboren eind ‘79) besef ik maar al te goed dat die jaren meer waren dan dansen op Flashdance met fluobeenverwarmers aan. Jonge kinderen mag je heus niet onderschatten, ze voelen maatschappelijke problemen ook aan.
Zo was er de Koude Oorlog met de bijhorende dreiging van de Bom, het Ijzeren Gordijn, de Berlijnse Muur, hongersnood in Ethiopië, de iconische National Geographic cover ‘The Afghan Girl’, en nog een beeld dat ik tot op de dag van vandaag niet kan loslaten: de dertienjarige Colombiaanse Omayra Sánchez die tot haar nek in het water en de modder vastzat nadat de Nevado del Ruiz vulkaan was uitgebarsten.
Er waren megagroepen zoals de ‘Do They Know It’s Christmas?’ Aid, USA For ‘We Are the World’ Africa, megabenefietconcerten zoals Live Aid. Ik denk dat elk kind dàn toch wel moest begrepen hebben dat het niet altijd goed ging.
De Apartheid in Zuid-Afrika was in die dagen, terécht, een prangend hoofdstuk: spandoeken met ‘Free Mandela’, menig protestsongs, de Anti-Apartheid Movement Festival for Freedom, Cry Freedom met o.m. Denzel Washington over de zwarte activist Steve Biko. Van de Zuid-Afrikaanse boycot was ik (vergeef me mijn toenmalige leeftijd) niet op de hoogte.
In die sfeer bezocht ik m’n allereerste concert, Johnny Clegg & Savuka in Vorst Nationaal. Johnny Clegg is een blanke Zuid-Afrikaanse Anti-Apartheidsmuzikant en een van de eerste artiesten die met z’n bands zowel zwarte als blanke Zuid-Afrikaanse muzikanten, zangers incorporeerde.
Ik was acht, nog heel jong dus, ging met m’n broer en m’n ouders erheen. Op de wandelroute van de parking tot aan de toegangsdeuren zagen we doeken met ‘Free Mandela’, werden begroet door allerlei muzikanten en zangers, protestliederen weerklonken, aan de ingang kregen we folders van de Anti-Apartheidsbeweging in de handen gedrukt, als kind was dit allemaal heel indrukwekkend. En het concert moest nog beginnen.
Op die jonge leeftijd had ik geen flauw benul hoe belangrijk Johnny Clegg is maar je allereerste concert, zeker in Vorst Nationaal, is sowieso overweldigend. Voorheen had ik enkel optredens gezien in theaterzalen, Vorst Nationaal brings it to a whole other level.
We hadden zitplaatsen en toch meen ik me te herinneren dat mensen ook in die zit area meermaals rechtstonden om mee te dansen. Aanstekelijk.
Twee jaar geleden is Johnny Clegg heengegaan en inmiddels besef ik wat voor grootse artiest hij is ; Mandela komt niet zomaar op je podium meedansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten