prinsesje heeft het land

Er was eens niet lang geleden, in de tijd van het Heden, een prinsesje. Ze woont in de stad waarin jij woont en niet ver van het huis waarin jij woont. Eigenlijk woont ze maar een paar huizen verderop. Soms zie je haar lopen, op een gewone namiddag in de week, alleen, je hebt nog nooit met haar gesproken dus zeg je haar geen gedag. Prinsesje is niet groot, best wel klein maar wel veel groter dan het dubbele van de lengte die je kleine teen meet. Om helemaal eerlijk te zijn is ze geen echt prinsesje maar ze noemt zichzelf graag zo, dan lijkt ze iemand. 

Prinsesje moet elke dag uit, gaan werken. Weliswaar is ze niet gulzig maar voor  het beetje eten dat ze in huis haalt heeft ze geld nodig. Daarom juist. 2 straten verder waar zowel jij als prinsesje wonen staat er een heel groot gebouw met daarbinnen niets. Of toch. Met daarbinnen zand, aarde, bodem,.. Het is een landje. Aan de buitenkant zie je dat niet, lijkt het net een heel serieus stenen gebouw maar eenmaal binnen beland je meteen op drassige, stugge aarde. Wel, daarbinnen gaat prinsesje werken, elke dag, op dat landje. Samen met een paar heel normale mensen is het haar taak het land te bewerken zodat er een mooie bloementuin uit groeit waar iedereen wat aan heeft. 

Heel vaak heeft prinsesje het land aan het land: ze moet er haar hoofd altijd goed bijhouden want als ze een plek vergeet mislukt de mooie bloementuin. Het zand is moeilijk te betreden, regelmatig valt ze in een kuil wat dan telkens weer uitdraait op een gevecht tegen dat drassige zand om recht te komen. Thuis moet ze systemen bedenken om het land zo efficiënt mogelijk te bewerken want eenmaal daarbinnen is het direct de handen uit de mouwen steken, geen tijd voor vergissingen. En heel  vaak zit het weer ook niet mee: stortbuien, wind tegen, ijskoude lucht,... Werkelijk, vaak heeft prinsesje het land aan het land.

Ooit hoopt ze uit werken te gaan in een echt gebouw, waar geen drassig zand haar ten dele valt. Op een stenen vloer, zonder putten. Met alleen heel normale mensen en geen zand dat haar telkens weer in die putten doet vallen. Maar ik weet niet of dat ooit zal gebeuren want als ik naar de dag van morgen kijk zie ik haar nog steeds ploeteren op het landje waar ze heel vaak het land aan heeft.