who's afraid of criticism?

Tegen beter weten in zeg ik vaak al glimlachend, grootmoedig "Ik kan best tegen kritiek. Zeg het maar, hoor. Wat is er mis?" Glimlachje. Zich niet bewust van mijn ware aard, meent m'n gesprekspartner vrijuit te kunnen gaan in z'n commentaar, zonder de nodige kinderachtige conflicten achteraf. Achteraf krijgt hij ... Mokken, razernij, huilbuien, weglopen, het vernietigen van m'n  werkstuk,... Alles wat m'n grootmoedige woorden tegenspreekt volgt. Pas als m'n criticus de opmerking "Ik dacht dat je toch tegen kritiek kon?" tussen m'n onbezonnenheid kan plaatsen, bedaar ik. Oh ja, ik mag me niet zo laten kennen. 

In dit geval ben ik niet zozeer woedend omdat een enkele ziel m'n blog de *** vindt. Moet hij/zij zelf weten  en vervolgens moet hij/zij hier ook niet meer komen. Niet iedereen kan alles goed vinden wat je doet en in de eerste plaats schrijf ik hier omdat ik er zelf plezier aan beleef. Voor mij meer dan een reden genoeg om door te gaan. M'n woede lag eerder in het feit dat het de eerste stem was. De eerste stem, een negatieve... 

Maar weet je, een van m'n grootste idolen kreeg aanvankelijk ook de wind tegen. Hij werd uitgejoeld door een hele concertzaal en ging vervolgens huilend op de pot zitten. Tot op de dag van vandaag zijn er nog een hele hoop mensen die nooit wat in hem hebben gezien. Dat heeft hem echter nooit tegen gehouden mij ondermeer te verblijden met z'n muziek, lyrics, een prachtig optreden,... Voor mij nog een grotere reden om hiermee door te gaan. En er is altijd wel een persoon te vinden die goed vindt wat ik hier doe. Ikzelf.