Ik ben gevoelig voor een bepaald type ogen, extreem gevoelig. Ik merk dit type ogen al van heel ver op en ze zuigen me naar zich toe, ik kan die blikken niet loslaten. Het gaat over expressieve ogen, sprekende ogen, ogen waarin je elke emotie zwart op wit keihard kunt aflezen, ogen die niks te verbergen hebben. Dit soort ogen tref je zelden aan. Sophia Loren heeft ze, Jude Law heeft ze, Johnny Depp heeft ze. En je kan het al raden, de psychopaat heeft ze ook. Achteraf twijfel ik natuurlijk of er hier sprake was van oprechte emoties, aangezien een psychopaat doorgaans een masker draagt. Maar hij heeft dus wondermooie ogen: opwaarts amandelvormig, lange wimpers, donkerblauwachtig grijs en die konden volstrekt van kleur veranderen, ongezien. Ogen om in te verdrinken. Ze leken te lachen, ook al lachte hij niet, en ze konden zo kwetsbaar en droef staan dat dit al opviel aan de overkant van de straat. Zelden zo’n mooie ogen gezien. Stralen konden ze.
Daar was ik dus extreem gevoelig voor, op sommige foto’s kan je die expressieve blik goed zien, al weet ik dat ik dit best niet doe, nog steeds kijk ik ernaar. 😢 Best vrouwelijke ogen, eigenlijk, die je niet snel ziet bij een man. In feite mooiere ogen dan de meest mooie ogen bij een vrouw die dan plots flets lijken. Je kan begrijpen hoe zwaar ik het te pakken had van hem. Daar was ik echt gevoelig voor, voor z’n ogen en z’n stem. Een warme expressieve melodieuze diepe lichthese stem. Hij kon prà chtig zingen. Als hij de nadruk op z’n woorden legde werd z’n stem helemaal om gek van te worden. De ideale radiostem. Ik vond het geweldig om op hem te liggen om dan alleen maar te luisteren naar z’n stem. Of aan de telefoon te hangen om z’n stem te horen. Het is raar dat iemand die er zo zo prachtig uitziet, van kop tot teen met zo’n mooie stem zo lelijk kan doen. Het is zoals Alain Delon in La Piscine of Plein Soleil: een engelachtige duivel. Ze komen met veel weg omdat niemand kan geloven dat iemand zo wondermooi zo afschuwelijk lelijk kan doen.
Het is voor mij nog altijd moeilijk om los van hem te komen, ook al heb ik hem al maandenlang niet gesproken. Ik begrijp best dat het niet te snappen valt hoe je zo verliefd kan zijn op iemand die je zo slecht behandelt. Zoek het niet verder dan het gecreëerde beeld van een droomman. Het was eng hoe sterk hij erop lijkt als hij z’n masker draagt. Volstrekt onbewust en ongevraagd gedroeg hij zich zoals ik sinds m’n negende over fantaseerde. Je begrijpt dat ik zo iemand Niet. Wou. Opgeven. Hoe vaak kom je zoiets tegen?
Wanneer ik dan wel die klik maakte: toen ik inzag dat het een masker is. Bijna elke dag kreeg ik naar het einde toe een kille of boze man voorgeschoteld die in de verste verte in niets meer leek op m’n droomman. Monotone holle stem, hatelijke of lege blikken, totaal een ander persoon voor wie ik absoluut niet had gekozen. Wat hij ook kon doen: hij kon me echt neerkogelen met z’n ogen, meedogenloos neerkogelen. Ongezien. De blik van een meedogenloze killer voor die toeslaat. Ja, dà n heb ik wel de klik gemaakt.
Nog steeds zweef ik tussen bepaalde emoties: enerzijds is er het haast ondraaglijke pijnlijke gemis, anderzijds de boosheid en verdriet omdat ik besef dat als er die vernederingen en het huiselijke geweld niet waren geweest ik zo belachelijk zo gelukkig met hem had kunnen zijn, soms is er ook de opluchting dat ik niet meer hoef gebukt te gaan onder die mishandelingen. De emoties kaatsen van het ene naar het andere. Soms lijk ik hem vergeten te zijn en dan komt hij weer keihard binnen. Ik kan je op een groot blad schrijven dat ik nog nooit in m’n leven zo verliefd ben geweest en ik betwijfel of dit ooit nog mogelijk is.
Mensen twijfelen wel es: houdt ze nog van hem? Natuurlijk hou ik nog van hem, da’s een non question. Het gezondste voor mij is geen contact te hebben om hem te kunnen verwerken. Ik heb me nog nooit zo aangetrokken gevoeld tot iemand dat het net leek alsof het zelfs tastbaar is, een magnetisch veld rond hem. Tot twee jaar geleden dacht ik dat ik me nooit echt fysiek aangetrokken zou voelen tot iemand tot ik hém ontmoette. Boem patat! Meteen had ik begrepen wat fysieke aantrekkingskracht is. En hoé.
Wat maakt dat je je zo aangetrokken voelt tot iemand? Soms lees je dat je valt op een spiegelbeeld. En dà à r zit het hem. Ik lieg niet als ik beweer dat hij de mannelijke versie is van mij. Stemgeluid, ogen, vorm neus etc. Mijn voortotem is Gracieus. Zijn favoriete dier is een lynx en rara, dat is mijn totem. Veel mensen hebben me erop gewezen hoe sterk we op elkaar lijken. Pot en deksel. Dit, tot ze het wangedrag hebben gezien. Zonder die jeugdtrauma’s was het wellicht héél anders uitgedraaid. Een soort tweelingszielen.
Dus ja, ik zie die jongen nog doodgraag.
Aan m’n eerste vaste relatie moest ik om bepaalde dingen vragen. Totaal niet bij hem, hij deed ze ongevraagd, onbewust dat ik m’n ogen ervan uitkeek. Wow. 😳 Dus ik wou hem echt niet laten gaan, dit vind je nooit meer, dacht ik. Ik vond het ook leuk om gewoon maar naar hem te kijken, de prachtige welving van de voor mij ideale schouders. Gewoon à lles aan hem. Het eeuwige jongensachtige, over mij wordt verteld dat ik altijd een ‘meisje’ zal blijven. Zie je? Een spiegel.
Ook het onbeschaamde toen hij met doorschijnende t-shirt naar het werk ging (ik heb hem erop gewezen en hij bleef er onverschillig onder). Hij zei iets in de trant van « Dat ze er maar genot van hebben. ». De meeste mannen zouden snel van t-shirt veranderen. Of hoe hij met tergend aanspannend halfopen jeanshemd en tergend spannende jeansbroek naar een afspraak ging, de homo-erotiek droop ervan af. Daar stond geen mens meer maar een wild sexy animal. Vind je het gek dat ik me aan zo iemand vastklampte? Het zijn zo kleine en grootse dingen die me het eerste jaar horendol maakte van hem en ik het geweld door de vingers zag. Hij was als een kostbare diamant die ik met alle macht niet wou loslaten. Tot die diamant helemaal geen diamant bleek te zijn. Slechts breekbaar glas waar ik me gevaarlijk aan kon snijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten